Το είχα γράψει πριν από καιρό ότι δεν είναι και τόσο δύσκολο να γίνεις πρόεδρος κόμματος. Αρκεί μια καλή συναστρία, αρκεί μια δυνατή καραμπόλα, αρκεί ένα ντελαπάρισμα απρόσμενο. Αρκεί στο σπρέχεν να είσαι μάνα κι από εμφάνιση να μετράς που έλεγε και το παλαιό, παμπάλαιο άσμα..
Ακόμη και δια της οσμώσεως μπορείς να αναδειχθείς σε πρόεδρο, έτσι και τύχει να βρίσκεσαι κοντά στην καρέκλα. Ναι είναι εύκολο να γίνεις πρόεδρος σε κάποιο κόμμα. Να γίνεις αφεντικό όμως, είναι μανίκι!
Διότι τι είναι ο πρόεδρος στο κάτω κάτω της γραφής; Μια σφραγίδα και μια υπογραφή κι από κάτω μπορεί να βράζει ο τόπος. Όπως συνέβη σε ουκ ολίγες περιπτώσεις της μεταπολιτευτικής ιστορίας με πρωταγωνιστές όχι μόνο απλούς προέδρους αλλά και πρωθυπουργούς ολόκληρους. Που μόνο βελάκια στην πλάτη δεν τους πετάγανε οι υπουργοί τους και οι βουλευτές τους, μόνο αυτοκόλλητα «είμαι γάιδαρος» δεν τους κοτσάρανε. Θέαμα θλιβερό αναμφιβόλως, που καταδεικνύει ωστόσο τη διαφορά ανάμεσα στον πρόεδρο και στο αφεντικό.
Όπως λοιπόν είχα σημειώσει, για να γίνεις αφεντικό πρέπει να πάρεις κεφάλια. Πρέπει να τρέξει αίμα πολιτικό για να θεμελιωθεί η κυριαρχία σου. Πώς σφάζανε τη γυναίκα του πρωτομάστορα μπας και στεριώσει το γιοφύρι; Κάπως έτσι, όπου στη θέση της δόλιας της συζύγου βάλτε στέλεχος πρωτοκλασάτο για να τηρηθούν οι αναλογίες. Στέλεχος βαρβάτο, στέλεχος με όνομα, στέλεχος με ισχύ και ακολούθους. Όχι δηλαδή κανένα πλάσμα φιλότιμο και εργατικό σαν τον Ραγκούση, που άμα βγει στη γύρα δεν θα βρει την ψήφο του. Αν θέλεις να καθαρίσεις τη μπουγάδα, πρέπει η σφαγή να ξεκινήσει από ψηλά, όχι από χαμηλά…
Βλέπε τον Ευάγγελο Βενιζέλο για παράδειγμα, τον λόρδο Βόλντεμορτ του ΚΙΝΑΛ και του ελληνικού πολιτικού γίγνεσθαι εν γένει, που τον τύλιξε σε μια κόλα χαρτί η Φώφη και τον σέρβιρε για πιτόγυρο. Προσφέροντάς του την τελευταία θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κινήματος για τις εκλογές της 7ης Ιουλιου. Από εκεί που ο Μπένυ θεωρούσε σίγουρη όχι μόνο την πρώτη θέση αλλά και τη στήριξη του κινήματος στο μεγάλο του όνειρο:
Το γιούργια στην προεδρία της δημοκρατίας, του χρόνου που τελειώνει η θητεία του Παυλόπουλου!
Εξ ου και δήλωσή του ότι το ΚΙΝΑΛ καθίσταται ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ακριβώς επειδή η Γεννηματά αρνήθηκε να παίξει το παιχνιδάκι του και να υπονομεύσει τον Προκόπη, προτιμώντας να κρατήσει όλες τις οψιόν της ανοιχτές. Ως όφειλε, πρώτον γιατί μια χαρά πρόεδρος είναι ο Παυλόπουλος και δεύτερον διότι δεν του χρωστάει και τίποτε του Βενιζέλου για να πρέπει να το ξεπληρώσει. Μη λησμονούμε ότι μόνη της εκτέθηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές και μόνη της το συγκράτησε το ποσοστό του κόμματος. Δεν είδα πουθενά κανέναν Μπένυ να της προσφέρει χείρα βοηθείας. Την πάπια έκανε και περίμενε στη γωνίτσα του ακονίζοντας τα νυχάκια.
Αλλά δεν του ‘κατσε η ζαριά. Και αντί για εξάρες, σκάσανε μύτη κάτι ντόρτια γαμημένα που να στα λέω. Από εκεί που ήταν ήσυχη και μαζεμένη η Φώφη, έβγαλε ξαφνικά τη χατζάρα και αντίο ζωή. Όπως κάνουν τα αφεντικά των κομμάτων, τα μεγάλα αφεντικά, αν θέλουν να εξασφαλίσουν την ηγεμονία τους. Αναρωτιέμαι μόνο, αν τώρα που βγήκε από τη θήκη το σπαθί μήπως έχει κι άλλους σβέρκους να περιποιηθεί…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
