«Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου γιατί δεν φο βάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιό λας. Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βο σκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο.
Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσό τεροι και..
από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πο λύ στενή (που είναι ο Παράδεισος).
ΟΙ καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το Καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβά φτιστα μωρά θα γίνουνε πεταλούδες.
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω».
Τα ανωτέρω προέρχονται από το βιβλίο «Εγώ ελπίζω να τη βολέψω» του Μαρτσέλο ντ’ Όρτα, που περιλαμβάνει εκθέσεις μαθητών του δημοτικού σχολείου. Τα διαβάζω, τα ξαναδιαβάζω και σκέφτομαι ότι αντανακλούν όσα πιστεύουν ουκ ολίγοι συμπολίτες μας στον δρόμο προς τις κάλπες. Ότι δηλαδή ο Αρμαγεδδών, η Δευτέρα Παρουσία, το τέλος του κόσμου αφορούν σε κάποιους άλλους, σε κάποιους, ενώ οι ίδιοι με κάποιο τρόπο θα τη σκαπουλάρουν. Θα τους προσπεράσει το κακό, θα τη γλυτώσουν. Θα τη βολέψουν βρε αδερφέ, το είπε και το βιβλίο!
➛ Θα πάμε σε πέντε αποχωρήσεις και μία πρόσληψη από το δημόσιο, με αποτέλεσμα να γίνουν μπάχαλο τα σχολεία και χωματερή τα νοσοκομεία;
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω!
➛ Θα φύγει η επικουρική ασφάλιση από το δημόσιο και θα πάει στον ιδιωτικό τομέα που δεν θα εγγυάται απολύτως τίποτε για κανέναν;
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω!
➛ Θα κοπούν τα επιδόματα και τα βοηθήματα και οι πάσης φύσεως χορηγίες στους αδύναμους και στους ταλαίπωρους και στους φτωχούς;
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω!
➛ Θα ζήσουμε ξανά φούσκες, όπως εκείνες του Χρηματιστηρίου και των Ακινήτων και του Ευρώ που κάνανε την οικονομία πουτανάδικο και αδειάσανε ένα σωρό τσέπες;
Εγώ ελπίζω να τη βολέψω!
Και κάπως έτσι θα πέσει στην κάλπη το κουκί, σαν την βάρκα που ταξιδεύει στο όνειρο με οδηγό την ελπίδα. Όπως είπε και μια δημόσια υπάλληλος σε μια γνωστή μου, που τη ρώτησε «μα καλά παιδάκι μου δεν φοβάσαι ότι θα πάρεις πασαπόρτι;»:
«Έλα μωρέ στην Ελλάδα ζούμε, σιγά μην κάνουν πράξη αυτά που λένε…»
Α μάλιστα, η παλιά, γνωστή ανοξείδωτη δικαιολογία με τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Δεν γίνονται ρε φίλε αυτά τα πράγματα εδώ πέρα, εδώ δεν χωράει ο σκληρός Θατσερισμός, εδώ θα πέσει και κάνα ψιχουλάκι απ’ το τραπέζι για την πάρτη μας, εδώ θα βρούμε μια τρούπα και θα τρουπώσουμε. Κι άμα τρουπώσουμε, τύφλα να ‘χει ο Βουτσάς στο έργο!
Οπότε το βουλώνω, γιατί μπροστά σε τέτοια ατράνταχτα επιχειρήματα δεν χωράει κανένας διάλογος. Και αναμένω με λαχτάρα να δω, πότε θα μπει μπροστά ο μηχανισμός που θα μας μεταμορφώσει από κοινωνία των δύο τρίτων σε κοινωνία του ενός τρίτου. Στην Βρετανία, την είχε αναλάβει την εργολαβία ο Μπλερ και τα κατάφερε μια χαρά χαρίτσα. Στα μέρη μας, οι υποψήφιοι μιμητές του Τόνυ προβάρουν ήδη το κοστούμι του νικητή. Τι να κάνω κι εγώ λοιπόν, ελπίζω να τη βολέψω…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το "Έθνος της Κυριακής" και εξηγεί κάποια από τα σημεία και τα σημαινόμενα του εκλογικού αποτελέσματος