ο Γιαννάκης μας είναι, συγχωρεμένος αν του φύγει και καμιά μπούρδα, τον αγαπάμε!
Καπάκι, στο τέταρτο επάνω, με παίρνει ο φίλος μου ο Κώστας, συγκινημένος πολύ, μου λέει ο Κώστας, ρε Χρήστο βγήκαν οι βαθμοί, πέρασε στην τάδε σχολή το παιδί μου, σχολή γαμάτη και δύσκολη, μεγάλη χαρά. Χαίρεται ο Κώστας, χαίρομαι κι εγώ για το φίλο μου, παιδί του είναι, λογικό να βγάζει συναίσθημα. Και μου σκάει το μυστικό.
"Χρήστο", μου λέει, "δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υπερήφανος είμαι για το παιδί. από τριών χρονών στον αγώνα είναι. Με δυσλεξία βαριά, με τρομερές μαθησιακές δυσκολίες, δεν ήθελε πολύ να τα παρατήσει και τα σχολεία και όλα.
Αλλά δεν το έβαλε κάτω, σκίστηκε, έτρεξε και τώρα μπήκε πανεπιστήμιο, η καρδιά μου χτυπάει, πάει να σπάσει από χαρά!"
Για το γιό του Κώστα λοιπόν, για τον Γιάννη Αντεκούνμπο, για όλα τα πλάσματα που ξεκίνησαν από τον πάτο του πηγαδιού και πιάσανε ουρανό, ας κάνουμε ανακωχή μια μέρα με τον Πάουλο Κοέλιο κι
ας πούμε κι εμείς ότι μπορεί καμιά φορά να συνωμοτήσει το γαμημένο το σύμπαν και να βοηθήσει και τους ταλαίπωρους εκτός από τους "αρίστους".
Ψηλά το κεφάλι παιδιά, δεν σταματάμε ούτε ώρα!
- από το fb του Χρήστου Ξανθάκη
