Κάθομαι
τώρα εγώ στο Βυζαντινό του Hilton (άλλος πληρώνει, είπαμε) κι απέναντί
μου έχω έναν βαθύ γνώστη όσων συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Λέμε, λέμε, λέμε, ανάβει η κουβέντα, μου τραβάει λίγο το αυτί, κάνω εγώ
ότι μασάω, κάποια στιγμή έρχεται η κουβέντα και στο ΚΙΝΑΛ:..
«Τους δίνω ένα χρόνο και πολύ τους είναι», μου λέει.
«Μήπως γίνεσαι κάπως υπερβολικός;», του λέω.
«Ρε συ», επιμένει, «αυτοί είναι έτοιμοι να στρίψουν είτε δεξιά είτε αριστερά. Οι μισοί το σκέφτονται να την κάνουν καταδώ και οι άλλοι μισοί κατακεί. Προτάσεις έχουν ένα σωρό, γιατί δηλαδή να μην κεφαλαιοποιήσουν την όποια δημοφιλία τους;»
Και κάθεται και μου διηγείται το στόρι του Γιώργου (ας τον πούμε Γιώργο), που κατέβηκε σε έναν από τους τομείς της Αθήνας και δεν βγήκε αλλά πήρε κάνα πεντοχίλιαρο σταυρούς και τη σήμερον ημέρα δεν είναι και τόσο εύκολο να τσακώσεις πέντε χιλιάδες σταυρούς, πρέπει να είσαι κάποιος ή τέλος πάντων να είσαι στο όριο να γίνεις κάποιος και να το γράψεις το όνομά σου με το σκαρπέλο στην πέτρα όπως οι Αιγύπτιοι στον Αστερίξ.
«Και τι έγινε μ’ αυτόν;», ρωτάω.
«Αυτό που έγινε», μου απαντάει, «είναι ότι του προτείνανε μια γελοία θεσούλα από το ΚΙΝΑΛ, έτσι να κολλήσει έναν τίτλο πλάι στο επώνυμο του και να έχει να λέει στους φίλους ότι πήρε καρέκλα. Φυσικά τους απάντησε αρνητικά και τώρα είναι χαλαρός και λάιτ και συζητάει και με τους μεν και τους δε. Αυτά του λέει η Νέα Δημοκρατία, εκείνα του λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μετράει, τα υπολογίζει, τα βάνει στη σειρά και όταν έρθει η ώρα, όταν αποφασίσει ο ίδιος και όχι κάποιο κομματικό επιτελείο ότι ήρθε η ώρα, θα πάρει την απόφασή του και θα πει όπου θέλει το “ναι”. Έτσι γίνονται οι δουλειές, χωρίς κόπο με τρόπο…»
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βέβαια, δεν θέλει και πολλά μηνάκια για να ξεμείνει από τη ραχοκοκκαλιά του, από μικρομεσαία στελέχη το ΚΙΝΑΛ. Του έχει κλέψει ήδη ένα σωρό λαό η Νέα Δημοκρατία που έχει βαφτίσει Γραμματείς και Φαρισαίους ουκ ολίγους από τους ακολούθους του Σημίτη και του ΓΑΠ. Πολιτική ανοιχτών θυρών το λένε αυτό και αν κάτσει και μετρήσει κανείς πόσοι και πόσες πήρανε θέση υπεύθυνη στον κυβερνητικό μηχανισμό, δεν του φτάνουν τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών. Και συνεχίζεται το παιδομάζωμα, με προτάσεις θελκτικές που ενεργοποιούνται άμεσα. Εν τη παλάμη, όχι τίποτε μαλακίες με συναλλαγματικές παλαιού τύπου. Έλα στην αγκαλιά και θα εισπράξεις φιλάκι!
Κι έχεις και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μεριά να σου υπόσχεται ανάλογους λαγούς με πετραχείλια. Μια τετραετία είναι, σου λέει, παραπάνω δεν κάθονται, από τώρα κάνουνε νερά, θα πλακωθούνε μεταξύ τους όπως στα νάιντιζ, μπες τώρα στο κόλπο να χτίσεις προφίλ, να γίνεις σαρξ εκ της σαρκός μας, να απολαύσεις εγκαίρως τους καρπούς των κόπων σου. Για ποιο λόγο να το καθυστερείς και να περιμένεις; Έλα να φτιάξουμε το καινούριο πρόσωπο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης και θα νικήσουμε παρεάκι. Έχουμε δουλέψει άλλωστε αρμονικά με τους πρώην Πασόκους, δεν είναι η πρώτη φορά που θα τα βρούμε!
Και σκέψου εσύ τη Φώφη υπό αυτές τις συνθήκες, σαν τον Ιησού εν μέσω δύο ληστών. Να του κάνουνε και πλάκα δηλαδή του εσταυρωμένου και να του λένε ανέκδοτα για τη Μαρία της Μαγδαληνή. Την ακούς ή δεν την ακούς, να βγάζεις αφίσες από το Μάη του ’68 για να πας κόντρα στο Βρούτση; Κι όταν αντιλαμβάνεσαι τη ζούρλια σου, να τρέχεις να τα μαζέψεις σαν τη γάτα κάτω απ’ το χαλί. Λυπούμαι ειλικρινά, αλλά αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και ο ένας χρόνος που υπολόγιζε ο συνομιλητής μου πολύς θα είναι…
- το κείμενο του Χ. Ξανθάκη είναι από το newpost
«Τους δίνω ένα χρόνο και πολύ τους είναι», μου λέει.
«Μήπως γίνεσαι κάπως υπερβολικός;», του λέω.
«Ρε συ», επιμένει, «αυτοί είναι έτοιμοι να στρίψουν είτε δεξιά είτε αριστερά. Οι μισοί το σκέφτονται να την κάνουν καταδώ και οι άλλοι μισοί κατακεί. Προτάσεις έχουν ένα σωρό, γιατί δηλαδή να μην κεφαλαιοποιήσουν την όποια δημοφιλία τους;»
Και κάθεται και μου διηγείται το στόρι του Γιώργου (ας τον πούμε Γιώργο), που κατέβηκε σε έναν από τους τομείς της Αθήνας και δεν βγήκε αλλά πήρε κάνα πεντοχίλιαρο σταυρούς και τη σήμερον ημέρα δεν είναι και τόσο εύκολο να τσακώσεις πέντε χιλιάδες σταυρούς, πρέπει να είσαι κάποιος ή τέλος πάντων να είσαι στο όριο να γίνεις κάποιος και να το γράψεις το όνομά σου με το σκαρπέλο στην πέτρα όπως οι Αιγύπτιοι στον Αστερίξ.
«Και τι έγινε μ’ αυτόν;», ρωτάω.
«Αυτό που έγινε», μου απαντάει, «είναι ότι του προτείνανε μια γελοία θεσούλα από το ΚΙΝΑΛ, έτσι να κολλήσει έναν τίτλο πλάι στο επώνυμο του και να έχει να λέει στους φίλους ότι πήρε καρέκλα. Φυσικά τους απάντησε αρνητικά και τώρα είναι χαλαρός και λάιτ και συζητάει και με τους μεν και τους δε. Αυτά του λέει η Νέα Δημοκρατία, εκείνα του λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μετράει, τα υπολογίζει, τα βάνει στη σειρά και όταν έρθει η ώρα, όταν αποφασίσει ο ίδιος και όχι κάποιο κομματικό επιτελείο ότι ήρθε η ώρα, θα πάρει την απόφασή του και θα πει όπου θέλει το “ναι”. Έτσι γίνονται οι δουλειές, χωρίς κόπο με τρόπο…»
Μ’ αυτά και μ’ αυτά βέβαια, δεν θέλει και πολλά μηνάκια για να ξεμείνει από τη ραχοκοκκαλιά του, από μικρομεσαία στελέχη το ΚΙΝΑΛ. Του έχει κλέψει ήδη ένα σωρό λαό η Νέα Δημοκρατία που έχει βαφτίσει Γραμματείς και Φαρισαίους ουκ ολίγους από τους ακολούθους του Σημίτη και του ΓΑΠ. Πολιτική ανοιχτών θυρών το λένε αυτό και αν κάτσει και μετρήσει κανείς πόσοι και πόσες πήρανε θέση υπεύθυνη στον κυβερνητικό μηχανισμό, δεν του φτάνουν τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών. Και συνεχίζεται το παιδομάζωμα, με προτάσεις θελκτικές που ενεργοποιούνται άμεσα. Εν τη παλάμη, όχι τίποτε μαλακίες με συναλλαγματικές παλαιού τύπου. Έλα στην αγκαλιά και θα εισπράξεις φιλάκι!
Κι έχεις και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μεριά να σου υπόσχεται ανάλογους λαγούς με πετραχείλια. Μια τετραετία είναι, σου λέει, παραπάνω δεν κάθονται, από τώρα κάνουνε νερά, θα πλακωθούνε μεταξύ τους όπως στα νάιντιζ, μπες τώρα στο κόλπο να χτίσεις προφίλ, να γίνεις σαρξ εκ της σαρκός μας, να απολαύσεις εγκαίρως τους καρπούς των κόπων σου. Για ποιο λόγο να το καθυστερείς και να περιμένεις; Έλα να φτιάξουμε το καινούριο πρόσωπο της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης και θα νικήσουμε παρεάκι. Έχουμε δουλέψει άλλωστε αρμονικά με τους πρώην Πασόκους, δεν είναι η πρώτη φορά που θα τα βρούμε!
Και σκέψου εσύ τη Φώφη υπό αυτές τις συνθήκες, σαν τον Ιησού εν μέσω δύο ληστών. Να του κάνουνε και πλάκα δηλαδή του εσταυρωμένου και να του λένε ανέκδοτα για τη Μαρία της Μαγδαληνή. Την ακούς ή δεν την ακούς, να βγάζεις αφίσες από το Μάη του ’68 για να πας κόντρα στο Βρούτση; Κι όταν αντιλαμβάνεσαι τη ζούρλια σου, να τρέχεις να τα μαζέψεις σαν τη γάτα κάτω απ’ το χαλί. Λυπούμαι ειλικρινά, αλλά αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και ο ένας χρόνος που υπολόγιζε ο συνομιλητής μου πολύς θα είναι…
- το κείμενο του Χ. Ξανθάκη είναι από το newpost
