Ενα παλιότερο κείμενό της, για την Ημέρα της Μητέρας δημοσιεύει στην σελίδα της στο fb η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελενα Ακρίτα: Τηλεφωνικός διάλογος μάνας με γιο που σπουδάζει σε πανεπιστήμιο της περιφέρειας.
- Έλα, μαμά.
- Έλα παιδί μου, που χάθηκες;
- Που χάθηκα, χτες βράδυ μιλήσαμε…
- Από χτες βράδυ μέχρι σήμερα, ξέρεις πόσα μπορούν να συμβούν; Ένα λεπτό θέλει να γίνει το κακό.
- Να σε παίρνω δηλαδή κάθε ΕΝΑ λεπτό;..
- Λέω, παιδί μου… Της Μαρίας ο γιος δεν πήγε για σοκοφρέτα απ’ το περίπτερο και του ‘σπασε το πόδι το αγροτικό.
- Δεν τρώω σοκοφρέτες.
- Σκούφο φοράς;
- Μες το σπίτι, πας καλά;
- Γιατί φοράς έξω απ’ το σπίτι;
- Κανένα παιδί δεν φοράει σκούφο.
- Δεν με νοιάζει τι κάνουν τα άλλα παιδιά, το δικό μου με νοιάζει! Να φοράς σκούφο και να καλύπτεις και τα αυτιά, απ’ τα αυτιά κρυώνει ο άνθρωπος.
- Δεν κάνει κρύο.
- Μια ζωή «δεν κάνει κρύο» και μια ζωή έτρεχα για αντιπυρετικά. Μυαλό δεν θα βάλεις ποτέ, κοτζάμ άντρας είσαι πια.
- Άσε με, ξέρω τι κάνω.
- Την τύφλα σου ξέρεις, μικρό παιδί είσαι ακόμα.
- Τι είμαι τελικά, ρε μάνα, κοτζάμ άντρας ή μικρό παιδί;
- Τα γάντια τα μάλλινα τα φοράς, απ’ τα χέρια κρυώνει ο άνθρωπος.
- Τα φοράω.
- Δεν τα φοράς, ψέματα μου λες για να με ξεφορτωθείς. Πες μου τώρα ότι περπατάς και ξυπόλητος στα μωσαϊκά, απ’ τα πόδια κρυώνει ο άνθρωπος.
- Μάνα δεν είμαι στην Αλάσκα, στα Γιάννενα είμαι.
- Ο Θοδωρής Κολυδάς είπε ότι έχει κρύο στα Γιάννενα.
- Κι εγώ ο Θανάσης Ηλιόπουλος σου λέω ότι ΔΕΝ έχει κρύο στα Γιάννενα!.
- Και γιατί να πιστέψω εσένα κι όχι τον επιστήμονα;
- Γιατί ο επιστήμονας δεν ζει στα Γιάννενα.
- Τουλάχιστον το φερμουάρ του μπουφάν σου μέχρι επάνω να το σηκώνεις! Όχι να αφήνουμε τα λαιμά έξω, απ’ τα λαιμά κρυώνει ο άνθρωπος.
- Ναι, μάνα. Ναι, ναι, ναι. Έξω έχει 20 βαθμούς κι ο τρελός του χωριού θα κυκλοφορεί στην πόλη με γάντια, σκούφο, κασκόλ, μπουφάν κι ένα αερόθερμο αγκαλιά! Να γελάσουν λίγο κι οι πικραμένοι που τους κόβουν την επικουρική.
- Θα σου στείλω με το ΚΤΕΛ γεμιστά που σ’ αρέσουν.
- Δε μου αρέσουν τα γεμιστά.
- Τι λες τώρα; Μικρός τα ‘τρωγες σαν τρελός, φώναζες «τέλω γεμιτά, τέλω γεμιτά», σαν να σ’ ακούω, μανάρι μου μωρέ, πουλάκι μου εσύ, τι καλό παιδί που ήσουνα, με α ωραία σου τα μαλλάκια, με τις μπουκλίτσες σου… λούστηκες;
- Τι λες τώρα; Απ’ το λούσιμο κρυώνει ο άνθρωπος.
- Γεμιστά σου ‘βαλα μπόλικα να τρατάρεις και τον καθηγήτή σου, εξετάσεις έρχονται.
- Μάνα, σε χάνω.
- Γιατί παιδί μου, τι έχω και μου το κρύβετε;
- Όχι, σε χάνω, λέω, δεν έχω σήμα…. Άντε γεια…
- Το κινητό είναι φορτωμένο;
- Και το κινητό είναι φορτωμένο κι εγώ επίσης.
- Φορτωμένο να το’χεις για την κακιά στιγμή… Της Καλλιόπης η Μαρία…
- Μάνα σε κλείνω…
- Να σου στείλω το εσωθερμικό το σώβρακο; Και να αλλάζεις κάθε μέρα… Του Προκόπη ο Αντωνάκης ξεράθηκε στο μετρό κι ήταν με τρύπιο μποξεράκι, ρεζίλι έγινε η μάνα του.
- Μάνα, έλεος, λυπήσου με δεν αντέχω άλλο.
- Άμα δεν στα πω εγώ, ποιος θα στα πει, ο ξένος;
- Κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα ΓΙΑΤΙ το κάνεις αυτό; Και κυρίως ΠΩΣ το κάνεις αυτό;
- Αγόρι μου, μάνα είναι μόνο μία.
- Ευτυχώς, μάνα. Ευτυχώς. Δεν θ’ άντεχα και δεύτερη.
Έλενα Ακρίτα