Την Δευτέρα πέθανε και ακόμα τον πενθούμε. Με έμφαση στο ‘ακόμα’: καλώς ή κακώς, ο ξένος θάνατος είναι σαν το θαύμα που κρατάει τρεις ημέρες. Μόνο οι δικοί μας άνθρωποι θρηνούν και θυμούνται. Οι υπόλοιποι ξεχνούν. Όχι γιατί είναι κακοί. Γιατί είναι ξένοι. Ξένοι με ξένες έννοιες και ξένα βάσανα. Θα γράψουν ένα RIP, θα μασουλήσουν ένα ‘αθάνατος’ και να περάσει ο επόμενος.
Λογικό κι ανθρώπινο. Όλοι μας έτσι είμαστε. Όταν το στρες σού ‘χει ανέβει στο σαγόνι, δεν έχεις χώρο για αλλότριους οδυρμούς. Θυμάμαι πρόπερσι πόσο..
λυπήθηκα όταν πέθανε ένας καλός ηθοποιός, νεότατος και πολλά υποσχόμενος. Αν με ρωτήσεις σήμερα πώς τον έλεγαν αδύνατον να θυμηθώ. Ντρέπομαι, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Ο Λαυρέντης δεν είναι αυτή η περίπτωση. Τον Λαυρέντη θα τον θυμόμαστε.
Ως δημιουργός έχει καταγραφεί στο συλλογικό μας ασυνείδητο όσο λίγοι.
Ήταν μια πολύ περίεργη περίπτωση αυτός ο άνθρωπος: όπου συναντιόταν με την ψυχούλα μας, άφηνε στάμπα ανεξίτηλη. Κανέναν μας δεν προσπέρασε και κανείς μας δεν τον προσπέρασε. Γιατί ο Λαυρέντης, με τα τραγούδια του, έβαλε οδόσημα στη ζωή μας; τότε που πήγες στρατό, τότε που έκλαψες, τότε που χώρισες, τότε που γέλασες, τότε που αγάπησες και αγάπησες πολύ.
Την πρώτη ημέρα, σε αντίθεση με τα ραδιόφωνα που επέδειξαν ακαριαία αντανακλαστικά, η τηλεόραση πέρασε το θάνατο του στα ψιλά. Εξαιρούνται οι δυο ΕΡΤ που είχαν αφιερώματα το ίδιο κιόλας βράδυ. Τα υπόλοιπα κανάλια τη ρουμπίτσα τους. Ίσως γιατί δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο βαθύ ήταν το αποτύπωμα που άφησε ο Λαυρέντης στις ζωές μας. Μπορεί να μην το είχε συνειδητοποιήσει και ο ίδιος – τόσο σεμνός ήταν ο άνθρωπος αυτός.
Πάντως στα σόσιαλ του μίσους και του αλληλοσπαραγμού – προς τι, αλήθεια; - όλοι, μα όλοι δεξιοί κι αριστεροί σε μια σπάνια, μια μοναδική στιγμή, ενώθηκαν στον ίδιο λυγμό. Όχι πως δεν υπήρξαν και οι οι ποταποί, οι σιχαμένοι. Αυτοί που άρχισαν να μετρούν του Λαυρέντη τα κιλά και τα τσιγάρα με την χαιρεκακία της Κολάσεως, Ήταν καπνιστής, ήταν υπέρβαρος, καλά να πάθει. Την μέρα του θανάτου του αυτό τώρα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, εμένα θα μου πεις;
Και κάτι ακόμα, για να είμαστε δίκαιοι. Έκανε άριστα ο πρωθυπουργός που πήγε στην κηδεία. Συνήθως το ελληνικό κράτος τους δημιουργούς μας τους ξεπετάει με ένα στεφάνι του υπουργείο Πολιτισμού. Και αν.
Διανύουμε την εβδομάδα του Λαυρέντη. Και να δεις, δεν θα τον ξεχάσουμε πριν αλέκτωρ φωνήσαι. Όπως δεν ξεχνάμε όλους όσοι κέρδισαν από τον λαό το πιο πολύτιμο δώρο. Να τους μνημονεύουμε με το μικρό τους όνομα. Η Αλίκη, η Βίκυ, ο Στελλάρας, η Μελίνα, ο Ανδρέας.
Και σένα Λαυρέντη. Γιατί εσύ μάτια μου, δεν ήσουν ξένος. Εσύ ήσουν ο δικός μας άνθρωπος.
- το κείμενο της Ελενας Ακρίτα είναι από την εφημερίδα Τα Νέα (14.9.2019)
Ήταν μια πολύ περίεργη περίπτωση αυτός ο άνθρωπος: όπου συναντιόταν με την ψυχούλα μας, άφηνε στάμπα ανεξίτηλη. Κανέναν μας δεν προσπέρασε και κανείς μας δεν τον προσπέρασε. Γιατί ο Λαυρέντης, με τα τραγούδια του, έβαλε οδόσημα στη ζωή μας; τότε που πήγες στρατό, τότε που έκλαψες, τότε που χώρισες, τότε που γέλασες, τότε που αγάπησες και αγάπησες πολύ.
Την πρώτη ημέρα, σε αντίθεση με τα ραδιόφωνα που επέδειξαν ακαριαία αντανακλαστικά, η τηλεόραση πέρασε το θάνατο του στα ψιλά. Εξαιρούνται οι δυο ΕΡΤ που είχαν αφιερώματα το ίδιο κιόλας βράδυ. Τα υπόλοιπα κανάλια τη ρουμπίτσα τους. Ίσως γιατί δεν είχαν συνειδητοποιήσει πόσο βαθύ ήταν το αποτύπωμα που άφησε ο Λαυρέντης στις ζωές μας. Μπορεί να μην το είχε συνειδητοποιήσει και ο ίδιος – τόσο σεμνός ήταν ο άνθρωπος αυτός.
Πάντως στα σόσιαλ του μίσους και του αλληλοσπαραγμού – προς τι, αλήθεια; - όλοι, μα όλοι δεξιοί κι αριστεροί σε μια σπάνια, μια μοναδική στιγμή, ενώθηκαν στον ίδιο λυγμό. Όχι πως δεν υπήρξαν και οι οι ποταποί, οι σιχαμένοι. Αυτοί που άρχισαν να μετρούν του Λαυρέντη τα κιλά και τα τσιγάρα με την χαιρεκακία της Κολάσεως, Ήταν καπνιστής, ήταν υπέρβαρος, καλά να πάθει. Την μέρα του θανάτου του αυτό τώρα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, εμένα θα μου πεις;
Και κάτι ακόμα, για να είμαστε δίκαιοι. Έκανε άριστα ο πρωθυπουργός που πήγε στην κηδεία. Συνήθως το ελληνικό κράτος τους δημιουργούς μας τους ξεπετάει με ένα στεφάνι του υπουργείο Πολιτισμού. Και αν.
Διανύουμε την εβδομάδα του Λαυρέντη. Και να δεις, δεν θα τον ξεχάσουμε πριν αλέκτωρ φωνήσαι. Όπως δεν ξεχνάμε όλους όσοι κέρδισαν από τον λαό το πιο πολύτιμο δώρο. Να τους μνημονεύουμε με το μικρό τους όνομα. Η Αλίκη, η Βίκυ, ο Στελλάρας, η Μελίνα, ο Ανδρέας.
Και σένα Λαυρέντη. Γιατί εσύ μάτια μου, δεν ήσουν ξένος. Εσύ ήσουν ο δικός μας άνθρωπος.
- το κείμενο της Ελενας Ακρίτα είναι από την εφημερίδα Τα Νέα (14.9.2019)
