Η τρυφερότητα κάλυψε κάθε πίξελ της οθόνης που χωρίστηκε στη μέση. Στα δεξιά, ο νέος δήμαρχος Αθηναίων πανηγυρίζει, δικαίως, για τη σπουδαία εκλογική του νίκη. Και στα αριστερά, η σύζυγος του, με ένα χαμόγελο μετρημένο που όμως επιτρέπει στην ικανοποίηση να ανθίσει. Ως σύζυγος χάρηκε. Ωστόσο ως δημοσιογράφος δεν πρόκειται να του χαριστεί, ..
διευκρίνισε.
Δίπλα της, στο ίδιο πάνελ, ένας δημοσιογράφος του καναλιού που εγκαταλείπει τον στίβο της ενημέρωσης για να κατέλθει στην αρένα της πολιτικής. Δεν αντιλήφθηκα αν παρίστατο ως δημοσιογράφος ή ως πολιτικός διότι τα όρια στις προθέσεις των δημοσιολογούντων δεν είναι πλέον ευδιάκριτα. Άσκοπη η σύγχυση. Είτε ως δημοσιογράφος, είτε ως πολιτικός, αναπαράγει περίπου τις ίδιες θέσεις.
Παραμένουμε στο ίδιο ενδιαφέρον πάνελ καθώς βλέπουμε ότι συμμετέχει έτερος δημοσιογράφος, συμπτωματικώς του ιδίου σταθμού, ο οποίος προτίθετο να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής. Ωστόσο η ηγεσία του κόμματος δεν τον συμπεριέλαβε στη λίστα και εκείνος αναγκάστηκε να σταθεί μπροστά στην κάμερα και να ισχυριστεί ότι ο αποκλεισμός του εκπορεύεται από τον φόβο που προκαλεί το προσωπικό του εκτόπισμα. Μετά συνέχισε να κάνει αντικειμενική δημοσιογραφία.
Στο συναρπαστικό πάνελ είδαμε επίσης έναν δημοσιογράφο που έχει χρηματίσει υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου και έναν ακόμα που επρόκειτο να είναι υποψήφιος βουλευτής, αλλά τελικώς έκανε πίσω, προτίμησε να παραμείνει στην υπηρεσία του λειτουργήματός μας.
Σκοπίμως δεν αναφέρομαι σε ονόματα και τηλεοπτικό δίκτυο. Θα μπορούσαν να είναι άλλοι τόσοι και σε διαφορετικό κανάλι. Σε μία άλλη χώρα του δυτικού κόσμου θα εγείρετο, ίσως, ένα κάποιο θέμα αν η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων καλείτο να καλύψει ειδησεογραφικά την εκλογική επιτυχία του συζύγου της, ο οποίος τυγχάνει και ανιψιός του Πρωθυπουργού εν αναμονή. Εδώ είμαστε πιο ανθρώπινοι, πιο συγκαταβατικοί, ρίχνουμε λίγη χρυσόσκονη πάνω από όλα αυτά, τα αντιμετωπίζουμε ως χαριτωμένες συμπτώσεις.
Κάπως έτσι προσεγγίζουμε και την κατάργηση των ορίων ανάμεσα στη δημοσιογραφία και στην πολιτική. Ο δρόμος που χωρίζει τους δύο χώρους είναι πλέον πολύ μικρός και στρώθηκε επικαλύπτοντας τη δεοντολογία, όμως, βρε αδερφέ, έτσι έχουν τα πράγματα στη μικρή μας πόλη. Η χώρα είναι μικρή και όλοι είμαστε τα συστατικά της φασολάδας που βράζουν στο ίδιο καζάνι. Άλλος παριστάνει το καρότο και άλλος τον μαϊντανό. Ούτως ή άλλως το ίδιο κουτάλι θα τα μαζέψει, το ίδιο στόμα θα τα καταπιεί.
- το κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη είναι από το Protagon
