Πάνε μήνες που το είδα, αλλά το θυμήθηκα τώρα λόγω γεγονότων. Οδός Πατησίων, στο ύψος της Αγίου Μελετίου. Περπατάω στο δεξιό πεζοδρόμιο με κατεύθυνση προς το κέντρο. Μπροστά μου ένας νεαρός με το σκύλο του –Ντόμπερμαν ήταν. Αρχοντικός, ελαφίσιος, ανάλαφρος ο βηματισμός και των δύο. Αυτός γυμνασμένος, μυώδης αλλά όχι φουσκωτός,..
ά-λιπος• πολύ φιτ ελληνιστί. Αυτό, το Ντόμπερμαν, μυώδες, αλλά όχι φουσκωτό, ά-λιπο• πολύ φιτ στη γλώσσα της ελληνικής καθημερινότητας.
Όταν εκείνος σταματούσε στις διαβάσεις, σταματούσε κι αυτό και καθόταν στα πισινά του. Άναβε το πράσινο, συνέχιζαν και σταματούσαν στην επόμενη διάβαση, αν χρειαζόταν. Ένα δίδυμο που είχε πιάσει το στιλ από τα αχαμνά. Όλα αυτά ΧΩΡΙΣ ΛΟΥΡΙ! Ψαρωτική εικόνα για όσους βλέπαμε.
Τον/το θαύμασα. Ήταν το άκρως αντίθετο από εμένα, που ούτε φιτ είμαι ούτε ανάλαφρο διασκελισμό έχω. Και το μοναδικό σκυλί στη ζωή μου ήταν ένα γλυκό, όλο νεύρο, με έξυπνα ματάκια, Τσιουάουα (φαινομενικά μοβόρικο, αλλά ήταν γλύκας) που μου το είχε κάνει πάσα η «μικρή», όταν ήταν μικρή, και το κυκλοφορούσα πάντα με λουράκι (που μάκραινε όμως!) γιατί ελεύθερο ξεχνιόταν κι έτρεχε, ανυπότακτο, από εκεί κι από εδώ –καμιά πειθαρχία!
Τότε, με εντυπωσίασε το φιτ δίδυμο, με το θηριώδες Ντόμπερμαν να κινείται αδιάφορο μέσα στο πλήθος της Πατησίων ΧΩΡΙΣ ΛΟΥΡΙ. Σήμερα, με όσα άκουσα (ή μου είχε πει η μυημένη φίλη μου, η Σοφία-Μαρία) και διάβασα αυτές στις ημέρες για σκυλιά, εκπαιδεύσεις, μαθαίνοντας το πόσο επικίνδυνα μπορούν να αντιδράσουν σε αστάθμητα ερεθίσματα ακόμα και τα εκπαιδευμένα, το είδωλο του ά-λιπου ιδιοκτήτη με το ψαρωτικό στιλ, κατέπεσε μέσα μου. Ένας άμυαλος ήταν• και παράτυπος συνάμα λόγω της έλλειψης λουριού.
Μεγαλώνω μαθαίνοντας, για να μη θαυμάζω έτσι εύκολα• και να μη με εντυπωσιάζουν τα στιλ –ανθρώπων και σκύλων.
Δ.Β. / harddog
