Το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι η ασφαλέστερη σφυγμομέτρηση για τις εθνικές εκλογές...
Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό που συμβαίνει με τούτες τις κάλπες -κι ας είναι κάλπες ευρωεκλογών και όχι εθνικών εκλογών- είχα να το δω χρόνια. Πολλά χρόνια, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης θαρρώ. Και λίγο αργότερα, τότε που ηττήθηκαν οριστικά το Κέντρο και η παραδοσιακή Αριστερά (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού) και καθιερώθηκε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.: με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να παίρνει κεφάλι..
(στις κάλπες της 18ης Οκτωβρίου 1981) και τη Ν.Δ. του Γεωργίου Ράλλη να τρώει τη σκόνη του.
Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για μια παρόμοια, με την τοτινή πόλωση στο επίπεδο του κυβερνητικού δίπολου (αν αντικαταστήσουμε τον πόλο «ΠΑΣΟΚ - Ανδρέας» με τον πόλο «ΣΥΡΙΖΑ - Τσίπρας» και τον πόλο «Ν.Δ. - Ράλλης» με τον πόλο «ΝΔ - Μητσοτάκης» αντίστοιχα). Και μιλάμε για μια πώρωση της λαϊκής βάσης ΣΥΡΙΖΑ με τον «αρχηγό» (τον Αλέξη Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση), παρόμοια με την τοτινή πώρωση της λαϊκής βάσης ΠΑΣΟΚ με τον «αρχηγό» (τον Ανδρέα Παπανδρέου).
Είναι δυνατόν; Συμβαίνει; Κι αν συμβαίνει, μπορεί να έχει παρόμοιο, με αυτό του ’81, ποιοτικό και ποσοτικό αποτέλεσμα; Να σταθεροποιήσει, δηλαδή, το κυβερνητικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ., με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να παίρνει κεφάλι και τη Ν.Δ.του Κυριάκου και κάθε... Κυριάκου να την παλεύει στην αντιπολίτευση;
Θα το μάθουμε σε λίγες ώρες, όταν ανοίξουν οι κάλπες και πληροφορηθούμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Γιατί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών -δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού- είναι η ασφαλέστερη σφυγμομέτρηση για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές...
*******
Διότι αν αφεθούμε στις προβλέψεις των δημοσκόπων, αφηνόμαστε σε ακόμα ένα fake φαινόμενο των καιρών μας, που συντρίβει την, ούτως ή άλλως, ρηξικέλευθη «επιστήμη» του κ. Γκάλοπ∙ και την καθιστά έωλη, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία και πάλι Ιταλία και Ισπανία συνιστούν τον οδικό χάρτη της αναξιοπιστίας των προεκλογικών σφυγμομετρήσεων την τελευταία πενταετία.
Οι χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοσκοπικών και εκλογικών αποτελεσμάτων στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας ήταν μόνο η αρχή: η «έκπληξη» Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι ανατροπές (Podemos κ.λπ.) στην Ισπανία, η φάρσα Brexit στη Βρετανία, η κωμικοτραγωδία Τραμπ στο βασίλειο των δημοσκοπήσεων, τις ΗΠΑ, η απρόβλεπτη περίπτωση Μακρόν και η ψυχρολουσία Σαλβίνι είναι μια ακολουθία ατράνταχτων τεκμηρίων της αναξιοπιστίας των εκλογικών προβλέψεων.
Στη χώρα μας επικρατεί η πεποίθηση ότι η αναξιοπιστία των εκλογικών μετρήσεων (και των εταιρειών που τις διεξάγουν) σχετίζεται, ως επί το πλείστον, με την αναξιοπιστία των ΜΜΕ. Των διαπλεκομένων ιδιοκτητών τους. Οι οποίοι δεν ωχριούν να παραγγέλνουν προβλέψεις στα μέτρα των πολιτικών τους συμφερόντων.
Ωστόσο, αυτή η (δίκαιη κατά τη γνώμη μου) ελληνική πεποίθηση ελάχιστα απέχει από τη διεθνώς παγιωμένη εκτίμηση ότι η αποτυχία των εκλογικών σφυγμομετρήσεων δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικά χαλκεία και αστάθμητους στατιστικούς παράγοντες, αλλά σε μια διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση. «Μια αντίδραση φοβική, ενστικτωδώς υπαρξιακή, ανοργάνωτα αγανακτισμένη, ανακλαστικά αντισυστημική. Μια μαζική άρνηση διαλόγου και επικοινωνίας με τα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης - όπως αντιλαμβάνονται τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, και εν γένει τα μίντια, οι αντιδρώσες ‘αντισυστημικές’ μάζες»
*******
Είναι η λαϊκή αντίδραση στην «εργαλειοποίηση» των εκλογικών μετρήσεων από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών - μιντιαρχών, που δεν είναι παρά η «εργαλειοποίηση» και, εντέλει, η απόλυτη απαξίωση των εκλογών, του βασικού εργαλείου του δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου, της δημοκρατίας: Η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής- στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική» σημείωσε πρώτος (ποιος άλλος;) ο μέγας Νόαμ Τσόμσκι.
Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωσε λαϊκότερα το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»...
Τρομάξατε; Συνιστώ ψυχραιμία! Και... αριστερό θάρρος. Όπως οι κάλπες του 2015, έτσι και οι σημερινές μας δίνουν την ευκαιρία -ακόμα μια ευκαιρία- να διαψεύσουμε (!) τον Τσόμσκι, επαναξιώνοντας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της δημοκρατίας... Συμβάλλοντας με την ψήφο μας στο οριστικό πέρασμα της Ελλάδας (και της Ευρώπης) από την περιοχή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας των ολίγων στην περιοχή της δημοκρατικής ευημερίας των πολλών: καλό βόλι!..
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (25-26/5/2019)
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά αυτό που συμβαίνει με τούτες τις κάλπες -κι ας είναι κάλπες ευρωεκλογών και όχι εθνικών εκλογών- είχα να το δω χρόνια. Πολλά χρόνια, από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης θαρρώ. Και λίγο αργότερα, τότε που ηττήθηκαν οριστικά το Κέντρο και η παραδοσιακή Αριστερά (ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού) και καθιερώθηκε το κυβερνητικό δίπολο ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ.: με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου να παίρνει κεφάλι..
(στις κάλπες της 18ης Οκτωβρίου 1981) και τη Ν.Δ. του Γεωργίου Ράλλη να τρώει τη σκόνη του.
Τηρουμένων των αναλογιών, μιλάμε για μια παρόμοια, με την τοτινή πόλωση στο επίπεδο του κυβερνητικού δίπολου (αν αντικαταστήσουμε τον πόλο «ΠΑΣΟΚ - Ανδρέας» με τον πόλο «ΣΥΡΙΖΑ - Τσίπρας» και τον πόλο «Ν.Δ. - Ράλλης» με τον πόλο «ΝΔ - Μητσοτάκης» αντίστοιχα). Και μιλάμε για μια πώρωση της λαϊκής βάσης ΣΥΡΙΖΑ με τον «αρχηγό» (τον Αλέξη Τσίπρα στην προκειμένη περίπτωση), παρόμοια με την τοτινή πώρωση της λαϊκής βάσης ΠΑΣΟΚ με τον «αρχηγό» (τον Ανδρέα Παπανδρέου).
Είναι δυνατόν; Συμβαίνει; Κι αν συμβαίνει, μπορεί να έχει παρόμοιο, με αυτό του ’81, ποιοτικό και ποσοτικό αποτέλεσμα; Να σταθεροποιήσει, δηλαδή, το κυβερνητικό δίπολο ΣΥΡΙΖΑ - Ν.Δ., με τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα να παίρνει κεφάλι και τη Ν.Δ.του Κυριάκου και κάθε... Κυριάκου να την παλεύει στην αντιπολίτευση;
Θα το μάθουμε σε λίγες ώρες, όταν ανοίξουν οι κάλπες και πληροφορηθούμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Γιατί το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών -δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού- είναι η ασφαλέστερη σφυγμομέτρηση για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές...
*******
Διότι αν αφεθούμε στις προβλέψεις των δημοσκόπων, αφηνόμαστε σε ακόμα ένα fake φαινόμενο των καιρών μας, που συντρίβει την, ούτως ή άλλως, ρηξικέλευθη «επιστήμη» του κ. Γκάλοπ∙ και την καθιστά έωλη, αναξιόπιστη, ανυπόληπτη: Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία και πάλι Ιταλία και Ισπανία συνιστούν τον οδικό χάρτη της αναξιοπιστίας των προεκλογικών σφυγμομετρήσεων την τελευταία πενταετία.
Οι χαώδεις διαφορές μεταξύ δημοσκοπικών και εκλογικών αποτελεσμάτων στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας ήταν μόνο η αρχή: η «έκπληξη» Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, οι ανατροπές (Podemos κ.λπ.) στην Ισπανία, η φάρσα Brexit στη Βρετανία, η κωμικοτραγωδία Τραμπ στο βασίλειο των δημοσκοπήσεων, τις ΗΠΑ, η απρόβλεπτη περίπτωση Μακρόν και η ψυχρολουσία Σαλβίνι είναι μια ακολουθία ατράνταχτων τεκμηρίων της αναξιοπιστίας των εκλογικών προβλέψεων.
Στη χώρα μας επικρατεί η πεποίθηση ότι η αναξιοπιστία των εκλογικών μετρήσεων (και των εταιρειών που τις διεξάγουν) σχετίζεται, ως επί το πλείστον, με την αναξιοπιστία των ΜΜΕ. Των διαπλεκομένων ιδιοκτητών τους. Οι οποίοι δεν ωχριούν να παραγγέλνουν προβλέψεις στα μέτρα των πολιτικών τους συμφερόντων.
Ωστόσο, αυτή η (δίκαιη κατά τη γνώμη μου) ελληνική πεποίθηση ελάχιστα απέχει από τη διεθνώς παγιωμένη εκτίμηση ότι η αποτυχία των εκλογικών σφυγμομετρήσεων δεν οφείλεται μόνο σε πολιτικά χαλκεία και αστάθμητους στατιστικούς παράγοντες, αλλά σε μια διεθνοποιημένη κοινωνική αντίδραση. «Μια αντίδραση φοβική, ενστικτωδώς υπαρξιακή, ανοργάνωτα αγανακτισμένη, ανακλαστικά αντισυστημική. Μια μαζική άρνηση διαλόγου και επικοινωνίας με τα μέσα χειραγώγησης της κοινής γνώμης - όπως αντιλαμβάνονται τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, και εν γένει τα μίντια, οι αντιδρώσες ‘αντισυστημικές’ μάζες»
*******
Είναι η λαϊκή αντίδραση στην «εργαλειοποίηση» των εκλογικών μετρήσεων από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα πολιτικών - μιντιαρχών, που δεν είναι παρά η «εργαλειοποίηση» και, εντέλει, η απόλυτη απαξίωση των εκλογών, του βασικού εργαλείου του δεσπόζοντος πολιτεύματος του δυτικού κόσμου, της δημοκρατίας: Η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής- στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα αυτά να καθορίζουν την πολιτική» σημείωσε πρώτος (ποιος άλλος;) ο μέγας Νόαμ Τσόμσκι.
Ακολούθως, με την οριστική γραφή του, διατύπωσε λαϊκότερα το «εύρημά» του ως εξής: «Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα»...
Τρομάξατε; Συνιστώ ψυχραιμία! Και... αριστερό θάρρος. Όπως οι κάλπες του 2015, έτσι και οι σημερινές μας δίνουν την ευκαιρία -ακόμα μια ευκαιρία- να διαψεύσουμε (!) τον Τσόμσκι, επαναξιώνοντας τις εκλογές ως βασικό εργαλείο της δημοκρατίας... Συμβάλλοντας με την ψήφο μας στο οριστικό πέρασμα της Ελλάδας (και της Ευρώπης) από την περιοχή της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας των ολίγων στην περιοχή της δημοκρατικής ευημερίας των πολλών: καλό βόλι!..
- το κείμενο του Ν. Τσαγκρή είναι από την Αυγή της Κυριακής (25-26/5/2019)
