Κατηγορείται η κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση και δημοσιολόγους ότι στο θέμα της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως και στο θέμα του περιορισμού των δικαιωμάτων της εργασίας, πάσχει από ιδεοληψία, δηλαδή από εμμονές -αυτή είναι η πρόχειρη ερμηνεία της επίμαχης λέξης..
Βοερά
εσφαλμένη προσέγγιση. Ανατρέχοντας στη σχετική ιστοσελίδα (Βικιπαίδεια)
βλέπουμε ότι η κατάσταση της ιδεοληψίας περιγράφεται ως εξής: Πρόκειται
για ιδέες, αναπαραστάσεις και παρορμήσεις που επιβάλλονται στη σκέψη
του ατόμου, παρά το γεγονός ότι αυτό προσπαθεί να τις αποδιώξει από τη
συνείδησή του, αφού, μολονότι αναγνωρίζει ότι η προέλευσή τους του
ανήκει, τις θεωρεί παράλογες και συχνά είναι σε απόλυτη αντίθεση με τις
πεποιθήσεις και τις συνήθειές του. Οι ιδεοληψίες μπορεί να είναι
διαφόρων τύπων:
ΦΟΒΙΚΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ:
Μοιάζουν εξωτερικά με τις φοβίες, διότι και οι δύο αφορούν ανησυχία και
φόβο απέναντι σε κάποιο αντικείμενο ή κατάσταση, αλλά διαφέρουν κατά το
ότι επιβάλλονται στη σκέψη κατά έναν επαναληπτικό και στερεότυπο τρόπο,
ανεξάρτητα από την παρουσία ή την απουσία του φοβογόνου αντικειμένου ή
της φοβογόνου κατάστασης.
ΙΔΕΑΚΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ:
Περιλαμβάνουν την ακούσια επιβολή στη σκέψη μιας λέξης, ενός αριθμού ή
ιδέας, κάτι που προκαλεί μεγάλο εσωτερικό προβληματισμό και συνοδεύεται
από άγχος. Προκαλούν έντονες αμφιβολίες και ενδοιασμούς για εσωτερικά
θέματα ή σχετικά με την καθημερινή ζωή του ατόμου. Ο ασθενής οδηγείται
σε συνεχείς επαληθεύσεις για να κατευνάσει τους φόβους του, κάτι το
οποίο όμως έχει παροδικό μόνο αποτέλεσμα.
ΙΔΕΟΛΗΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΙΣ:
Πρόκειται για την αίσθηση του ατόμου ότι κινδυνεύει να κάνει πράξεις ή
να ξεστομίσει λέξεις ή φράσεις ανήθικες, οι οποίες είναι κυρίως σε
αντίθεση με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται και τη σχέση του με τα
άτομα που εμπλέκονται.
Από τα παραπάνω
προκύπτει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ιδεοληψίες της Δεξιάς στα
συγκεκριμένα ζητήματα. Πρόκειται για τον πυρήνα της ιδεολογίας της. Του
δίνει πρακτική μορφή με τα μέτρα που ψηφίζει στη Βουλή κατακαλόκαιρο,
ελπίζοντας ότι θα εισπραχθούν από τους πολίτες ως βασικές πλευρές της
επανάστασης του αυτονόητου -η γνωστή καραμέλα του κυρίαρχου μπλοκ. Δεν
χρειάζεται, μ’ άλλα λόγια, ψυχανάλυση για να απαλλαγεί από κάτι που τη
στενοχωρεί. Οι επιλογές της έχουν ιδεολογικό φορτίο που δεν το
αισθάνεται σαν βάρος. Συνεπώς πολιτική επιβάλλεται να είναι η απάντηση
και ιδεολογική θα είναι η μάχη που θα δοθεί.
Η
Δεξιά δεν γουστάρει το δημόσιο Πανεπιστήμιο και γι’ αυτό το συκοφαντεί
ανενδοίαστα. Δεν της αρέσουν καθόλου οι κοινωνικές εντάσεις, όταν είναι η
ίδια στην κυβέρνηση, και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να
δυσκολέψει την προκήρυξη απεργιών, να αποτρέψει τις διαδηλώσεις και να
προβοκάρει κάθε μορφή κινητοποίησης.
Εναν φόβο
πάντως πρέπει να τον έχει. Ενδεχομένως, οι πολιτικές της να αφυπνίσουν
συνειδήσεις, να ξεβουλώσουν αυτιά, να καθαρίσουν μάτια, να προσγειώσουν
ανωμάλως τους καλοπροαίρετους, που την εμπιστεύτηκαν γιατί νόμισαν ότι
έχει αλλάξει, και έτσι να δημιουργηθεί συγκρουσιακό κλίμα το οποίο θα
την εμποδίσει να υλοποιήσει τη στρατηγική της. Πρέπει να φοβάται (ας
ρίξει μια ματιά στο κακόφημο παρελθόν της) μήπως η πολιτική της γίνει ο
καταλύτης για την αναζωογόνηση κινημάτων που βρίσκονται εδώ και καιρό σε
λήθαργο.
Για να το αποφύγει θα χρησιμοποιήσει
τα όπλα που διαθέτει σε αφθονία (μέσα ενημέρωσης, οργανικούς
διανοούμενους του συστήματος, σχολιαστές παντός καιρού, πρώην
αριστερούς, εργοδοτικές οργανώσεις, εργοδοτικά σωματεία), θα
εξυπηρετήσει συμφέροντα, θα κανακέψει καθεστωτικές συντεχνίες, θα
εξαγοράσει ό,τι προσφέρεται προς πώληση, θα διευκολύνει τις φίλιες
επιχειρηματικές δυνάμεις. Το ζητούμενο είναι αν και πώς θα αντιδράσουν
όσοι θίγονται.
- το κείμενο του Τ. Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακ΄των (13.8.2019)
