- Μην πάρεις προσωπικά τα παραπάνω, ή αν θες μπορείς να τα πάρεις όσο πιο προσωπικά γίνεται.
- «Όσο συνηθίζεις, τόσο λιγότερο άνθρωπος είσαι».
- Μέσα σε λίγες μέρες έχουμε 9 μετανάστες νεκρούς. Επτά στις Οινούσες, μία γυναίκα καμένη στη Μόρια. Αν βάλεις και το παιδάκι που έπαιζε στην κούτα που την.. πάτησε το φορτηγό – πάλι στη Μόρια – έχουμε ΕΝΝΕΑ αθώους νεκρούς σε έναν ιδιότυπο ακήρυχτο πόλεμο
- Αφορά κι εσένα που διαβάζεις κι εμένα που σου γράφω! Δε βγάζω έξω την ουρά μου. Όλοι έχουμε μερίδιο στην ευθύνη.
- (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ μπούρδες τύπου «μαζί τα φάγαμε» – για να μην παρεξηγηθώ)
- Συνηθίσαμε να αντιμετωπίζουμε τη φρίκη.
- Κλάψαμε τον Αιλάν, σοκαριστήκαμε με τον πατέρα και το παιδί στο ποτάμι στα σύνορα Αμερικής Μεξικού και μετά;
- Γράψαμε δακρύβρεχτα ποστ στα σόσιαλ μίντια. Τα πίστευαν, πιστεύω, όσοι τα έγραψαν – δε λέω ότι το έκαναν στα ψέματα επειδή ήταν «της μόδας».
- Σοκαριστήκαμε και πονέσαμε με τα μωρά πνιγμένα.
- Και μετά;
- Πόσα «σοκ» αντέχεις πια να υποστείς; Πόσο να πονέσεις για τους αγνώστους που πεθαίνουν μακριά από το σπίτι σου;
- Και έτσι συνηθίζουμε. Και όσο πεθαίνουν παιδιά, μανάδες, πατεράδες παραμένουμε ατάραχοι στο δικό μας πιο ασφαλή μικρόκοσμο.
- Δεν αντέχεις άλλο να σοκάρεσαι και είναι αρκετά σοβαρή από μόνη της η μελαγχολία της Κυριακής για να την επιβαρύνεις με τη θλίψη για τους απρόσωπους μετανάστες που καίγονται στη Μόρια, που πνίγονται στο Αιγαίο.
- Αλλά αυτό ακριβώς είναι που με τρόμαξε. Όταν συνειδητοποίησα ότι όσο αυξάνονται οι πνιγμένοι και οι καμένοι απρόσωποι, που τους λέμε μετανάστες, τόσο λιγότερο «πονάμε», τρόμαξα!
- Αλλάζουμε, συνηθίζουμε και δεν πονάμε το ίδιο στον κάθε θάνατο μετανάστη που προστίθεται στον μακρύ κατάλογο της φρίκης.
- Και ξέρεις κάτι; Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι είτε «πονάγαμε» πολύ είτε λιγότερο το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο: Αυτοί πνίγονται και εμείς συνεχίζουμε να τους αγνοούμε.
- Η ζωές μας είναι πιο σημαντικές από ο,τιδήποτε μπορεί να τις διαταράξει.
- Ένα ποστ περισσότερο ή ένα ποστ λιγότερο για το δράμα που παίζεται στο Αιγαίο δεν αλλάζει τίποτα.
- Και συνηθίζουμε, και στο τέλος τι θα είμαστε; Πώς είναι οι άνθρωποι που συνηθίζουν τα πάντα και δεν αντιδρούν ανθρώπινα σε τίποτα; Θα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και δε θα βλέπουμε τίποτα. Πολύ το φοβάμαι.
