Όπως κάθομαι εδώ στο Μαρουσάκι και με πιάνουν τα bad vibes του Πατούλη του Γιώργαρου, αναζητώ μια όαση δροσιάς μπας και στανιάρω. Και πέφτει το μάτι μου το γλαρό στην χθεσινή «Καθημερινή» και σπεύδω να τη βουτήξω. Πρώτον για βεντάλια χειροποίητη και δεύτερον διότι φιλοξένησε άρθρο εμβριθές του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη..
Ανάλυση βαρυσήμαντη λέμε, υπό τον τίτλο «Το διεθνές δίκαιο είναι πυξίδα μας», να διαβάζεις ρε φίλε και να σου κόβονται τα γόνατα από το βάθος της σκέψεως. Τι υφαλοκρηπίδες, τι ΑΟΖ, τι διεθνή δικαστήρια, τι συμμαχίες και αψιμαχίες, πιο πολλά κι από τον πάγκο του μανάβη έχει μέσα. Και σε προκαλεί, ναι σε προκαλεί να παραστήσεις το ατόφιο κοτόπουλο και ν’ αρχίσεις επιτόπου το αβάδιστο, το αβασάνιστο, το αβύθιστο:
κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο- κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο- κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο!
Θα μπορούσα να το συνεχίσω ως το τέλος το κακάρισμα, αλλά με έχει προειδοποιήσει ο Χατζής ότι άμα συνεχίσω τα φτηνά κόλπα με τα κόπυ πάστε θα με στείλει μια ώρα αρχύτερα στο λογιστήριο, οπότε εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.
Όπως όλοι και όλες γνωρίζουμε, προ ολίγων ημερών είχε ξανασκάσει μύτη στην «Καθημερινή» ο Σημίτης για να τοποθετηθεί επί των εθνικών θεμάτων. Και αφού είπε διάφορες μπούρδες και μπουρδίτσες που αφορούν αποκλειστικά σε τεχνικά κλιμάκια διενέργειας διαβουλεύσεων, πέταξε και την παρόλα την μεγάλη:
Άμα θέλουμε ειρήνη στην περιοχή, πρέπει να το κατεβάσουμε το βρακί σε σχέση με υφαλοκρηπίδες και ΑΟΖ και λοιπά συμπαρομαρτούντα. Κι όσο πιο χαμηλά, άμα πιάσει αστράγαλο, τόσο περισσότερο θα χαρούν οι σύμμαχοί μας, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι!
Έτσι ακριβώς, ματημπαναγία, μπορεί να τα αλατοπιπερώνω κάπως, αλλά το βασικό νόημα αυτό ήταν. Και είχαμε αναρωτηθεί τότε εδώ στο Newpost, τόσο εγώ όσο και ο διευθυντής μας Νίκος Παναγιωτόπουλος, ποιανού λαγουδίνος ήταν ο Κινέζος. Ποιος τον είχε βάλει δηλαδή μπροστά να παίξει το χαρτί της ηττοπάθειας και του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» απέναντι στα Τουρκάκια. Γιατί να το ‘κανε από μόνος του ο Σημίτης, έτσι για το γιόλο, δεν ψηνόμασταν και τόσο πολύ…
Δεν τα σούραμε, βεβαίως, μόνο εμείς, η μισή Ελλάδα δάγκωσε τον καρύτζαφλο του πρώην πρωθυπουργού. Αντιδράσεις που ο ίδιος χαρακτήρισε «επιπόλαιες και εμπαθείς» στο χθεσινό του άρθρο, δίνοντας για μια ακόμη φορά δείγματα αυτοκρατορικής συμπεριφοράς.
Αντιθέτως, βρήκε πολύ γοητευτική την απάντηση του καθηγητή Άγγελου Συρίγου, με την οποία και αποφάσισε να αναμετρηθεί. Μπλα, μπλα υφαλοκρηπίδες, μπλα μπλα μπλα ΑΟΖ, μπλα μπλα μπλα διέλευση πλοίων, μπλα μπλα μπλα ελληνική λίμνη το Αιγαίο, να μη σας κουράζω τώρα με λεπτομέρειες, άλλωστε το ζουμί ήταν αλλού. Στο γεγονός ότι ο Σημίτης εγκατέλειψε την οσφυοκαμψία και αποφάσισε να επενδύσει στον πατριωτισμό. Με δικά του λόγια:
«Η Ελλάδα στην υπάρχουσα αντιπαράθεση πρέπει να δείξει αποφασιστικότητα ως προς τη βούλησή να επιλύσει ειρηνικά οποιαδήποτε διαφορά».Και λίγο πιο κάτω:
«Η Ελλάδα μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες όταν αυτό θεωρηθεί χρήσιμο, ώστε να καταστεί σαφές στις σχέσεις με τις γειτονικές χώρες δεν ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου και μονόπλευρες αποφάσεις δεν μπορούν να γίνουν δεκτές».Το γύρισε το φύλλο σαν να λέμε, μετά από την κατακραυγή και από εκεί που συνιστούσε να το βουλώσουμε και να κάνουμε ό,τι μας πούνε, τώρα μιλάει για «αποφασιστικότητα» και «πρωτοβουλίες». Συν ότι «δεν μπορούν να γίνουν δεκτές» οι μονόπλευρες αποφάσεις…
Ως εκ τούτου, ένα έχω να πω:
Κάτι σαύρες σαν τον Σημίτη, μια χαρά περνάνε στη θαλπωρή των γραφείων τους. Όταν βγαίνουν στον κόσμο τον πραγματικό να πουλήσουν μυαλό, εκεί είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Κι εκεί πέφτουν τα πατσαβούρια βροχή στον πρωθυπουργό των Ιμίων και των γκρίζων ζωνών.
Οφείλω πάντως να του αναγνωρίσω ότι το έλαβε το μήνυμα, εξ ου και το ανελέητο (με την άδειά σας κύριε διευθυντά):
κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο- κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο- κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο-κο!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost