Είμαι εδώ στο Νewpost προχτές το βράδυ, έχει πάει δέκα, έχουν βγει τ’ αποτελέσματα, βαριέμαι τον πάτο μου, πιάνω τον Χατζή, του λέω «Τάκη μου, ζαλίζομαι, δεν μπορώ άλλο».
Συγκινείται ο Χατζής που είναι καλός άνθρωπος μου λέει «Φύγε Χρήστο μου, πήγαινε σπίτι, μην μας πάθεις και τίποτα»!..
Τα μαζεύω εγώ, μπαίνω στο..τουτού, τσουπ στο Χαλάνδρι για ποτάκια. Κι όπως μπαίνω στο αγαπημένο μου μπαρ Αττικής, Πειραιώς και προαστίων, ακούω τον ιδιοκτήτη τον Γιάννη που είναι σπλήνα Συριζαίος να λέει σ’ έναν πελάτη:
«Όχι πες μου ρε φίλε, τι θα προτιμούσες εσύ δηλαδή; Να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στο 22 % και να μην έχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία ή να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στο 32 % κι ας έχει αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία; Γιατί εγώ, προτιμώ σαφώς το δεύτερο»!
Έτσι είναι παιδιά, αλήθειες να λέμε. Στο στηθαίο της Ακρόπολης ήταν ο Τσίπρας, εκεί που κρεμάει τα μαχητικά πανώ το ΚΚΕ, κι έφαγε μια γλίστρα στις Ευρωεκλογές κι έχασε την ισορροπία του κι έπεσε. Κι αντί να σκάσει σαν τα καρπούζια και να γίνει χίλια κομμάτια, προσγειώθηκε στις Βουλευτικές εκλογές στα πόδια του και βρήκε και μια πορτοφόλα τίγκα στο μαρούλι. Πιο καλά δεν μπορούσε να τα καταφέρει, όχι τις επιστολές του Ιησού να είχε μαζί του αλλά το ίδιο το Άγιο Πνεύμα με τα φτερά και τα πούπουλα.
Και μόνος του έτσι; Σόλο ήταν το κατόρθωμα, σαν τα αλησμόνητα τα σόλα του ακόμη πιο αλησμόνητου Σπάθα. Ποιος μηχανισμός τώρα και ποια γραμμή και ποιο πρόγραμμα και ποια ντιρεκτίβα; Παπάρια υπόγεια του Μαξίμου, παπάρια τρολάκια, παπάρια Σοβιετία, παπάρια και η μυστική στήριξη που λάμβανε από τις πάσης φύσεως πρεσβείες. Στην πιο δύσκολη μάχη της τελευταίας δεκαετίας, στους ώμους του σήκωσε και τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την Κεντροαριστερά ο Τσίπρας και βγήκε να τσακωθεί. Κατά το γνωστό εγγλέζικο, άμα είναι να γκρεμοτσακιστώ θα γκρεμοτσακιστώ φλεγόμενος και όχι γονατιστός!
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε μια βραδιά που είναι όλοι χαρούμενοι. Η Νέα Δημοκρατία είναι χαρούμενη γιατί κέρδισε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι χαρούμενος γιατί κόντραρε γερά, η Φώφη είναι χαρούμενη γιατί της είπανε να είναι χαρούμενη, ο Κουτσούμπας είναι χαρούμενος γιατί το καταστατικό του κόμματος δεν προβλέπει το κόνσεπτ θλίψη, ο Βαρουφάκης είναι χαρούμενος γιατί μπαίνει στη Βουλή (λίγο το ‘χεις;), ο Βελόπουλος είναι χαρούμενος γιατί όχι μόνο μπαίνει στη Βουλή αλλά και γιατί αναδεικνύεται σε ηγέτη της πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιάς και μόνο ο Μιχαλολιάκος είναι σαν την μικρή Ελένη. Έχει πιάσει μια γωνία και κάθεται και κλαίει…
Σας τα είχα πει όμως εγώ, αμέσως μετά απ’ τις Ευρωεκλογές, ότι για πρώτη φορά την τελευταία επταετία ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτή η περίπτωση να μείνει η Χρυσή Αυγή εκτός Βουλής. Ρόλο μεγάλο σ’ αυτό έπαιξε βεβαίως η δίκη, αλλά ήταν και η άνοδος του Βελόπουλου που έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο. Στο χώρο, βλέπετε, της πέραν της Νέας Δημοκρατίας δεξιάς (είδατε τι κομψά που το γράφω;), δεν χωράνε πολλοί αρχηγοί. Ένας και μοναδικός επιβιώνει, αφού εξοντώσει όλους τους αντιπάλους του. Ε, τους εξόντωσε και τώρα κάποιοι θα έχουν τη μοίρα του Πολύδωρου που ήταν στα πόδια γρήγορος!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
