Οπότε απελπίζεται ο Τσίπρας με τα media και πάει στον ΣΚΑΪ για σόλο περφόρμανς απέναντι σε Σία και Παπαχελά. Και τα καταφέρνει τόσο καλά, ώστε παίρνει δημοσκόπηση την άλλη μέρα και λέει η δημοσκόπηση ότι άλλαξε άποψη διακόσιες χιλιάδες κόσμος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό το διακόσιες..
χιλιάδες κόσμος μας κάνει ένα τριαράκι τοις εκατό πάνω κάτω, που αν δεν το είχε δεν θα πέρναγε το τριαντάρι το κρίσιμο. Δυο ώρες στην μικρή οθόνη, τρία τοις εκατό πάνω. Πόσες ώρες στην τηλεόραση, για ανατροπή και πρωτιά;
Γεγονός από το οποίο προκύπτουν δύο ερωτήματα. Το ένα έχει να κάνει με την επιρροή των MME και θα απαντηθεί κάποια άλλη φορά και το άλλο με το ρόλο μια προσωπικότητας ηγετικής σε αυτό που λέμε προεκλογικό αλλά και πολιτικό αγώνα. Διότι η περίοδος η προεκλογική μας τελείωσε, ξεμπερδέψαμε, φινίτα λα μούζικα πασάτα λα φιέστα. Με τον πολιτικό αγώνα ωστόσο μόλις αρχίσαμε και εξ όσων αντιλαμβάνεται κανείς από τα πρώτα δείγματα διακυβέρνησης έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Σ’ αυτόν τον αγώνα λοιπόν, πώς γίνεται να εκμεταλλεύεται το κόμμα τα χαρίσματα του ηγέτη του, δίχως να υποκύπτει στα καπρίτσια του; Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή, καθώς ετοιμάζεται αφενός για ένα καυτό φθινόπωρο και αφετέρου για ένα καυτό συνέδριο. Πώς γίνεται να βγαίνει μπροστά ο Τσίπρας και να σαγηνεύει τις μάζες, αλλά στο εσωτερικό του κόμματος να σαγηνεύεται ο ίδιος από τις παρεμβάσεις και τις απόψεις των μελών; Και από την άλλη πλευρά, τα μέλη πως θα τα αυξήσουμε, πώς θα τα αυγατίσουμε, πως θα τα πενταπλασιάσουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να ανοιχτούμε στην κοινωνία;
Μια απορία που δεν έχω σταματήσει να την ακούω τα τελευταία σαράντα χρόνια, απ’ όλα τα κόμματα και κομματίδια της αριστεράς. Να ανοιχτούμε στην κοινωνία, να αφουγκραστούμε την κοινωνία, να πιάσουμε το σφυγμό της κοινωνίας. Όταν είναι πλέον προφανές και στους πλέον ανίδεους, ότι η αριστερά έφτασε στην εξουσία και την κατέλαβε μόλις ανοίχτηκε η κοινωνία σε αυτήν και στο μήνυμά της.
Με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να ριζοσπαστικοποιούνται και να γυρνάνε βιαίως την πλάτη στο παρελθόν. Κι επειδή η αριστερά θα έπιανε πάνω από πενήντα τοις εκατό του αγανακτισμένου (εντός και εκτός εισαγωγικών) κόσμου, κατασκευάστηκαν και άλλοι σχηματισμοί για να απορροφήσουν τους κραδασμούς. Όπερ και εγένετο και αποφεύχθηκε η εικόνα μιας Βουλής κόκκινης κατά τα δύο τρίτα της, με βουλευτές έτοιμους να βάλουν φωτιά στα τόπια. Αλλά δεν αποφεύχθηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επί τεσσεράμιση χρόνια.
Τώρα όμως το κόμμα είναι στην αντιπολίτευση. Αξιωματική αντιπολίτευση, δεν λέω, τιμητική η ήττα, αλλά ήττα αναμφιβόλως. Και ενδοσκόπηση και άγχος και εσωστρέφεια που λένε οι αθλητικές εφημερίδες. Με προσυνεδριακό διάλογο να τρέχει, το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο πέρα από κάθε συναγωνισμό. Και το μέγα ερώτημα, πανταχού παρόν:
Να ανοιχτούμε στην κοινωνία;
Συγγνώμη σύντροφοι, αλλά αυτά δεν λύνονται από πάνω, από κάτω λύνονται. Δεν λύνονται μέσα από γραφεία, λύνονται με σημαίες και με τραγούδια. Δεν λύνονται με ντιρεκτίβες, λύνονται με αγώνες και θυσίες. Δεν λύνονται με ανακοινώσεις, λύνονται με διαδηλώσεις. Κι αν φοβάστε ότι κάποιοι φιλελέδες δεν θα σας ακολουθήσουν, κακό της κεφαλής σας. Θα απομείνετε στο τέλος να παρακαλάτε τα κανάλια για λίγες σταγόνες δημοκρατίας. Και τα κανάλια δεν θα σας τις δώσουν…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
