Τον Ροδόλφο Μορώνη τον είχα πρωτογνωρίσει πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια στον Seven-X. Έναν πρωτοποριακό για την εποχή του τηλεοπτικό σταθμό, που προσπαθούσε να επιβιώσει στο τοπίο της μικρής οθόνης με βασικό όπλο την εξυπνάδα και την ευστροφία των προγραμμάτων του. Ούτε θυμάμαι για ποιο λόγο είχα..
περάσει απ’ τα γραφεία του καναλιού, πιθανόν για πλάκα ή για χασομέρι, πέτυχα δυο γνωστούς, μου είπαν ετοιμάζουμε εκπομπές, γράψε ρε βλάκα δυο-τρία λόγια εσύ που έχεις την ευχέρεια, να δούμε μήπως σου κάτσει!
Τι να κάνω κι εγώ, λες όχι; Στρώθηκα, έγραψα, το στείλαμε το χαρτί προς τα πάνω, το είδε ο Μορώνης που τότε διηύθυνε τον δίαυλο, είπε «αυτός μου κάνει». Και μ’ αυτόν τον τρόπο, έτσι με δυο κόλλες χαρτί και δυο γατιές, έκανα μια μικρή και πολύ διασκεδαστική πορεία στην TV. Και καλά περάσαμε και πλάκα σπάσαμε και κανένας δεν πειράξαμε. Γιατί είναι βασικό κι αυτό στο σύμπαν του καθοδικού σωλήνα:
Όχι μόνο να τη βγάζεις εσύ καθαρή, αλλά να τη βγάζουν κι οι άλλοι.
Στην απλή ελληνική αυτό το λένε επαγγελματισμό και ο εκλιπών το είχε στον ανώτερο βαθμό. Για την ακρίβεια, μπορώ με το χέρι στην καρδιά να πω ότι ήταν ο νούμερο ένα επαγγελματίας στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο της Ελλάδας. Σε έναν χώρο που διακρίνεται για την τρέλα του, την βλακεία του, την αμετροέπειά του, ο Μορώνης ήταν βράχος σταθερότητας και λογικής. Κι έδινε καθημερινά μαθήματα σε πολύ κόσμο.
Ήταν επίσης ένας άνθρωπος με σθένος, όπως απέδειξε όταν τα έβαλε με ολόκληρο Μπόμπολα στην υπόθεση του βασικού μετόχου. Και δεν έκανε πίσω, ακόμη και όταν έπεσε η μισή πιάτσα να τον φάει. Στο Ραδιοτηλεοπτικό ήταν και τότε, από τις πλέον φωτεινές προσωπικότητες που έχουν περάσει ποτέ από το Συμβούλιο. Και σαφώς ο πλέον χιουμορίστας, προσόν που του φαινόταν ιδιαιτέρως χρήσιμο όταν οι καταστάσεις και τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν!
Στο ΕΣΡ επέστρεψε πριν από τρία χρόνια ως αντιπρόεδρος, αφού επιτέλους ομονόησε η Βουλή και αποφάσισε να αναστήσει το όργανο. Και επέδειξε σπάνια ψυχραιμία και επαγγελματισμό, ναι θα το ξαναγράψω, σε όλη αυτή την ιστορία των αδειών που παραλίγο να τινάξει στον αέρα όλο το τηλεοπτικό τοπίο. Ακόμη κι όταν έκαιγε το σίδερο κι έβραζε το νερό, μπορούσες να βασιστείς στον Ροδόλφο Μορώνη ότι θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά. Θα μας λείψουν κι ο ίδιος και το πονηρό του χαμόγελο και η λεπτή ειρωνεία του απέναντι στους μαλάκες αυτού του κόσμου…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το ΕΘΝΟΣ της Κυριακής (09.6.2019)
