Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Είναι αυτό το πράγμα που κάθεσαι στην ξαπλώστρα και κοιτάς τη θάλασσα, κοιτάς το γιαλό, κοιτάς τα καβουράκια, δώσε κλάμα στα βοτσαλάκια, και ξαφνικά γυρνάει ο διπλανός και κάτι λέει στη διπλανή για την Ημέρα Αγέννητου Παιδιού. Και ότι θα είναι για τη ζωή, για το έμβρυο, για την ανθρώπινη υπόσταση, βγάζει κύμα σου λέω,..
δεν ακούω καλά, πρώτη Κυριακή μετά απ’ τα Χριστούγεννα, κάτσε το ‘χω, απόφαση της Ιεράς Συνόδου είναι, με βούλα και βουλοκέρι και καλλιγραφία και πρόσχωμεν. Και εις τους αιώνας των αιώνων, είπα; Να το πω, μην ξεχνιόμαστε…
Αυτά συμβαίνουν όμως όταν πάνε βόλτα οι άθεοι και τα κουμμούνια και έρχονται στις θέσεις τους να κάτσουν οι θεοσεβούμενοι και οι χριστιανοί. Το οποίον δηλαδή το περιμέναμε, δεν είναι κάτι που έμοιαζε απίθανο όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών της εβδόμης Ιουλίου. Εκείνο που ξενίζει όμως είναι η ταχύτητα που κινήθηκε η Ιερά Σύνοδος για να κατοχυρώσει την Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού. Επτά οι εκλογές, εννιά η απόφαση των Μητροπολιτών, ίσα ίσα αφήσανε να περάσει ένα εικοσιτετράωρο για το θεαθήναι και ύστερα το μπουμπούνηξαν. Χοροστατούντως του σοσιαλιστή Ιερώνυμου βεβαίως, που παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του είναι μάνα καημένη στις καντρίλιες!
Πάντως να λέμε την αλήθεια, έτσι λειτουργούν οι σωστοί πιστωτές. Δεν περιμένουν κάνα εικοσαήμερο (καλή ώρα ο κύριος Σπύρος), για να υποβάλλουν τα διαπιστευτήριά τους. Θυμάμαι τον Γενάρη του 2015, όταν βοηθούσα ένα τηλεοπτικό συνεργείο εξ αλλοδαπής, από τα μαύρα χαράματα είχαμε μπαστακωθεί έξω απ’ το Μαξίμου την επαύριο των εκλογών. Να δούμε ρε παιδί μου ποιος θα είναι ο πρώτος που θα μπουκάρει για να κοζάρει τη νέα κυβέρνηση. Και οι πρώτοι ήταν δυο Κινέζοι, μόλις είχε χαράξει αδερφέ, τάκα τάκα τα πεταλάκια πέρασαν την είσοδο καμαρωτοί. Έτσι το πιάνεις το σκουλήκι, που λέει κι η παροιμία, άμα σηκωθείς στην ώρα σου. Άμα ανοίξεις τα ματάκια κατά το μεσημεράκι, είσαι μόνο για το τραπέζι με τα κλειδιά στο Da Capo…
Και ποιος ξυπνάει πιο νωρίς δηλαδή, από τους Ιεράρχες; Για τον όρθρο και μόνο, πέντε η ώρα πίνουν τον πρώτο καφέ. Και αμέσως ενεργοποιούνται για τη σωτηρία της πατρίδος. Από τι πάσχει το έθνος, ρε φίλε; Από λειψανδρία πάσχει, ένας εμείς επτά οι Τούρκοι. Βάλε και τους Αλβανούς, βάλε και τους Βορειομακεδόνες (Θού κύριε…), βάλε και τους Βούλγαρους, μπορεί να ξυπνήσουν κι αυτοί, έχει μπατάρει από καιρό η αναλογία. Να μην μπουν μπροστά οι παπάδες για να δώσουν τον αγώνα τον καλό; Δικό τους είναι το μαχαίρι, δικό τους είναι και το καρπούζι. Και τι σημασία έχει πια που αλλουνού είναι το κορμί, που φιλοξενεί το παιδί το αγέννητο;
Στα σοβαρά τώρα, εμείς μπορεί να γελάμε, αλλά υπάρχει και κόσμος που έχει τρομοκρατηθεί. Διότι στην Ελλάδα, ελέω του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, πέρασαν χαλαρά οι αμβλώσεις, μαζί με τη νομοθεσία για τη μοιχεία και τον πολιτικό γάμο. Είχε καταλάβει, βλέπετε ο συγχωρεμένος τη δυναμική της Μεταπολίτευσης και για να μη χάσει τα πολλά (την εκκλησιαστική περιουσία…) έδωσε τα λίγα. Και βρεθήκαμε στη χώρα μας με διατάξεις εξόχως φιλελεύθερες, ενώ στην Ιταλία ούτε IVF δεν μπορούσες να κάνεις μέχρι πρότινος. Και θησαύριζαν τα ινστιτούτα που προσέφεραν το σχετικόν σέρβις!
Τώρα ωστόσο ξαναμπαίνει το στόρι στο τραπέζι. Τώρα αναλαμβάνουν οι παπάδες την πρωτοβουλία να ξαναγυρίσουν τις γυναίκες αν όχι στο μεσαίωνα τουλάχιστον στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Σε έτη μαύρα και σκοτεινά, που αποφάσιζαν άλλοι γι’ αυτές και το κορμί τους και το μέλλον τους. Αναρωτιέμαι αν θα έχουν την ίδια επιτυχία με εκείνους τους Κινέζους εκείνο το πρωινό στο Μαξίμου ή θα υψωθεί απέναντί τους ένας τοίχος και θα τους πει «ως εδώ»…
Y.Γ.: Ημέρα Αγέννητου Παπά, πότε θα καθιερωθεί; Δυο φορές παιδιά μας είναι οι ενδεδυμένοι το Σχήμα!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
