Μια μανία (η απαλλαγή του απ’ το παρωνύμιο «Κούλης») και μια ψύχωση (η επιθυμία του για μια δημόσια εικόνα με στοιχεία ηγετικής λάμψης και ωραιότητας... «τύπου Τσίπρα») στοιχειώνουν τον πρόεδρο της Ν.Δ.
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Το ωραίο δεν είναι παρά η υπόσχεση της ευτυχίας, αποφαίνεται ο Σταντάλ. Όμως, τι είναι το ωραίο; Είναι ωραίος, ας πούμε, ο τραγουδιστής Αργυρός; Η δεκαεξάχρονη ανιψιά μου τον βλέπει σαν θεό! Θα ήταν ευτυχισμένη αν, απλώς, τον έβλεπε από κοντά να τραγουδάει «Λιώμα θα ’μαι λιώμα / Μα θα σκέφτομαι εσένα ακόμα / Το πρωί σε κώμα / θα γυρεύω το δικό σου στόμα»...
Απ’ αυτήν την άποψη, ο Σταντάλ έχει δίκιο, το ωραίο δεν είναι παρά η υπόσχεση της ευτυχίας: ένας πίνακας του..
Άντυ Γουώρχολ, ένα κόσμημα του Καρτιέ, ο Ντάνος του Survivor, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (χθες), η Ν.Δ. στην... εξουσία (σήμερα), ένα ζευγάρι γόβες Louboutin, μια βίλλα στην Εκάλη, ο Ολυμπιακός Πειραιώς, ο Μάρλον Μπράντο (κάποτε), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο (τώρα), η... γυναίκα του γείτονα, μια Φεράρι, ένα πλυντήριο πιάτων, ο Γιάννης Αντετοκούμπο, μια θέση στο Δημόσιο, η Μόνικα Μπελούτσι (κάποτε), η Σκάρλετ Γιόχανσον (τώρα), ο Αλέξης Τσίπρας (χθες), ο Κυριάκος Μητσοτάκης (σήμερα), δεν είναι παρά υποσχέσεις ευτυχίας για εκείνους που βλέπουν «ωραία» αυτά τα υποκείμενα ή τα αντικείμενα...
Πολλοί βρίσκουν ωραία, έως και... φεγγαρόφωτη, την υπουργό της Ν.Δ. Δόμνα Μιχαηλίδου - άλλοι την τοποθετούν στο επίπεδο της γραφικής θρησκόληπτης κ. Ελένης Λουκά. Αλλά είναι ωραία η κ. Μιχαηλίδου; Και είναι ωραίο το πολιτικό τοπίο της χώρας μετά την αλλαγή κυβερνώντος κόμματος, κυβέρνησης, πρωθυπουργού;
*******
Λοιπόν, τι λέτε, είναι ωραίος ο... Κούλης; Μη γελάτε, κυρίες μου, κύριοι, αφήστε κατά μέρος τα αμήχανα χαμόγελα∙ ναι, είμαι ένας σοβαρός, υποτίθεται, δημοσιογράφος, και πάντως όχι ένας απ’ αυτούς τους γιαλαντζί σημερινούς, τους μισθοφόρους πληκτρολογίων τεχνητής νοημοσύνης - αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και ναι, παρά το εγνωσμένο του δεοντολογικού ύφους και ήθους μου, αποκαλώ τον «Κούλη» Κούλη!.. Με το αυτοκόλλητο κοινωνικό παρατσούκλι του δηλαδή, και ας είναι πια πρωθυπουργός.
Είναι; Προσωπικά αμφιβάλλω, όσο και ο ίδιος υποθέτω∙ αφού, σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από πρόσωπα του... μετακλητού δημοσιογραφικού περιβάλλοντός του, «το γεγονός ότι ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, το διεθνοποιημένο πια παρατσούκλι ‘Κούλης’ (‘le petit “Koulis” est appelé au pouvoir’) τον ακολουθεί ακατάπαυστα και ως πρωθυπουργό τον στοιχειώνει...»
Εξηγούμαι... Πέρα από τα δεξιά μερεμέτια
επικοινωνιακού χαρακτήρα σε βασικές φιλολαϊκές ρυθμίσεις και
μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Τσίπρα καθώς και τα copy paste...
ιδιοκτησιακού χαρακτήρα σε άλλες, πέρα από τις απολυταρχικές παρεμβάσεις
στα δημόσια ΜΜΕ και τις επείγουσες ρουσφετολογικές, υπέρ βιομηχάνων και
μιντιαρχών φίλων και χορηγών, παρανομοθετικές διευθετήσεις, ο πρόεδρος
της κυβέρνησης της Ν.Δ. τα δίνει όλα για να ξεφορτωθεί το παρατσούκλι
του: «Η απαλλαγή του από το ταπεινωτικό παρωνύμιο Κούλης παραμένει πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα του Κυριάκου», με ενημερώνουν οι πηγές μου...
*******
Και με διαβεβαιώνουν πως ό,τι είδαμε, ό,τι ακούσαμε, ό,τι διαβάσαμε για Κυριάκο Μητσοτάκη τις πρώτες 50 μέρες της πρωθυπουργίας του (* γαλάζιο πουκάμισο χωρίς γραβάτα, τα μανίκια σηκωμένα, τα χέρια τεταμένα καθοδηγητικά προς τις χαμηλοβλεπούσες, μπρος στη σοφία του αρχηγού, ενάρετες υπουργίνες * ανέμελες ημίγυμνες πόζες σε λαϊκές πλαζ * αξύριστη θλίψη πίσω από γυαλιά - καθρέφτες με φόντο τα αποκαΐδια της Εύβοιας, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ....) δεν είναι παρά επί μέρους στοιχεία μιας υπερπαραγωγής του επικοινωνιακού επιτελείου του (ενός πραγματικού στρατού μισθοφόρων δημοσιογράφων, συμβούλων επικοινωνίας και μιντιακών εξαπτέρυγων), με στόχο την άμεση απαλλαγή του πρωθυπουργικού προφίλ του από το μειωτικό παρωνύμιο «Κούλης»: «Ο πρόεδρος επιθυμεί να αποκτήσει, το συντομότερο δυνατόν ένα επικοινωνιακό, έστω, αμπαλάζ, ηγετικής λάμψης και ωραιότητας εφάμιλλης αυτής του Τσίπρα», καταλήγει ένας απ’ τους συνομιλητές μου...
Αν θέλετε τη γνώμη μου, η επιθυμία του Κούλη να απαλλαγεί από το παρατσούκλι του και να αποκτήσει ένα... περιτύλιγμα «ηγετικής λάμψης και ωραιότητας εφάμιλλης αυτής του Τσίπρα» δεν είναι παρά μια ψύχωση που «περιγράφει» τον φορέα της να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν «Κούλης» («le petit ‘Koulis’ est appelé au pouvoir») παρά σαν πρωθυπουργός, που υποτίθεται πως έγινε: να παραμένει εγκλωβισμένος στο παρατσούκλι του, για πάντα Κούλης!
ΥΓ.: Παρατσούκλι, σύμφωνα με τον Νίκο Σαραντάκο (sarantakos.wordpress.com), «λέμε το πρόσθετο όνομα που δίνεται σε κάποιον, συνήθως (αλλά όχι πάντοτε) σκωπτικό ή ειρωνικό, από τον κοινωνικό του περίγυρο: το χωριό, το σχολείο, τον επαγγελματικό χώρο, την πιάτσα. Και εκφράζει μιαν ιδιότητα του παρονομαζόμενου, σωματική, πνευματική ή ηθική, ή κάποιο χαρακτηριστικό του...
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (25.8.2019)
Το ωραίο δεν είναι παρά η υπόσχεση της ευτυχίας, αποφαίνεται ο Σταντάλ. Όμως, τι είναι το ωραίο; Είναι ωραίος, ας πούμε, ο τραγουδιστής Αργυρός; Η δεκαεξάχρονη ανιψιά μου τον βλέπει σαν θεό! Θα ήταν ευτυχισμένη αν, απλώς, τον έβλεπε από κοντά να τραγουδάει «Λιώμα θα ’μαι λιώμα / Μα θα σκέφτομαι εσένα ακόμα / Το πρωί σε κώμα / θα γυρεύω το δικό σου στόμα»...
Απ’ αυτήν την άποψη, ο Σταντάλ έχει δίκιο, το ωραίο δεν είναι παρά η υπόσχεση της ευτυχίας: ένας πίνακας του..
Άντυ Γουώρχολ, ένα κόσμημα του Καρτιέ, ο Ντάνος του Survivor, ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (χθες), η Ν.Δ. στην... εξουσία (σήμερα), ένα ζευγάρι γόβες Louboutin, μια βίλλα στην Εκάλη, ο Ολυμπιακός Πειραιώς, ο Μάρλον Μπράντο (κάποτε), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο (τώρα), η... γυναίκα του γείτονα, μια Φεράρι, ένα πλυντήριο πιάτων, ο Γιάννης Αντετοκούμπο, μια θέση στο Δημόσιο, η Μόνικα Μπελούτσι (κάποτε), η Σκάρλετ Γιόχανσον (τώρα), ο Αλέξης Τσίπρας (χθες), ο Κυριάκος Μητσοτάκης (σήμερα), δεν είναι παρά υποσχέσεις ευτυχίας για εκείνους που βλέπουν «ωραία» αυτά τα υποκείμενα ή τα αντικείμενα...
Πολλοί βρίσκουν ωραία, έως και... φεγγαρόφωτη, την υπουργό της Ν.Δ. Δόμνα Μιχαηλίδου - άλλοι την τοποθετούν στο επίπεδο της γραφικής θρησκόληπτης κ. Ελένης Λουκά. Αλλά είναι ωραία η κ. Μιχαηλίδου; Και είναι ωραίο το πολιτικό τοπίο της χώρας μετά την αλλαγή κυβερνώντος κόμματος, κυβέρνησης, πρωθυπουργού;
*******
Λοιπόν, τι λέτε, είναι ωραίος ο... Κούλης; Μη γελάτε, κυρίες μου, κύριοι, αφήστε κατά μέρος τα αμήχανα χαμόγελα∙ ναι, είμαι ένας σοβαρός, υποτίθεται, δημοσιογράφος, και πάντως όχι ένας απ’ αυτούς τους γιαλαντζί σημερινούς, τους μισθοφόρους πληκτρολογίων τεχνητής νοημοσύνης - αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και ναι, παρά το εγνωσμένο του δεοντολογικού ύφους και ήθους μου, αποκαλώ τον «Κούλη» Κούλη!.. Με το αυτοκόλλητο κοινωνικό παρατσούκλι του δηλαδή, και ας είναι πια πρωθυπουργός.
Είναι; Προσωπικά αμφιβάλλω, όσο και ο ίδιος υποθέτω∙ αφού, σύμφωνα με πληροφορίες προερχόμενες από πρόσωπα του... μετακλητού δημοσιογραφικού περιβάλλοντός του, «το γεγονός ότι ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, το διεθνοποιημένο πια παρατσούκλι ‘Κούλης’ (‘le petit “Koulis” est appelé au pouvoir’) τον ακολουθεί ακατάπαυστα και ως πρωθυπουργό τον στοιχειώνει...»
Εξηγούμαι... Πέρα από τα δεξιά μερεμέτια
επικοινωνιακού χαρακτήρα σε βασικές φιλολαϊκές ρυθμίσεις και
μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Τσίπρα καθώς και τα copy paste...
ιδιοκτησιακού χαρακτήρα σε άλλες, πέρα από τις απολυταρχικές παρεμβάσεις
στα δημόσια ΜΜΕ και τις επείγουσες ρουσφετολογικές, υπέρ βιομηχάνων και
μιντιαρχών φίλων και χορηγών, παρανομοθετικές διευθετήσεις, ο πρόεδρος
της κυβέρνησης της Ν.Δ. τα δίνει όλα για να ξεφορτωθεί το παρατσούκλι
του: «Η απαλλαγή του από το ταπεινωτικό παρωνύμιο Κούλης παραμένει πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα του Κυριάκου», με ενημερώνουν οι πηγές μου...*******
Και με διαβεβαιώνουν πως ό,τι είδαμε, ό,τι ακούσαμε, ό,τι διαβάσαμε για Κυριάκο Μητσοτάκη τις πρώτες 50 μέρες της πρωθυπουργίας του (* γαλάζιο πουκάμισο χωρίς γραβάτα, τα μανίκια σηκωμένα, τα χέρια τεταμένα καθοδηγητικά προς τις χαμηλοβλεπούσες, μπρος στη σοφία του αρχηγού, ενάρετες υπουργίνες * ανέμελες ημίγυμνες πόζες σε λαϊκές πλαζ * αξύριστη θλίψη πίσω από γυαλιά - καθρέφτες με φόντο τα αποκαΐδια της Εύβοιας, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ....) δεν είναι παρά επί μέρους στοιχεία μιας υπερπαραγωγής του επικοινωνιακού επιτελείου του (ενός πραγματικού στρατού μισθοφόρων δημοσιογράφων, συμβούλων επικοινωνίας και μιντιακών εξαπτέρυγων), με στόχο την άμεση απαλλαγή του πρωθυπουργικού προφίλ του από το μειωτικό παρωνύμιο «Κούλης»: «Ο πρόεδρος επιθυμεί να αποκτήσει, το συντομότερο δυνατόν ένα επικοινωνιακό, έστω, αμπαλάζ, ηγετικής λάμψης και ωραιότητας εφάμιλλης αυτής του Τσίπρα», καταλήγει ένας απ’ τους συνομιλητές μου...
Αν θέλετε τη γνώμη μου, η επιθυμία του Κούλη να απαλλαγεί από το παρατσούκλι του και να αποκτήσει ένα... περιτύλιγμα «ηγετικής λάμψης και ωραιότητας εφάμιλλης αυτής του Τσίπρα» δεν είναι παρά μια ψύχωση που «περιγράφει» τον φορέα της να συμπεριφέρεται περισσότερο σαν «Κούλης» («le petit ‘Koulis’ est appelé au pouvoir») παρά σαν πρωθυπουργός, που υποτίθεται πως έγινε: να παραμένει εγκλωβισμένος στο παρατσούκλι του, για πάντα Κούλης!
ΥΓ.: Παρατσούκλι, σύμφωνα με τον Νίκο Σαραντάκο (sarantakos.wordpress.com), «λέμε το πρόσθετο όνομα που δίνεται σε κάποιον, συνήθως (αλλά όχι πάντοτε) σκωπτικό ή ειρωνικό, από τον κοινωνικό του περίγυρο: το χωριό, το σχολείο, τον επαγγελματικό χώρο, την πιάτσα. Και εκφράζει μιαν ιδιότητα του παρονομαζόμενου, σωματική, πνευματική ή ηθική, ή κάποιο χαρακτηριστικό του...
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (25.8.2019)