Μπορώ να πω ότι τη Σαμοθράκη την ξέρω. Μπορώ να πω ότι την ξέρω καλά, πολύ καλά. Έχω πάει καμιά εικοσαριά φορές στο νησί, ξεκινώντας από τα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα. Μας ταξίδευε τότε ως εκεί η νομαρχιακή αυτοδιοίκηση του Έβρου, που οργάνωνε κάθε χρόνο ένα πολυήμερο δημοσιογραφικό συνέδριο. Μια έξοχη ευκαιρία..
για καυγάδες μεταξύ συναδέλφων, αλλά και εκδρομές στο μεγαλύτερο φυσικό πάρκο της χώρας. Κάτι σαν το Άγιο Όρος ένα πράγμα, αλλά χωρίς τους ιερομόναχους!
Στη Σαμοθράκη η φύση πραγματικά κυβερνάει. Το διαπίστωσα αυτό όταν είδα πλατάνια στην παραλία, όταν αντίκρισα τις περίφημες βάθρες, όταν κολύμπησα κάτω απ’ τους καταρράκτες. Η φύση κάνει κουμάντο στη Σαμοθράκη κι ο άνθρωπος υποτάσσεται στα καπρίτσια της. Στις δονήσεις της φύσης, στα vibes που είναι πανταχού παρόντα και τα αισθάνεσαι αμέσως αφού πατήσεις το πόδι σου στην προβλήτα. Μια μαγεία απρόσμενη και απροσδόκητη, που δεν σε αγγίζει απλώς. Σε αγκαλιάζει! Το καταλαβαίνεις αυτό και στον αρχαιολογικό χώρο του νησιού, που είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε μια βραδιά με πανσέληνο. Είχαν και τα καλά τους τα δημοσιογραφικά συνέδρια…
Η Σαμοθράκη με μάγεψε τόσο πολύ, που πλήρωσα κιόλας για να τη χαρώ. Πήγα διακοπές κανονικές, δεκαήμερα, απόλαυσα χαλαρά και λάιτ τις ομορφιές της όλες. Με τη γνωστή ταλαιπωρία φυσικά, που φτάνεις Αλεξανδρούπολη κουκλίτσα κι ύστερα πέφτεις στα νύχια της υδάτινης συγκοινωνίας που σε πάει και σε φέρνει όπως και όποτε γουστάρει. Μονοπώλιο γαρ, άσε που η Σαμοθράκη αφενός έχει πολύ μικρό πληθυσμό και αφετέρου δεν έχει τουρισμό του Σαββατοκύριακου. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια δεν είχε καν τουρισμό, ώσπου ανακάλυψαν ξένοι και Έλληνες αυτό το παράλογο μείγμα σεβεντίλας, άγριας φύσης και ατέλειωτης ερημιάς και αποφάσισαν να την εντάξουν στα προγράμματά τους. Και πήραν μια αναπνοή και οι ντόπιοι, που τραβάνε ζόρια. Και ήρθε το φετινό καλοκαίρι και γίνανε όλα μπάχαλα!
Με τις απανωτές βλάβες των πλοίων, με τα λυσσασμένα μποφόρια, με τους απελπισμένους τουρίστες και, κυρίως, με τη χαρακτηριστική αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας που αντιμετώπισε το ζήτημα ως μια φουρτούνα σε ένα φλιτζάνι τσάι. Και μόνο όταν κατανόησε ότι γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι και ότι αυτό το ρεζίλι δεν μπορούν πια να το κρύψουν ούτε τα δελτία ειδήσεων, αποφάσισε να ξεκουνηθεί και να δώσει λύσεις. Ήταν το πρώτο τεστ της νέας κυβέρνησης και δεν έπιασε ούτε τη βάση…
Ε ναι παιδιά, αυτό ήταν το πρώτο πραγματικό διαγώνισμα, η πρώτη πραγματική άσκηση ετοιμότητας, δεν ήταν οι φωτιές στην Εύβοια. Φωτιές μεγάλες είχαμε και θα έχουμε στη Μεσόγειο και πρέπει να έχεις νοοτροπία Στέφανου Χίου για να βλέπεις παντού συνωμοσίες και κουμμούνια εμπρηστές. Από τις πυρκαγιές δεν θα γλυτώσουμε ποτέ, μια ζωή θα μας κυνηγάνε εδώ που βρισκόμαστε, εκτός κι αν κάνει κάνα θαύμα αυτός ο γίγαντας ο Συνολάκης και μας τηλεμεταφέρει σε άλλους πλανήτες. Αλλά το βλέπω λίγο χλωμό!
Το πρώτο τεστ εν ολίγοις δεν ήταν οι αναπόφευκτες φωτιές του Αυγούστου, ήταν η ήττα της Σαμοθράκης με τους κάθε λογής ανευθυνοϋπεύθυνους να κωλοστουμπιούνται επί δεκαήμερον. Κι έρχομαι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό να ρωτήσω:
Αν ήταν υπουργός Αμύνης ο Καμμένος, υπήρχε περίπτωση να μη στείλει το Ναυτικό να ανακουφίσει την κατάσταση;
Έστω για τη λεζάντα ρε φίλε, έστω για να τον δείξουν τα κανάλια. Αλλά θα το είχε κάνει, όπως το έκανε και τον περασμένο Δεκέμβριο. Και δεν θα είχε γίνει ξεφτίλα το ελληνικό κράτος για μια ακόμη φορά…
Υ.Γ.: Ούτε ο Ερντογάν θα είχε σκιστεί στο γέλιο. Ως εδώ ακούγονται τα χάχανά του για το κάζο της Σαμοθράκης!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
