‘‘Την κάτσαμε σύντροφε’’. Ηταν ενα βράδυ περίπου τρια χρόνια πριν. Ο Τάκης μου ελεγε τηλεφωνικά το κακό νεο της αρρώστειας. Δεν πρόλαβα να πω κατι, ειχε προλάβει αυτός ‘’Αλλα δεν μασάμε, ε ;’’. Η μια αμηχανη σιωπή μου, διαδέχτηκε την επόμενη. Τις εσπασε αυτός ‘’Ρε συντροφε μίλα, πες κατι...’’. Και
γέλαγε. Προσποιήθηκα οτι οδηγώ, ‘’θα σε δω απο κοντά’’. Εκείνο το βράδυ ηπιε και κάπνισε τόσο λες και δεν υπήρχε αυριο. Δεν μάσησε. Για τρία χρόνια εφτασε τόσο κοντά στον θάνατο, οσο δεν εχει φτάσει κανένας.
Καθε φορά που του ελεγα πως θα τα καταφέρει, με κοίταζε στα μάτια και μετά στα χείλη. Ηθελε να του το ξαναπώ. Πηγαμε σ ενα φιλο μου γιατρό τον Δημήτρη, οταν τέλειωσε η επίσκεψη εμεινα λιγα λεπτά παραπάνω. Ο Δημήτρης κούνησε το κεφάλι, σαν να ελεγε πως δεν θα τα καταφέρει για πολύ. ‘’Και τι σου είπε; ‘’,’ ρώτησε μετά. ΄Για μια παλιά γκόμενα ρε Τάκη’’. Στο μικρό δωμάτιο σ ενα ψηλό οροφο του Ιπποκράτειου, περασε κατι λιγότερο απο δυο μήνες, ηταν και ενα Πάσχα μέσα. Τσουρέκι Ασημακόπουλου, ‘’ελα ρε αυτό ειναι γαμάτο, αλλα δεν μπορώ να φάω’’. Εκεί στον ψηλό οροφο μου είπε πως σκέφτηκε μια στιγμή να πηδήξει, αλλα το εδιωξε απο το μυαλό του γρήγορα. ‘’Αφου θα τα καταφέρω’’, ξαναείπε, συνήθιζε να το λέει. Και ολοι δίπλα του συμφωνούσαμε. Πάντα αναζητούσε μια επιβεβαίωση πως ολα αυτα θα περάσουν. Ηθελε ν ακουει και κατι άλλο. Πως εναν ωραίο Αυγουστο θα ξαναπάμε στο πανηγύρι στο ΄΄Μαύρο χωριό’’, στη Σίφνο. Το λέγαμε καθε καλοκαίρι, το είπαμε και το φετεινό. Και μετά το πανηγύρι και τόση ωρα περπάτημα σ ενα κακοτράχηλο μονοπάτι, μια βόλτα στο Μπότζι για ενα ποτό. Ποτέ δεν ηταν ενα. Αγαπούσε πολύ την μουσική, τζαζ και παλι τζαζ. Δυο τρεις τρομπέτες επανω στα ράφια της βιβλιοθήκης.Πλαι σε βιβλία και φωτογραφίες με τις δυο κόρες του που λάτρευε.
Ο κινηματόγραφος ηταν κατι περισσότερο απο πάθος, σκαρφιζόταν συνέχεια ιδέες και εγραφε σενάρια ως τα τελευταία. Ενα απο αυτά που ειχε γράψει αρκετά χρόνια πριν, ειχε μια ιστορία μ ενα πλοίο γεμάτο μετανάστες που επλεε χωρίς σκοπό γιατί καμμιά χώρα δεν τους ηθελε ‘’Με ξεπέρασε η πραγματικότητα’’, μου ειπε αργότερα. Οσοι τον ειδαν στον ‘’Αγριο σπόρο’’ κατάλαβαν πως ο Τάκης δεν ηταν ο ‘’αγαπούλας’’, δεν ηταν καν η ‘’γλυκειά συμμορία’’. Ηταν πολλά περισσότερα, σπουδαίος ηθοποιός στ αλήθεια.
Οταν βρισκόταν στα δυσκολα, ειχε μια αγαπημένη φράση με δυο λέξεις ‘’Το παλεύω’’. Το εννοούσε, το πάλεψε οσο και αν τα μηνύματα που επαιρνε δεν συμφωνούσαν. ‘’Το παλεύω’’ μου ειπε και δυο ημέρες πριν κοιτάζοντας με στα μάτια.Λες και ηθελε να του ξαναπώ πως ‘’θα τα καταφέρει’’...
****
Η οικογένεια του Τάκη Σπυριδάκη έβγαλε ανακοίνωση σχετικά με την κηδεία του:
«Σας ευχαριστούμε όλους για τα συλλυπητήρια.
Δυστυχώς τα μέσα προχώρησαν και σε δημοσίευση των πληροφοριών για τον τόπο της κηδείας του πατέρα μας παραβιάζοντας την επιθυμία μας να παραμείνουν σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Η οικογένεια σας παρακαλεί να σεβαστείτε την κατάσταση, την θλίψη και το πένθος μας και να παρευρεθούν μόνο τα άτομα που επιθυμούμε»