Το είχα γράψει μια φορά κι έναν καιρό, που το είχε πει ο παππούς του φίλου μου του Στρατή από τη Μυτιλήνη:
«Δεν μπορείς να σταματήσεις το νερό και τους ανθρώπους»!
Και δίκιο είχε, δίκιο απόλυτο, ιδίως αυτές τις μέρες που ξαναφτάνουν καραβιές οι ταλαίπωροι του ντουνιά στα νησιά του ΒορειοΑνατολικού..
Αιγαίου. Στη Μυτιλήνη πάντω απ’ όλα, όπου χθές, ως τις έντεκα το πρωί είχαν αφιχθεί πάνω από τριακόσιες ψυχές. Ή τριακόσια «άτομα» που θα έλεγαν και οι κάθε λογής αρμόδιοι, που έχουν μάθει να σκέφτονται με αριθμούς και εξελόφυλλα και τις τραγωδίες της ζωής τις υπολογίζουν με στατιστικές. Πόσα άτομα στο νησί, πόσα άτομα στις βάρκες, πόσα άτομα στο βυθό της θάλασσας…
Ποιοι αρμόδιοι όμως γαμώ το μπελά μου, που κανείς δεν ξέρει ποιος έχει εν τέλει αρμοδιότητα για την ανθρωπιστική κρίση στα νησιά; Μια φορά κι έναν καιρό νομίζαμε ότι το έχει πάρει επάνω του το θέμα ο Κουμουτσάκος, βγαίνει τώρα στην ειδησεογραφία ότι αυτόν τον έχουνε μόνο για τα διεθνή και τα τοπικά είναι δουλειά του Χρυσοχοΐδη.
Την ίδια ώρα ο Χρυσοχοΐδης δεν έχει χρόνο να τρέξει το στόρι με τους πρόσφυγες στη Μυτιλήνη και στα γειτονικά νησιά γιατί είναι φούλι όκιουπαϊντ με το άδειασμα των καταλήξεων εντός και πέριξ των Εξαρχείων. Στην καταραμένη συνοικία είναι στραμμένη η προσοχή του, έχει τραχανά απλωμένο ο άνθρωπος, θα κάθεται τώρα να ασχολείται με τους μπαγλαμάδες τους μελαχρινούς στις βάρκες μέσα ή με τα κορόιδα τους Μυτιληνιούς που αναρωτιούνται πώς θα τα βγάλουν πέρα;
Αλλά έχει η τούρτα και κερασάκι! Έχει τον υπουργό Αμύνης Νίκο Παναγιωτόπουλο που βγήκε προχτές στον Χατζή και δήλωσε ότι σκοπεύει να «σφραγίσει» τον Έβρο και να «ενισχύσει» τα μέτρα επιτήρησης από άκρη σε στο Αιγαίο. Γκουντ λακ λέω εγώ με τα ολίγα αγγλικά που έμαθα παρακολουθώντας την ίδια σχολή με Χρυσοχοΐδη. Τον Έβρο μπορείς φιλαράκι να τον φισκάρεις με νάρκες και να μαζεύεις κατόπιν ανθρώπινα μέλη για σουβενίρ. Το Αιγαίο πώς διάολο θα το επιτηρήσεις που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος η θάλασσα; Και έχουν και τα πτώματα μια ανθυγιεινή συνήθεια να ξεβράζονται στις ακτές…
«Και να σκίζουν τις βάρκες έχουν μια συνήθεια», όπως λέει και ένας γνωστός μου Μυτιληνιός. «Άντε πήγαινε εσύ με την τορπιλάκατο να τους κλείνεις το δρόμο και να μην τους αφήνεις να περάσουν απέναντι. Μια μαχαιριά στη βάρκα και όλοι στη θάλασσα! Και τι θα κάνεις τότε; Θα τους αφήσεις να πνιγούν ή θα τους περιμαζέψεις;»
Έτσι είναι παιδιά, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Άμα ο άλλος έχει τα πάντα, άμα έφαγε οβίδα κατακέφαλα, άμα έγιναν κιμάς η οικογένειά του και αμμοχάλικο το σπίτι του, δεν έχει πλέον να φοβηθεί τίποτα. Αν είναι να πεθάνει θα πεθάνει κι αν είναι να ζήσει θα ζήσει. Απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο στέκεσαι εσύ και λες ότι θα «σφραγίσεις» τα σύνορα και θα «ενισχύσεις» τα μέτρα επιτήρησης. Και ποιος Θεός θα βρεθεί να σε πιστέψει δεν ξέρω…
Υ.Γ. 1: Πέντε χιλιάδες μέσα στο στρατόπεδο στη Μόρια, επτά χιλιάδες εκτός. Δεν θέλει πολύ ν’ ανάψει η φωτιά.
Υ.Γ. 2: Πέντε χιλιάδες κόσμος έχει χαρτιά έτοιμα για να μεταφερθεί στην ηπειρωτική Ελλάδα άμεσα. Τι λέει ο κύριος Πατούλης επ’ αυτού;
Υ.Γ. 3: Ούτε ένας αστυνομικός επιπλέον δεν έχει εγκριθεί για Μυτιλήνη, παρά τη διόγκωση της ανθρωπιστικής κρίσης. Θα το πληρώσουμε, έχω την εντύπωση…
Υ.Γ. 4: Σημειώστε και το χθεσινό τραγικό δυστύχημα στη Μόρια, με θύμα πεντάχρονο πιτσιρίκι. Δεν είναι «τυχαίο περιστατικό», όπως είπε και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης.
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr