Ντύθηκε
πρωθυπουργός και έχει λουφάξει πίσω απ’ το ουρανοκατέβατο 33,24% των
ευρωεκλογών απαιτώντας... αυτοδυναμία του καρτέλ συμφερόντων των
μιντιαρχών πατρόνων του
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες συμβαίνει κάτι σαν αυτό που σημείωνε ο Φεντερίκο Φελίνι πολλά χρόνια πριν: "Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών...» Αν στην «τηλεόραση» της φελίνειας ρήσης προσθέσουμε τις «φωνές» της μαρινάκειας και αλαφούζειας μιντιακής επικράτειας, η «σύγχυση φωνών» γίνεται μονοφωνία υπέρ της...
αυτοδυναμίας του καρτέλ των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων τους! Και τότε, η «προδοσία του δημοκρατικού λόγου» γίνεται εσχάτη, το «εικονικό χάος» πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή - μια θορυβώδης ακινησία...
Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τα δίνει όλα σε έναν απίστευτο μπαράζ προεκλογικής δράσης και διάδρασης (έναν τιτάνιο προεκλογικό μαραθώνιο που όμοιό του δεν θυμάμαι στα χρόνια της σαραντάχρονης δημοσιογραφικής μου θητείας) μήπως και...
Μήπως και σπάσει αυτή την εκκωφαντική πολιτική σιωπή, αυτή τη θορυβώδη προεκλογική ακινησία∙ προκειμένου να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: μόλις προ ολίγου διαβήκαμε το κατώφλι της εξόδου από την περιοχή των Μνημονίων. Ακόμα δεν έχουμε κλείσει την καγκελόπορτα πίσω μας. Με την ψήφο μας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου ή συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά με ασφάλεια και μ’ όλους τους Έλληνες, ή γυρίζουμε πίσω: στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στην εποπτεία του ΔΝΤ, την περιοχή των Μνημονίων...
*******
Ο Άλλος, ο πλέον γραφικός γόνος του μητσοτακέικου (που το μόνο του μέλημα είναι να γίνει πρωθυπουργός, τρομάρα του, κι ας πάει και το παλιάμπελο), λούφαξε πίσω απ’ το ουρανοκατέβατο 33,24% των ευρωεκλογών και ούτε φωνή ούτε ακρόαση... Καθ’ υπόδειξη των μιντιακών πατρόνων του, βεβαίως∙ ο ίδιος δεν το χώνεψε ποτέ, δεν μπορεί να το κρατήσει, του αρέσει να ποζάρει και να... προζάρει: όσοι ράβουν υπουργικά κοστούμια θα βρεθούν προ εκπλήξεων!...
Εκείνος, ωστόσο, το έραψε νωρίς. Το δικό του κοστούμι, λέω, το... πρωθυπουργικό. Το έραψε νωρίς, το φόρεσε νωρίς (από τότε που, κληρονομικώ δικαίω, έγινε αρχηγός της Ν.Δ., τρομάρα του) και μ’ αυτό κοιμάται και ξυπνάει εδώ και τέσσερα χρόνια το άτομο... Και ομιλητικότατος: πρωί, μεσημέρι βράδυ, «παραιτηθείτε»!..
Τώρα όμως, μούγκα στη στρούγκα. Επιβεβλημένη άνωθεν, από τη μαρινάκεια και αλαφούζεια μιντιακή επικράτεια: μη μιλάς, μη γελάς, στο ντιμπέιτ μην πας: θα σε κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας, κακομοίρη μου, και τέρμα η... αυτοδυναμία των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων μας.
Κάτωθεν, η προδοσία του δημοκρατικού λόγου, η σύγχυση των φωνών. Οι ανούσιοι χοροί της κοινωνίας των πολιτικών και δημοσιογραφικών τρολ για το... παρόν και το μέλλον της τηλεφάρσας των παραλλήλων μονολόγων που ονόμασαν "ντιμπέιτ"...
Κορόιδευαν την κοινωνία, καλοί μου άνθρωποι: ένα είναι το «ντιμπέιτ» που ενδιαφέρει στην παρούσα κοινωνική συγκυρία, η προγραμματική αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών που, δυνάμει, ηγούνται κυβερνητικών κομμάτων: του απερχομένου κυβερνώντος κόμματος και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
*******
Φίλε μου, σ’ αυτές τις εκλογές -ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές- ψηφίζεις κυβέρνηση και όχι το ανατρεπτικό σχήμα της καρδιάς σου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), το πολιτικό υποκείμενο της ιδεοληψίας σου (Λ.ΑΕ.), το μόρφωμα της νεωτερικής φαντασίας σου (ΜέΡΑ25) και, αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει το γιατί, αν δεν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις.
Χρειαζόσουν βέβαια -αν χρειαζόσουν- ένα ντιμπέιτ, προκειμένου να καταλήξεις οριστικά ποιος εκ των διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας (Τσίπρας - Μητσοτάκης) είναι ο καταλληλότερος για να σταθεροποιήσει την έξοδο απ' τα Μνημόνια (που πέτυχε η απερχόμενη κυβέρνηση) και να οδηγήσει τη χώρα στην ανάκτηση μιας εύρυθμης και κοινωνικά δίκαιης κανονικότητας υπέρ των πολλών: το ντιμπέιτ μεταξύ Τσίπρα - Μητσοτάκη δηλαδή, το οποίο αρνείται πεισματικά ο δεύτερος. Φοβούμενος, προφανώς, τον ελλιπή -ως δοτό- ηγετικό εαυτό του... Την πολιτική και προγραμματική γύμνια του απέναντι στον αποδεδειγμένα (στην κοινοβουλευτική και κυβερνητική πράξη) υπερεπαρκή πολιτικό του αντίπαλο...
Ωστόσο, επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, τα μιντια της μαρινάκειας και αλαφούζειας επικράτειας εντείνουν τη σύγχυση των φωνών, το «εικονικό χάος» ζωντανεύει, γίνεται πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή - μια θορυβώδης ακινησία...
Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται, σε μια τιτάνια προσπάθεια να σπάσει τη σιωπή, αυτή τη θορυβώδη προεκλογική ακινησία∙ να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: ή προχωράμε μπροστά ολοκληρώνοντας την έξοδο, ή επιστρέφουμε στην περιοχή των Μνημονίων και του ΔΝΤ. Τόσο απλά...
Επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες συμβαίνει κάτι σαν αυτό που σημείωνε ο Φεντερίκο Φελίνι πολλά χρόνια πριν: "Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών...» Αν στην «τηλεόραση» της φελίνειας ρήσης προσθέσουμε τις «φωνές» της μαρινάκειας και αλαφούζειας μιντιακής επικράτειας, η «σύγχυση φωνών» γίνεται μονοφωνία υπέρ της...
αυτοδυναμίας του καρτέλ των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων τους! Και τότε, η «προδοσία του δημοκρατικού λόγου» γίνεται εσχάτη, το «εικονικό χάος» πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή - μια θορυβώδης ακινησία...
Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τα δίνει όλα σε έναν απίστευτο μπαράζ προεκλογικής δράσης και διάδρασης (έναν τιτάνιο προεκλογικό μαραθώνιο που όμοιό του δεν θυμάμαι στα χρόνια της σαραντάχρονης δημοσιογραφικής μου θητείας) μήπως και...
Μήπως και σπάσει αυτή την εκκωφαντική πολιτική σιωπή, αυτή τη θορυβώδη προεκλογική ακινησία∙ προκειμένου να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: μόλις προ ολίγου διαβήκαμε το κατώφλι της εξόδου από την περιοχή των Μνημονίων. Ακόμα δεν έχουμε κλείσει την καγκελόπορτα πίσω μας. Με την ψήφο μας στις εκλογές της 7ης Ιουλίου ή συνεχίζουμε να προχωράμε μπροστά με ασφάλεια και μ’ όλους τους Έλληνες, ή γυρίζουμε πίσω: στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στην εποπτεία του ΔΝΤ, την περιοχή των Μνημονίων...
*******
Ο Άλλος, ο πλέον γραφικός γόνος του μητσοτακέικου (που το μόνο του μέλημα είναι να γίνει πρωθυπουργός, τρομάρα του, κι ας πάει και το παλιάμπελο), λούφαξε πίσω απ’ το ουρανοκατέβατο 33,24% των ευρωεκλογών και ούτε φωνή ούτε ακρόαση... Καθ’ υπόδειξη των μιντιακών πατρόνων του, βεβαίως∙ ο ίδιος δεν το χώνεψε ποτέ, δεν μπορεί να το κρατήσει, του αρέσει να ποζάρει και να... προζάρει: όσοι ράβουν υπουργικά κοστούμια θα βρεθούν προ εκπλήξεων!...
Εκείνος, ωστόσο, το έραψε νωρίς. Το δικό του κοστούμι, λέω, το... πρωθυπουργικό. Το έραψε νωρίς, το φόρεσε νωρίς (από τότε που, κληρονομικώ δικαίω, έγινε αρχηγός της Ν.Δ., τρομάρα του) και μ’ αυτό κοιμάται και ξυπνάει εδώ και τέσσερα χρόνια το άτομο... Και ομιλητικότατος: πρωί, μεσημέρι βράδυ, «παραιτηθείτε»!..
Τώρα όμως, μούγκα στη στρούγκα. Επιβεβλημένη άνωθεν, από τη μαρινάκεια και αλαφούζεια μιντιακή επικράτεια: μη μιλάς, μη γελάς, στο ντιμπέιτ μην πας: θα σε κάνει μια χαψιά ο Τσίπρας, κακομοίρη μου, και τέρμα η... αυτοδυναμία των πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων μας.
Κάτωθεν, η προδοσία του δημοκρατικού λόγου, η σύγχυση των φωνών. Οι ανούσιοι χοροί της κοινωνίας των πολιτικών και δημοσιογραφικών τρολ για το... παρόν και το μέλλον της τηλεφάρσας των παραλλήλων μονολόγων που ονόμασαν "ντιμπέιτ"...
Κορόιδευαν την κοινωνία, καλοί μου άνθρωποι: ένα είναι το «ντιμπέιτ» που ενδιαφέρει στην παρούσα κοινωνική συγκυρία, η προγραμματική αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών που, δυνάμει, ηγούνται κυβερνητικών κομμάτων: του απερχομένου κυβερνώντος κόμματος και του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
*******
Φίλε μου, σ’ αυτές τις εκλογές -ειδικά σ’ αυτές τις εκλογές- ψηφίζεις κυβέρνηση και όχι το ανατρεπτικό σχήμα της καρδιάς σου (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), το πολιτικό υποκείμενο της ιδεοληψίας σου (Λ.ΑΕ.), το μόρφωμα της νεωτερικής φαντασίας σου (ΜέΡΑ25) και, αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει το γιατί, αν δεν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις.
Χρειαζόσουν βέβαια -αν χρειαζόσουν- ένα ντιμπέιτ, προκειμένου να καταλήξεις οριστικά ποιος εκ των διεκδικητών της κυβερνητικής εξουσίας (Τσίπρας - Μητσοτάκης) είναι ο καταλληλότερος για να σταθεροποιήσει την έξοδο απ' τα Μνημόνια (που πέτυχε η απερχόμενη κυβέρνηση) και να οδηγήσει τη χώρα στην ανάκτηση μιας εύρυθμης και κοινωνικά δίκαιης κανονικότητας υπέρ των πολλών: το ντιμπέιτ μεταξύ Τσίπρα - Μητσοτάκη δηλαδή, το οποίο αρνείται πεισματικά ο δεύτερος. Φοβούμενος, προφανώς, τον ελλιπή -ως δοτό- ηγετικό εαυτό του... Την πολιτική και προγραμματική γύμνια του απέναντι στον αποδεδειγμένα (στην κοινοβουλευτική και κυβερνητική πράξη) υπερεπαρκή πολιτικό του αντίπαλο...
Ωστόσο, επτά μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, τα μιντια της μαρινάκειας και αλαφούζειας επικράτειας εντείνουν τη σύγχυση των φωνών, το «εικονικό χάος» ζωντανεύει, γίνεται πραγματικό: μια εκκωφαντική σιωπή - μια θορυβώδης ακινησία...
Μόνο ο Αλέξης Τσίπρας κινείται, σε μια τιτάνια προσπάθεια να σπάσει τη σιωπή, αυτή τη θορυβώδη προεκλογική ακινησία∙ να περάσει, να ακουστεί, να γίνει λαϊκή συνείδηση το αυτονόητο: ή προχωράμε μπροστά ολοκληρώνοντας την έξοδο, ή επιστρέφουμε στην περιοχή των Μνημονίων και του ΔΝΤ. Τόσο απλά...