Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Νυχτερινό παράλιο τραπέζι. Οι συζητήσεις έφευγαν από την εύγλωττη στρατηγική σιωπής του Κυριάκου («να κρυφτώ, μη με πάρουνε χαμπάρι») και τις ξεκαρδιστικές... πρωθυπουργικές μούτες του («την πρώτη εβδομάδα διακυβέρνησης θα ξεμπλοκάρω την επένδυση του Ελληνικού», κ.λπ. κ.λπ.), και επεκτείνονταν στις προεκλογικές επικοινωνιακές λεπτομέρειες:..
«Πολύ ωραία το ’κανε στο Μέγαρο ο Τσίπρας με Αχτσιόγλου και Ευκλείδη και Χαρίτση και τους άλλους»... «Ναι, βέβαια, να δείξει ότι υπάρχει συλλογικότητα»... «Αλλά εκείνη η Ξενογιανακοπούλου, ρε φίλε, ίδια κι απαράλλαχτη, σαν να μην πέρασε μια... ΠΑΣΟΚ μέρα»... «Τι θέλεις να πεις, συντρόφισσα; Πολύ σικάτη και πολύ σοβαρή τη βρήκα»... «Συμφωνώ! Και αν θέλεις να ξέρεις, αγάπη μου, μπροστά στη Μαριλίζα η Φώφη δεν πιάνει μία»... «Αλήθεια, είδατε Καμίνη στο καινούργιο κανάλι του Μαρινάκη; Ούτε ο Λεφάκης να ’τανε, μιλάμε»... «Ναι, ρε συ, πρόβλεψε τέταρτο Μνημόνιο ο... γλυκούλης. Και οι δημοσιογράφοι να τον κοιτάνε σαν τα χαϊβάνια»... «Να μου το θυμηθείτε, ο Μαρινάκης, προκειμένου να βγάλει από πάνω του τον λεκέ του ναρκέμπορα που του ’κατσε με το ‘Noor One’, θα τα δώσει όλα για να σπρώξει τον Κούλη στην εξουσία»... «Φυσικά!... Μέχρι τον Ρονάλντο μπορεί να αγοράσει, άμα λάχει να πούμε»...
*******
Στο τέλος, τα ξεροψημένα ψάρια, μισοφαγωμένα πάνω στο τραπέζι, δέχονταν βροχή τις απορίες των συνδαιτυμόνων: Καλά, τι σχέση έχει τώρα ο Ρονάλντο με τον Τσακαλώτο και ο Κυριάκος με το τέταρτο Μνημόνιο του Καμίνη; Και τι ήθελε να πει ο Σημίτης με την πρόβλεψή του ότι... έρχονται νέα Ίμια; Λες η πρόβλεψη του Τάπερμαν να σχετίζεται με την παπάντζα του Στουρνάρα για μειωμένο πλεόνασμα; Ή έχει να κάνει με τη νέα κρίση που φημολογείται ότι απειλεί τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια;
Ύστερα: Έχουν χρηματιστήριο οι Ρώσοι; Πού το βρήκαν; Για όλα, μάλλον, φταίνε ο Πούτιν και ο Τραμπ∙ έτσι δεν είναι; Κι αν είναι έτσι, τι ψηφίζουμε, Αλέξη ή Κυριάκο;
Δεν ξέρω αν φταίει πού ’πιασαν οι ζέστες, που μάλλον φταίει, αλλά φέτος οι Έλληνες μου φάνηκαν περισσότερο αλλαγμένοι από πάντα στα παράλια τραπέζια. Τόσο επαρχιώτες κι όμως τόσο Ευρωπαίοι!.. Δεν τους ξεχώριζες με τίποτα απ’ τους τουρίστες. Μόνο από το φαγητό: Οι ξένοι έτρωγαν τα πρώτα ψάρια και τις αστακομακαρονάδες, όπως έκαναν προ κρίσης οι δικοί μας! Και οι δικοί μας, τώρα, τρώγανε καλαμαράκια ή γαύρο και χωριάτικη σαλάτα! Όπως παλαιότερα έτρωγαν οι ξένοι.
Όμως, τόσο πολύξεροι και πολυπράγμονες που σου κοβόταν η ανάσα και αναρωτιόσουν: φτάσαμε να διαθέτει η Ελλαδίτσα δέκα εκατομμύρια Ντα Βίντσι; Ή μήπως η τριβή μας με τα social media μας κάνει να φαινόμαστε έτσι...
*******
Ένας δικός μου, γνωριμία της θαλάσσης στις αρχές της κρίσης, ήτανε πενηντάρης τότε, στο επάγγελμα βιβλιοπώλης. Ήτανε καταπληκτικός αφηγητής, με χιούμορ που σκοτώνει. Ένα εύρωστο και ανθηρό βιβλιοπωλείο, στα βόρεια προάστια, αν δεν κάνω λάθος, είχε.
Δήλωνε καμιά εξηνταριά χιλιάρικα τον χρόνο και αριστερός, αλλά «εντάξει είναι κι ο Γιωργάκης»∙ είχε BMW και εξοχικό ωραίο, και σπίτι ιδιόκτητο, βεβαίως, στην Αθήνα. Δεν έχανε ευκαιρία να μπουκάρει στο καζίνο, «ένα χιλιάρικο παίρνω μαζί μου, τι έγινε κι αν χάσω;». Έγραψε κι ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε και το καμάρωνε δεόντως και, βέβαια, έπαιζε χρηματιστήριο με τρέλα: “καμιά τριανταριά χιλιάρικα τζογάρω, εμείς οι μικροεπενδυτές δεν χάνουμε στις κρίσεις, τι λες κι εσύ που είσαι δημοσιογράφος;».
Λέω πως σήμερα, που τον ξαναείδα στο νυχτερινό παράλιο τραπέζι, ήτανε ο μισός, λειψός και πρόωρα γερασμένος. «Με τσάκισε η κρίση, όπως όλη τη μεσαία τάξη» μου είπε: «Δηλώνω είκοσι χιλιάρικα τον μήνα, το εξοχικό το πούλησα να ξεχρεώσω, κατέθεσα τις πινακίδες της BMW (δεν βγαίνω να πληρώνω εξακοσάρια για τα τέλη), μπήκα στον νόμο Κατσέλη (χρώσταγα καμία πενηνταριά χιλιάδες, τράπεζες και εφορία) και περιμένω την απόφαση από Σεπτέμβριο, μήπως και ρεφάρω...»
Στο τέλος, «μάλλον θα ξαναψηφίσω Τσίπρα», μου είπε και με χτύπησε στην πλάτη, λες και θα... ξαναψηφίσει εμένα: “έκανα κρας τεστ στις φοροελαφρύνσεις που υπόσχονται Τσίπρας και Κούλης στη μεσαία τάξη και τις βρήκα μία η άλλη. Άλλωστε, ο Αλέξης είναι που μας έβγαλε απ’ την κρίση και του το χρωστάμε. Δεν είναι έτσι;».
«Έτσι! Κι όχι μόνο...», του είπα. Και τον κέρασα μια μπίρα ακόμη...