διαχωρισμός από τον εξίσου άθλιο διαχωρισμό του αθλητικού ρεπορτάζ σε «ρεπορτάζ Ολυμπιακού», «ρεπορτάζ Παναθηναϊκού», «ΑΕΚ», «ΠΑΟΚ» κ.ο.κ.
Αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν παλιά. Δημιουργήθηκαν όταν τα μιντιακά μαγαζιά είχαν γίνει παράλογα μεγάλα και το πραγματικό τους νόημα ήταν να «δέσει το γλυκό», δηλαδή η διαπλοκή εκδοτών με κόμματα και ομάδες. Να υπάρχει ένας «άνθρωπος μας» σε κάθε ένα από αυτά για να λαμβάνει άμεσα και να παραδίδει «μηνύματα», πληροφορίες, δωράκια και εξυπηρετήσεις.
Ετσι εγκαινιάστηκε η περίοδος του περίφημου «ρουλεμάν» όπου ένας δημοσιογράφος έπαιρνε από τον πολιτικό «του» μία πληροφορία και μετά τη μοίραζε στους συναδέλφους του, στις άλλες εφημερίδες που την έγραφαν χωρίς να κουνηθούν από το γραφείο και που την επόμενη φορά έκαναν το ίδιο για τους συναδέλφους τους. Μια πρακτική που ήταν απαγορευμένη από τους τελευταίους αυστηρούς αρχισυντάκτες και διευθυντές σύνταξης αλλά που τελικά επικράτησε…
Για να γίνει πιο εύκολη η δουλειά και να μην τρέχουν οι έρμοι οι συντάκτες να κάνουν επι τόπου ρεπορτάζ και συνεντεύξεις, ξεκίνησε η ιστορία με τα Δελτία Τύπου και μαζί η «χαρτοκολλητική». Οπου ερχόταν, αρχικά σε χαρτί ή σε φαξ, το Δελτίο Τύπου, ο κλητήρας το πήγαινε στον αρμόδιο συντάκτη και αυτός έβγαζε κοπίδι και σελοτέιπ, έγραφε μια αράδα πρόλογο και κολλούσε αποσπάσματα.
Μετά, με τους υπολογιστές, το πράγμα έγινε ακόμη πιο εύκολο. Το Δελτίο Τύπου έρχεται στο μέιλ και ο συντάκτης δεν χρειάζεται πλέον ούτε κοπίδι ούτε σελοτέιπ. Και έτσι όλοι είναι χαρούμενοι. Και οι πολιτικοί και τα Γραφεία Τύπου και οι δημοσιογράφοι.
Το φαινόμενο, τουλάχιστον σε αυτή την έκταση, είναι μοναδικό παγκοσμίως. Παντού αλλού δεν υπάρχουν αυτές οι ανοησίες, κυρίως διότι οι δημοσιογράφοι σέβονται και τη δουλειά τους και το κοινό τους. Ενίοτε δε και οι πολιτικοί.
Οι οποίοι πολιτικοί, παντού στον κόσμο, ή βγαίνουν οι ίδιοι ή βγαίνει εκπρόσωπός τους ή κάνουν ΤΑΚΤΙΚΕΣ συνεντεύξεις Τύπου ή γράφουν στα Κοινωνικά Δίκτυα ή κάνουν Podcast και το στέλνουν παντού.
Επίσης κάνουν και κάτι άλλο που εδώ στην Ελλάδα γίνεται ΜΟΝΟ στις προεκλογικές περιόδους, κατεβαίνουν στον κόσμο, περπατούν στις πόλεις, μιλάνε άμεσα με το κόσμο και με τους δημοσιογράφους.
Ας το πούμε απερίφραστα: τα Δελτία Τύπου είναι η ντροπή τόσο της δημοσιογραφίας όσο και της πολιτικής επικοινωνίας και μία από τις αιτίες της αναξιοπιστίας τους.
Πέρα όμως και από αυτό, σε περίπτωση που δέχεσαι πόλεμο και εμπάργκο από μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ είναι ένα εντελώς άχρηστο επικοινωνιακό εργαλείο καθώς είναι πολύ εύκολα να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων και να μην το διαβάσει ποτέ κανείς. Τη στιγμή μάλιστα που μπορείς να στήσεις την κάμερα του κινητού σου, απέναντι σου και να το κάνεις όπως ο Σάντερς και ο Κόρμπιν. (αλλά και ο Τραμπ και τόσοι άλλοι).
ANemos
