Μικρός αντίλογος στις μικροαντιδράσεις για την τοποθέτηση του συγγραφέα του «Ζ» στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Οι πρώτες αντιδράσεις στην είδηση ότι ο Βασίλης Βασιλικός καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!...) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιστρόφως ανάλογες των πρώτων αντιδράσεων στη διαρροή που έφερε τον Γιώργο Γραμματικάκη να καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!...) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ: «Πάλι καλά! Αν μη τι άλλο
γλυτώσαμε από την πάλλευκη μεν, ατίθαση δε, κόμη της... Βερενίκης»...- Ναι, αλλά...
Αυτό το «ναι, αλλά...», που συνοδεύει κάθε (θετική ή αρνητική) επιλογή πολιτικών προσώπων ή πραγμάτων εκ μέρους κυβερνήσεων ή κομμάτων, μπορεί να είναι εκνευριστικό, ή ενοχλητικό, είναι, ωστόσο, βασικό ελιξίριο ζωής και λειτουργίας της Δημοκρατίας. Αρκεί, είτε συλλογικό - είτε ατομικό, να είναι «ναι, αλλά...» ψυχής: εκφραστικό και αισθηματικό, όπως τα ανακλαστικά «ναι, αλλά...» του Χορού στην αρχαία τραγωδία∙ και όχι στημένο από κακόβουλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Όπως δεκάδες δήθεν «ναι, αλλά...» που ακολούθησαν την είδηση για τον Βασιλικό...
Λοιπόν, που λέτε, ανάμεσα στα μύρια «ναι, αλλά» ψυχής, που εκφράστηκαν μέσω της κοινωνίας του Facebook (το οποίο, στην περίπτωσή μας, είναι ο σύγχρονος «Χορός»), τα πιο επικίνδυνα - έως και αυτοκαταστροφικά, θαρρώ - «ναι, αλλά...», είναι τα σεχταριστικά∙ του τύπου «ναι, αλλά ο Βασιλικός δεν είναι δικός μας»...
*******
Μα αυτό το «είναι - ή δεν είναι - δικός μας», φίλοι μου, (δεν λέω «σύντροφοι» - αποκαλώ συντρόφους μόνον όσους συγκατοικήσαμε στα κρατητήρια και στις φυλακές της χούντας) είναι κατάλοιπο των πέτρινων χρόνων της κομμουνιστικής παρανομίας... Και όταν τίθεται ως κριτήριο αξιολόγησης υποψηφίων στο εμβληματικού χαρακτήρα ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώνει (στο επίπεδο του συμβολισμού και όχι μόνον) τη μεγάλη κυβερνώσα Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα σε αλήστου μνήμης ποσότητες και ποιότητες. Δεν είναι;
Ο Βασίλης Βασιλικός είναι, ωστόσο, δικός μας
(καταδικός μας, λέω εγώ), καθώς ο βίος και η πολιτεία του συνθέτουν μια
άκρως εμβληματική, της κουλτούρας της μετεμφυλιακής Δημοκρατικής και
Ανανεωτικής Αριστεράς, προσωπικότητα: της Αριστεράς του Πασαλίδη και του Ηλιού, του Λαμπράκη και του Πέτρουλα, του Κουλουφάκου και του Δεσποτίδη, του Τσίρκα και του Λουντέμη, του Ελύτη και του Ρίτσου...
* Της επικής αντιδικτατορικής Αριστεράς (και όχι μόνον) των εκατοντάδων
βασανισθέντων, φυλακισθέντων και εξορισθέντων αντισυασιακών... * Της
Αριστεράς της κομμουνιστικής ανανέωσης των Δρακόπουλου - Φιλίνη - Μπανιά... Της μεγάλης μεταπολιτευτικής Αριστεράς (ΠΑΣΟΚ) του Ανδρέα Παπανδρεου... * Της Αριστεράς των Λεωνίδα Κύρκου - Χαρίλαου Φλωράκη - Γρηγόρη Φαράκου (Συνασπισμός της Αριστεράς) που είναι και ο «γεννήτορας» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα...
*******
Ένα δεύτερο «ναι, αλλά...» που προσβάλλει βάναυσα την τοποθέτηση του Β. Βασιλικού στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ αφορά το θέμα της ηλικίας του («ναι, αλλά ο ογδονταπεντάχρονος; Χάθηκε το νέο αίμα;») σχολιάστηκε με περισσή ευαισθησία και ευστοχία από την ξεχωριστή συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας Πόλυ Χατζημανωλάκη, στο Facebook. Διαβάστε το:
«Δεν ξεχνώ δυστυχώς το ‘πήγαινε να τηγανίσεις κανένα αυγό’, σεξιστικό σχόλιο οδηγού που τον ενοχλούσε ο δικός μου τρόπος τη δεκαετία του ογδόντα. (...) Τώρα το αντίστοιχο είναι ‘πήγαινε να σου φτιάξουν χαμομήλι’, με την ηλικία έρχεται η άνοια και άλλες ομοίως ρατσιστικές απόψεις για να εκφράσουν τη διαφωνία, να περιθωριοποιήσουν ανθρώπους που προτίθενται να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
»Δεν αφαιρούνται από ό,τι γνωρίζω με την ηλικία. Ο Ανδρέας Κάλβος πήγε να ψηφίσει τρεις μέρες πριν πεθάνει, άρρωστος με πνευμονία, γράφει ο Σεφέρης. Η δημοκρατία μπορεί όλους να τους περιέχει, έτσι πιστεύω, και να τιμά τους συμπολίτες που είναι ενεργοί και να συμμετέχουν στα κοινά. Ιδίως όταν έχουν συνεισφέρει, όπως ο λογοτέχνης που τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο των γραμμάτων και έχει αφήσει παρακαταθήκη το ‘Ζ’ για να διαψεύδει αυτούς που σήμερα μιλούν για τροχαίο ατύχημα αναφερόμενοι στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Από ποιους άραγε;
»Συμβολική η υποψηφιότητα του Βασίλη Βασιλικού στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Της ανοχής της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, κατά του περιθωρίου, της ιστορικής μνήμης και της ενότητας: Γιατί είναι τιμή να εκπροσωπήσει την κοινωνία και να συμβάλει στη διαμόρφωση πολιτικής ανάπηρος πολίτης με κινητικά προβλήματα και δεν δικαιούται ο 85χρονος συγγραφέας;
»Επειδή δεν αρέσει η επιλογή του. Αλλά αυτό είναι η δημοκρατία, να μπορούν οι πολίτες να εκφράσουν διαφορετικές επιλογές, άλλος με αλκή και ζωτικότητα και νέες ιδέες, άλλος με σοφία και γνώση και να πάμε παρακάτω»...
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (23/6/2019)
Οι πρώτες αντιδράσεις στην είδηση ότι ο Βασίλης Βασιλικός καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!...) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αντιστρόφως ανάλογες των πρώτων αντιδράσεων στη διαρροή που έφερε τον Γιώργο Γραμματικάκη να καταλαμβάνει (άκου ‘καταλαμβάνει’!...) την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ: «Πάλι καλά! Αν μη τι άλλο
γλυτώσαμε από την πάλλευκη μεν, ατίθαση δε, κόμη της... Βερενίκης»...- Ναι, αλλά...
Αυτό το «ναι, αλλά...», που συνοδεύει κάθε (θετική ή αρνητική) επιλογή πολιτικών προσώπων ή πραγμάτων εκ μέρους κυβερνήσεων ή κομμάτων, μπορεί να είναι εκνευριστικό, ή ενοχλητικό, είναι, ωστόσο, βασικό ελιξίριο ζωής και λειτουργίας της Δημοκρατίας. Αρκεί, είτε συλλογικό - είτε ατομικό, να είναι «ναι, αλλά...» ψυχής: εκφραστικό και αισθηματικό, όπως τα ανακλαστικά «ναι, αλλά...» του Χορού στην αρχαία τραγωδία∙ και όχι στημένο από κακόβουλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Όπως δεκάδες δήθεν «ναι, αλλά...» που ακολούθησαν την είδηση για τον Βασιλικό...
Λοιπόν, που λέτε, ανάμεσα στα μύρια «ναι, αλλά» ψυχής, που εκφράστηκαν μέσω της κοινωνίας του Facebook (το οποίο, στην περίπτωσή μας, είναι ο σύγχρονος «Χορός»), τα πιο επικίνδυνα - έως και αυτοκαταστροφικά, θαρρώ - «ναι, αλλά...», είναι τα σεχταριστικά∙ του τύπου «ναι, αλλά ο Βασιλικός δεν είναι δικός μας»...
*******
Μα αυτό το «είναι - ή δεν είναι - δικός μας», φίλοι μου, (δεν λέω «σύντροφοι» - αποκαλώ συντρόφους μόνον όσους συγκατοικήσαμε στα κρατητήρια και στις φυλακές της χούντας) είναι κατάλοιπο των πέτρινων χρόνων της κομμουνιστικής παρανομίας... Και όταν τίθεται ως κριτήριο αξιολόγησης υποψηφίων στο εμβληματικού χαρακτήρα ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώνει (στο επίπεδο του συμβολισμού και όχι μόνον) τη μεγάλη κυβερνώσα Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα σε αλήστου μνήμης ποσότητες και ποιότητες. Δεν είναι;
Ένα δεύτερο «ναι, αλλά...» που προσβάλλει βάναυσα την τοποθέτηση του Β. Βασιλικού στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ αφορά το θέμα της ηλικίας του («ναι, αλλά ο ογδονταπεντάχρονος; Χάθηκε το νέο αίμα;») σχολιάστηκε με περισσή ευαισθησία και ευστοχία από την ξεχωριστή συγγραφέα και κριτικό λογοτεχνίας Πόλυ Χατζημανωλάκη, στο Facebook. Διαβάστε το:
«Δεν ξεχνώ δυστυχώς το ‘πήγαινε να τηγανίσεις κανένα αυγό’, σεξιστικό σχόλιο οδηγού που τον ενοχλούσε ο δικός μου τρόπος τη δεκαετία του ογδόντα. (...) Τώρα το αντίστοιχο είναι ‘πήγαινε να σου φτιάξουν χαμομήλι’, με την ηλικία έρχεται η άνοια και άλλες ομοίως ρατσιστικές απόψεις για να εκφράσουν τη διαφωνία, να περιθωριοποιήσουν ανθρώπους που προτίθενται να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα.
»Δεν αφαιρούνται από ό,τι γνωρίζω με την ηλικία. Ο Ανδρέας Κάλβος πήγε να ψηφίσει τρεις μέρες πριν πεθάνει, άρρωστος με πνευμονία, γράφει ο Σεφέρης. Η δημοκρατία μπορεί όλους να τους περιέχει, έτσι πιστεύω, και να τιμά τους συμπολίτες που είναι ενεργοί και να συμμετέχουν στα κοινά. Ιδίως όταν έχουν συνεισφέρει, όπως ο λογοτέχνης που τιμήθηκε με το μεγάλο βραβείο των γραμμάτων και έχει αφήσει παρακαταθήκη το ‘Ζ’ για να διαψεύδει αυτούς που σήμερα μιλούν για τροχαίο ατύχημα αναφερόμενοι στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Από ποιους άραγε;
»Συμβολική η υποψηφιότητα του Βασίλη Βασιλικού στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Της ανοχής της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων όλων των πολιτών, κατά του περιθωρίου, της ιστορικής μνήμης και της ενότητας: Γιατί είναι τιμή να εκπροσωπήσει την κοινωνία και να συμβάλει στη διαμόρφωση πολιτικής ανάπηρος πολίτης με κινητικά προβλήματα και δεν δικαιούται ο 85χρονος συγγραφέας;
»Επειδή δεν αρέσει η επιλογή του. Αλλά αυτό είναι η δημοκρατία, να μπορούν οι πολίτες να εκφράσουν διαφορετικές επιλογές, άλλος με αλκή και ζωτικότητα και νέες ιδέες, άλλος με σοφία και γνώση και να πάμε παρακάτω»...
- το κείμενο του Νίκου Τσαγκρή είναι από την ΑΥΓΗ της Κυριακής (23/6/2019)
