Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω το ρεπορτάζ για τον ΣΥΡΙΖΑ, του διευθυντή μας εδώ στο Newpost Νίκου Παναγιωτόπουλου. Το διαβάζω πολύ προσεκτικά, γιατί το αφεντικό το έχει το στόρι και από πληροφορία γαζώνει. Να μαθαίνουμε και κάτι ρε φίλε, δεν είναι κακό να λέμε καμιά φορά εμείς οι δημοσιογράφοι ότι δεν τα ξέρουμε όλα. Δεν θα μας πέσει το μαλλί και δεν θα βγάλουμε καμπούρα. Ούτε καν τα νύχια μας..
δεν θα κιτρινίσουν, αλήθεια σε λέω συνάδελφε, δοκίμασέ το!
Τέλος πάντων, διαβάζω ότι το περίφημο (ή μήπως να πω περιβόητο;) συνέδριο του κόμματος πάει για αρχές της άνοιξης, παρότι κάποια στελέχη θα ήθελαν να γίνει και πιο πριν ακόμη. Διαβάζω ότι ο Τσίπρας ελέγχει περισσότερο από το 80 % της κοινοβουλευτικής ομάδας (απολύτως σωστό!) και «έχει να ανησυχεί κυρίως για κάποιους θύλακες στην Κουμουνδούρου που επιμένουν να επισημαίνουν τον κίνδυνο ιδεολογικής και πολιτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ». Διαβάζω ότι θέλει ο Τσίπρας «να σπάσει τα τείχη και να ξαναχτίσει το κόμμα» και ότι το περιβάλλον του δεν διατηρεί τις καλύτερες των εντυπώσεων για τον γραμματέα Πάνο Σκουρλέτη και το έργο του. Διαβάζω ότι ενδέχεται να την πληρώσει ο Πάνος Σκουρλέτης για τις χαμηλές επιδόσεις στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά δεν είναι «θέμα προσώπων». Όπως λένε στις ταινίες δηλαδή, ιτς όνλι μπίζινες, πριν σε τσιμεντώσουν…
Τι άλλο διαβάζω; Ότι θέλει ο Αλέξης 140.000 μέλη εξτρά στον ΣΥΡΙΖΑ, μιμούμενος το παράδειγμα του Τζέρεμι Κόρμπιν που έφερε 400.000 μέλη στους Εργατικούς. Ότι θα προτιμούσε πιο πολύχρωμες τις σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και ότι δεν γουστάρει να μείνει το κόμμα στους λίγους και στους μυημένους. Ότι πρέπει να τεθούν όλα και όλοι υπό κρίση. Και πάει λέγοντας.
Τα διαβάζω όλα τα ανωτέρω και σκέπτομαι ότι είχε τέσσερα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, από εκείνο τον Ιούλιο του 2015 όταν το σκάσανε επτά στα δέκα μέλη του κόμματος και εννιά στα δέκα μέλη της νεολαίας, για να βάλει σε τάξη τα του οίκου του. Δεν το έκανε και δεν ξέρω γιατί δεν το έκανε. Ίσως δεν πρόκαμε, που θα έλεγε κι ο Χαρίλαος, γιατί έπρεπε να κυβερνήσει. Ίσως είχε βολευτεί με τους νοικιασμένους πρώην Πασόκους, στους κάθε είδους μηχανισμούς. Ίσως δεν είχε καμία όρεξη να τα βάλει σε τάξη, αρκούμενος στον διχασμό κεντροδεξιά κυβέρνηση-ριζοσπαστικά αριστερό κόμμα….
Μια κυβέρνηση που κάποια στιγμή τους ξωπέταξε τους πρώην «Μπανιάδες» από τις τάξεις της, λες και την υπονόμευαν αντί να την στηρίζουν. Ένα μυστήριο ήταν κι αυτό που δεν λύθηκε ποτέ και δεν αναμένω να λυθεί. Όπως δεν αναμένω να παραδεχθεί κανείς και ποτέ και πουθενά ότι στον λάκκο των λεόντων τον πέταξαν τον Σκουρλέτη, ζητώντας του να ξαναχτίσει το κόμμα από την αρχή. Ο ίδιος γιατί το δέχτηκε δεν ξέρω, εγώ όμως δεν θα πήγαινα ούτε υπό την απειλή όπλου!
Και τώρα προχωράμε για συνέδριο ανοιχτό και πολύχρωμο. Καλή η πρόθεση, δεν λέω, στην πράξη όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να προσελκυσθούν καινούρια μέλη. Να βοηθήσει θέλει πολύς κόσμος, να πάρει κομματική κάρτα ελάχιστος. Κι αν την πάρει, καθόλου σίγουρο δεν είναι ότι θα ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του. Γιατί, σε περίπτωση που δεν σας το έχουν πει, τα μέλη δεν έχουν μόνο δικαιώματα. Έχουν και δικαιώματα, αλλά δεν έχουν μόνο απ’ αυτά…
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
