Το έχω γράψει πολλές φορές ότι τρέφω ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη κι έχουν πέσει διάφοροι σύντροφοι και συναγωνιστές να με φάνε. Που είναι δεξιός, που είναι συντηρητικός, που έπαιζε μπουνίδια με τους δικούς μας στη δεκαετία του ογδόντα, που είπε..
κυρά Τασία τη Χριστοδουλοπούλου, που είναι πίξιος, που είναι δίξιος. Μόνο για τη μουστάκα δεν έχω ακούσει τίποτε ακόμη, μην είναι κάνα κρυφό σύμβολο ανδρικής εξουσίας και πρέπει να πάρει δρόμο μαζί με τις κάθε είδους ταυτότητες…
Τον Μεϊμαράκη τον γνώρισα πριν από κάτι χρόνια, εδώ στα γραφεία του Newpost και εξετίμησα το χιούμορ του και το γεγονός ότι δεν έπαιρνε και τόσο στα σοβαρά την ενασχόλησή του με την πολιτική. Εννοώ ότι έπαιρνε πολύ στα σοβαρά όλα αυτά που έλεγε και έπραττε, αλλά δεν είχε πια και την εντύπωση ότι όπου να ‘ναι θα καβάλαγε το άλογο (ή έστω το σκούτερ) και θα έσωζε την πατρίδα από τους κακούς και όλους αυτούς που επιβουλεύονταν την παρθενία της. Ο Βαγγέλας πάταγε στη γη, δεν πέταγε στα σύννεφα. Μ’ άρεσε αυτό.
Κι ακόμη περισσότερο μ’ άρεσε που πριν από μερικές μέρες πήγε κόντρα στην κεντρική γραμμή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, που έλεγε «όχι Παπαδημούλης για την αντιπροεδρία της Ευρωβουλής» και τον ψήφισε και με τα δύο χέρια τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Πήγε κόντρα στους συντρόφους του δηλαδή, στον συνασπισμό των κεντροδεξιών κομμάτων, που τον είχε χαρακτηρίσει πολύ αριστερό τον Παπαδημούλη και προσπαθούσε να του φάει την καρέκλα, να τη δώσει σε κάποιο δικό μας παιδί, γαλάζιο και αστεράτο. Ούξου κουμμούνι, μας χαλάς τη μανέστρα!
Ο Μεϊμαράκης το ύψωσε όμως το ανάστημα. Και το πήρε επάνω του και το έθεσε το ζήτημα σε σύσκεψη των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας και τους είπε «Έλληνας κι αυτός, Έλληνες κι εμείς, οι ψήφοι μας πάνε υπέρ του». Και πήγανε όσο κι αν γκρίνιαξε κι αν έβαλε φωνή η Άννα Μισέλ. Δουλειά της βέβαια και αυτηνής, διότι άμα δεν γκρινιάξει και δεν βάλει φωνή η Άννα Μισέλ, τι άλλο της μένει να κάνει;
Και δεν πήρε μόνο τους νεοδημοκράτες ο Παπαδημούλης, πήρε και τον Ανδρουλάκη του ΚΙΝΑΛ που ψήφισε κι αυτός με γνώμονα εθνικά κριτήρια και πολύ σωστά έπραξε, καλύτερα να έχεις έναν δικό σου άνθρωπο στην αντιπροεδρία, μια κουβέντα παραπάνω θα την πει και μια κουβέντα παραπάνω θα την ακούσει, ακόμη και μέσα σε αυτό το ψυχρό και παγερό γραφειοκρατικό περιβάλλον των Βρυξελλών.
Σωστός κι ο Ανδρουλάκης λοιπόν, ένας πόντος υπέρ του. Και πολλοί πόντοι μείον στην Εύα Καϊλή, που είπε «όχι» στην υποψηφιότητα Παπαδημούλη. Και όχι μόνο είπε «όχι», αλλά όπως σημειώνουν δημοσιογραφικές πληροφορίες από το ευρωκοινοβούλιο έβαλε και τα δυνατά της για να μην εκλεγεί αντιπρόεδρος. Έκανε αγώνα εναντίον του, την ψυχή της έδωσε, με νύχια και με δόντια, πίσω γκιαούρηδες, Δέσπω Τζαβέλαινα εδώ, σας έφαγα!
Αυτά συμβαίνουν όμως άμα την ψωνίσεις. Άμα την ακούσεις, που λένε και στις πιάτσες γύρω απ’ την Ομόνοια. Άμα μετρήσεις το μέγεθός σου και το βρεις πάνω κάτω ίσο με εκείνο του Εμπάιρ Στήτ Μπίλντιγκ. Νομίζεις ότι είσαι υπεράνω όλων και μπορείς να χαράζεις προσωπική πολιτική. Ως την ώρα που γυρνάει το μπούμερανγκ και σε κοπανάει κατάμουτρα. Και δεν χρειάζεται μπουμερανγκ καν ρε φίλε. Αρκεί το τσαντικό της Φώφης, εδώ που τα λέμε…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
