- Μα καλά, κι εσύ, βρε πουλάκι μου, δεν ήξερες. Δεν ρώταγες;
- Και τώρα τι ψάχνεις να βρεις; Ξέρεις με ποιους πας να μπλέξεις; Κανένας δεν τους κουνάει αυτούς από εκεί.
- Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τα μούτρα σου θα σπάσεις!
- Δε θα ξαναβρείς δουλειά με αυτά που κάνεις. Ποιος θα σε πάρει άμα τα βγάζεις όλα στη φόρα;
- Ποιος νομίζεις ότι είσαι;..
- Εντάξει, τα έβγαλες στο Facebook. Φτάνει.
- Τώρα γιατί συνεχίζεις; Τι σημασία έχει πια; Γιατί ασχολείσαι;
Αυτά και άλλα πολλά μου λένε κάποιοι φίλοι και λιγότερο φίλοι. Θέλουν να με προστατέψουν ή να με αποθαρρύνουν ή απλά να καταλάβουν γιατί επιμένω. Προσπαθώ να τους εξηγήσω. Δεν είναι εύκολο.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης (ΥΨΗΠΤΕ) μου εμπιστεύτηκε μια θέση ευθύνης με ένα συγκεκριμένο στόχο: να ενισχύσω το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ που βούλιαζε. Δε θα ήμουν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα αποτύγχανε. Αποφάσισα να δοκιμάσω. Με όλες μου τις δυνάμεις. Σαν να μην υπήρχε αύριο. Όμως το πολυδαίδαλο σύστημα εξουσίας που λυμαίνεται τη δημόσια ραδιοτηλεόραση προς ίδιον όφελος, ξεκαθάρισε από νωρίς τις προθέσεις του:
- Εδώ, θα είσαι αχυράνθρωπος. Εδώ, θα κάνεις μόνο ό,τι σου λέμε εμείς!
Δεν πήγα στην ΕΡΤ για να ξεκινήσω καμία επανάσταση. Ούτε για να γίνω ήρωας. Πήγα με σκοπό να κάνω τη δουλειά που ήξερα μετά από 17 χρόνια εμπειρίας στο πρόγραμμα του MEGA. Πήγα γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόταν να κάνω μια σειρά από συμβιβασμούς προκειμένου να πετύχω έστω και το ελάχιστο. Πήγα βάζοντας πολύ κέφι και πολλή δουλειά και ψηλούς στόχους. Και μετά βέβαια άρχισα να υποχωρώ. Και να υποχωρώ. Και να υποχωρώ… Το να υποχωρώ σε όλα δεν είχε κανένα νόημα. Δεν πήγα στην ΕΡΤ για αργομισθία ούτε για να καμαρώνω τον τίτλο του Εντεταλμένου Συμβούλου Προγράμματος.
Όπως ήταν φυσικό αντέδρασα. Υπερασπίστηκα την δουλειά μου και την δουλειά των συναδέλφων και συνεργατών μου. Υπερασπίστηκα ό,τι θεωρούσα άξιο και δημιουργικό. Σε τελευταία ανάλυση υπερασπίστηκα την κοινή λογική μέσα σε ένα βασίλειο ανεξέλεγκτου παραλογισμού. Το σύστημα δεν μου το συγχώρεσε αυτό. Μου επιτέθηκε λυσσαλέα. Με θεσμικό αποκλεισμό, με προσωπικές ύβρεις, με άθλιες ανακοινώσεις, με δημοσιεύματα λάσπης, με συκοφαντίες, με συστηματικό εκφοβισμό, με την απειλή της απόλυσης, με την πραγμάτωση της απειλής της απόλυσης…
Το αρμόδιο υπουργείο μετά από τρεις μήνες διακριτικής στήριξης, με παράτησε στο έλεος του συστήματος. Θεώρησε ότι η περαιτέρω στήριξή μου θα έβλαπτε την στρατηγική συμμαχία με τα ανόητα μοχθηρά ανθρωπάκια που τα είχε τόση ανάγκη για να ελέγχει το «μαγαζί». Κι έτσι το σύστημα με απέβαλε με το χειρότερο τρόπο. Ταυτόχρονα επιβεβαίωσε την πλήρη κυριαρχία του στον εσωτερικό εμφύλιο της ΕΡΤ.
-απόσπασμα από το βιβλίο του πρώην εντεταλμένου συμβούλου Προγράμματος της ΕΡΤ Σπύρου Κρίμπαλη "Η ΕΡΤ ΕΝ ΤΑΦΩ" που κυκλοφορεί μαζί με το ΒΗΜΑ αυτή την Κυριακή
- Και τώρα τι ψάχνεις να βρεις; Ξέρεις με ποιους πας να μπλέξεις; Κανένας δεν τους κουνάει αυτούς από εκεί.
- Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τα μούτρα σου θα σπάσεις!
- Δε θα ξαναβρείς δουλειά με αυτά που κάνεις. Ποιος θα σε πάρει άμα τα βγάζεις όλα στη φόρα;
- Ποιος νομίζεις ότι είσαι;..
- Εντάξει, τα έβγαλες στο Facebook. Φτάνει.
- Τώρα γιατί συνεχίζεις; Τι σημασία έχει πια; Γιατί ασχολείσαι;
Αυτά και άλλα πολλά μου λένε κάποιοι φίλοι και λιγότερο φίλοι. Θέλουν να με προστατέψουν ή να με αποθαρρύνουν ή απλά να καταλάβουν γιατί επιμένω. Προσπαθώ να τους εξηγήσω. Δεν είναι εύκολο.
Τον Σεπτέμβριο του 2017 το Υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης (ΥΨΗΠΤΕ) μου εμπιστεύτηκε μια θέση ευθύνης με ένα συγκεκριμένο στόχο: να ενισχύσω το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ που βούλιαζε. Δε θα ήμουν ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα αποτύγχανε. Αποφάσισα να δοκιμάσω. Με όλες μου τις δυνάμεις. Σαν να μην υπήρχε αύριο. Όμως το πολυδαίδαλο σύστημα εξουσίας που λυμαίνεται τη δημόσια ραδιοτηλεόραση προς ίδιον όφελος, ξεκαθάρισε από νωρίς τις προθέσεις του:
- Εδώ, θα είσαι αχυράνθρωπος. Εδώ, θα κάνεις μόνο ό,τι σου λέμε εμείς!
Δεν πήγα στην ΕΡΤ για να ξεκινήσω καμία επανάσταση. Ούτε για να γίνω ήρωας. Πήγα με σκοπό να κάνω τη δουλειά που ήξερα μετά από 17 χρόνια εμπειρίας στο πρόγραμμα του MEGA. Πήγα γνωρίζοντας ότι θα χρειαζόταν να κάνω μια σειρά από συμβιβασμούς προκειμένου να πετύχω έστω και το ελάχιστο. Πήγα βάζοντας πολύ κέφι και πολλή δουλειά και ψηλούς στόχους. Και μετά βέβαια άρχισα να υποχωρώ. Και να υποχωρώ. Και να υποχωρώ… Το να υποχωρώ σε όλα δεν είχε κανένα νόημα. Δεν πήγα στην ΕΡΤ για αργομισθία ούτε για να καμαρώνω τον τίτλο του Εντεταλμένου Συμβούλου Προγράμματος.
Όπως ήταν φυσικό αντέδρασα. Υπερασπίστηκα την δουλειά μου και την δουλειά των συναδέλφων και συνεργατών μου. Υπερασπίστηκα ό,τι θεωρούσα άξιο και δημιουργικό. Σε τελευταία ανάλυση υπερασπίστηκα την κοινή λογική μέσα σε ένα βασίλειο ανεξέλεγκτου παραλογισμού. Το σύστημα δεν μου το συγχώρεσε αυτό. Μου επιτέθηκε λυσσαλέα. Με θεσμικό αποκλεισμό, με προσωπικές ύβρεις, με άθλιες ανακοινώσεις, με δημοσιεύματα λάσπης, με συκοφαντίες, με συστηματικό εκφοβισμό, με την απειλή της απόλυσης, με την πραγμάτωση της απειλής της απόλυσης…
Το αρμόδιο υπουργείο μετά από τρεις μήνες διακριτικής στήριξης, με παράτησε στο έλεος του συστήματος. Θεώρησε ότι η περαιτέρω στήριξή μου θα έβλαπτε την στρατηγική συμμαχία με τα ανόητα μοχθηρά ανθρωπάκια που τα είχε τόση ανάγκη για να ελέγχει το «μαγαζί». Κι έτσι το σύστημα με απέβαλε με το χειρότερο τρόπο. Ταυτόχρονα επιβεβαίωσε την πλήρη κυριαρχία του στον εσωτερικό εμφύλιο της ΕΡΤ.
-απόσπασμα από το βιβλίο του πρώην εντεταλμένου συμβούλου Προγράμματος της ΕΡΤ Σπύρου Κρίμπαλη "Η ΕΡΤ ΕΝ ΤΑΦΩ" που κυκλοφορεί μαζί με το ΒΗΜΑ αυτή την Κυριακή