Είδαμε πώς ερμήνευσαν το αποτέλεσμα των ισπανικών εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. και το Ποτάμι. Και τα τρία κόμματα βρήκαν λόγους να πανηγυρίσουν. Η εγχώρια Δεξιά μάλλον πανικοβλήθηκε, γιατί το αδελφό κόμμα συνετρίβη, κυρίως όμως γιατί φοβάται μήπως το ισπανικό παράδειγμα, αλλά και το..
πορτογαλικό (τριπλή συμμαχία) μεταδοθούν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μηδέ της Ελλάδας εξαιρουμένης, όπου η ηγεσία της Ν.Δ. έχει καλλιεργήσει στους οπαδούς της προσδοκίες για άνετη επικράτηση σε όλες τις κάλπες.
Εχει όμως ενδιαφέρον να δούμε πώς εισέπραξαν το μήνυμα των ισπανικών εκλογών ορισμένα κόμματα της άλλης Αριστεράς. Το ΚΚΕ στην ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο Τύπου αναφέρει μεταξύ άλλων: «Οι εκλογές στην Ισπανία αποδεικνύουν, επιπλέον, ότι η δικομματική-διπολική εναλλαγή των αστικών κομμάτων, τα ψεύτικα διλήμματα που θέτουν στους λαούς της Ευρώπης και η διάψευση ελπίδων, οδηγούν στην ενίσχυση ακροδεξιών κομμάτων».
Ο γραμματέας της ΛΑ.Ε., Παναγιώτης Λαφαζάνης, δήλωσε ότι «η ανάδειξη ως πρώτου κόμματος στις ισπανικές εκλογές των Σοσιαλιστών του Σάντσεθ, η σημαντική υποχώρηση των Podemos και η συντριβή της συντηρητικής Δεξιάς, με ενίσχυση, όμως, των ακραία νεοφιλελεύθερων Ciudadanos και των ακροδεξιών του VOX, αντιπροσωπεύουν ένα καταθλιπτικό και αδιέξοδο πολιτικό σκηνικό, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει διέξοδο στα προβλήματα της Ισπανίας, αλλά προοιωνίζεται επιδείνωση της οικονομίας και κυρίως της θέσης των εργαζομένων και των λαών αυτής της χώρας».
Και το ΚΚΕ και ο κ. Λαφαζάνης στέκονται στην ενίσχυση της Ακρας Δεξιάς και θεωρούν ως αιτία τη διάψευση των ελπίδων και τα ψεύτικα διλήμματα που βάζουν τα συστημικά κόμματα. Μπορεί να είναι έτσι. Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει είναι γιατί πολλοί δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι επιλέγουν τα ακροδεξιά κόμματα και δεν ενισχύουν τα αντισυστημικά κόμματα, αν δεχθούμε ότι η ρεφορμιστική Αριστερά και η συμβιβασμένη σοσιαλδημοκρατία τούς εξαπατούν συνειδητά.
Γιατί, δηλαδή τα ακροδεξιά κόμματα αποδεικνύονται καλύτεροι διαχειριστές της οργής, του θυμού και της απελπισίας που νιώθουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού; Μια απάντηση (ανεπαρκής κατά τη γνώμη μου) είναι ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν ενοχλούνται με την αύξηση της επιρροής της Ακρας Δεξιάς, γιατί εκτιμούν ότι δεν συνιστά κίνδυνο για τα συμφέροντά τους. Ο αντισυστημισμός της είναι δήθεν και δεν αμφισβητεί τα ιερά και τα όσια του καπιταλισμού. Με τα μέσα χειραγώγησης που διαθέτουν, εκμαυλίζουν τους πολίτες και ενθαρρύνουν τη στροφή προς την Ακρα Δεξιά. Η αστική τάξη, όμως, κάνει τη δουλειά της.
Το θέμα είναι τι κάνουν οι αντίπαλοί της. Είναι πολύ βολικό να επικαλείσαι την υπεροπλία του άρχοντος συγκροτήματος εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, για να εξηγείς κάθε φορά τις εκλογικές αποτυχίες σου. Δύσκολο και επίπονο είναι να αναμετρηθείς με τις αιτίες που σε κρατούν καθηλωμένο σε γλίσχρα ποσοστά. Μήπως γιατί αυτό που υπόσχεσαι δεν είναι και πολύ ελκυστικό; Μήπως γιατί υπερασπίζεσαι καθεστώτα που κατέρρευσαν κάτω από το βάρος της παταγώδους αποτυχίας τους; Μήπως γιατί απωθεί ο κατακερματισμός σε κόμματα, κομματίδια και οργανώσεις;
- το κείμενο του Τάσου Παππά είναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (02.5.2019)
