Γράφει ο Παύλος Παπαδόπουλος
Οι περικοπές που επιβλήθηκαν το 2015 μετά τη σύγκρουση με την Ευρώπη δεν μετράνε σήμερα. Ο λαός πιστεύει ότι μπορεί να πλήρωσε, αλλά διέσωσε την αξιοπρέπειά του. Αντιστάθηκε κι ας έχασε. Τέσσερα χρόνια μετά, η στήριξη στους ασθενέστερους φρεσκάρει την ταυτότητα κοινωνικής ευαισθησίας..
του ΣΥΡΙΖΑ. Με τις παροχές ο Αλέξης Τσίπρας αφενός συσπειρώνει σημαντικό τμήμα των λαϊκών στρωμάτων, που όντως υπολογίζουν το κάθε ευρώ και αφετέρου εξευμενίζει όσους είναι εξίσου ευάλωτοι, αλλά δεν ψηφίζουν Αριστερά. Η άμβλυνση των αντικυβερνητικών αντανακλαστικών ευνοεί την αποχή, βοηθά τα μικρά κόμματα και ψαλιδίζει το προβάδισμα της Ν.Δ.
Η στρατηγική αυτή διευκολύνεται από το γεγονός ότι για πρώτη φορά από την εποχή του Κώστα Καραμανλή η Ν.Δ. δεν πρωτοστατεί, αλλά απλώς συναινεί με τη στήριξη των αδυνάμων.
Και οι μεταρρυθμίσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ με το έργο του στα δικαιώματα (σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου), στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, σε όψεις του μνημονίου και στην εξωτερική πολιτική (Πρέσπες) έχει σφυρηλατήσει ένα μεταρρυθμιστικό προφίλ πιο «προωθημένο» από αυτό της Ν.Δ. Παράλληλα, οι άριστες σχέσεις του πρωθυπουργού με τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό παράγοντα είναι άλλη μια αιτία της εξασθένησης του «αντιτσιπρικού» μετώπου. Οι «Μένουμε Ευρώπη» δεν βιάζονται να δουν το τέλος της εποχής Τσίπρα. Ο συναγερμός, καλώς ή κακώς, έχει λήξει.
Οι ορμπανικού τύπου παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη (υπόθεση Novartis), η χειραγώγηση της ενημέρωσης, η καταστροφή στο Μάτι και οι υποχωρήσεις των Πρεσπών έμειναν στο περιθώριο της προεκλογικής περιόδου. Η Ν.Δ. επικεντρώθηκε κυρίως σε συμπεριφορές (Πολάκης) κι έτσι το δίλημμα των εκλογών παρέμεινε ασθενές. Δεν διαμορφώθηκε ισχυρό ρεύμα αλλαγής, την ίδια ώρα που ουδείς γνωρίζει αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο που εκδηλώνεται σταθερά από τις εκλογές του 2012 και μετά: Δύο στους δέκα ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ παραπλανούν τους δημοσκόπους (αλλά ακόμα και τους φίλους τους) γιατί δεν αποκαλύπτουν την ψήφο τους παρά μόνον στην κάλπη. Ασφαλώς, η φθορά της κυβέρνησης δεν είναι αμελητέα, ενώ η φιλελεύθερη ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη εκφράζει σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης. Αλλά για όλους τους παραπάνω λόγους οι ευρωεκλογές που υποτίθεται ότι θα επισφράγιζαν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, τείνουν να εξελιχθούν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αναμέτρηση.
- το κείμενο του Π. Παπαδόπουλου είναι από την «Καθημερινή»
Οι περικοπές που επιβλήθηκαν το 2015 μετά τη σύγκρουση με την Ευρώπη δεν μετράνε σήμερα. Ο λαός πιστεύει ότι μπορεί να πλήρωσε, αλλά διέσωσε την αξιοπρέπειά του. Αντιστάθηκε κι ας έχασε. Τέσσερα χρόνια μετά, η στήριξη στους ασθενέστερους φρεσκάρει την ταυτότητα κοινωνικής ευαισθησίας..
του ΣΥΡΙΖΑ. Με τις παροχές ο Αλέξης Τσίπρας αφενός συσπειρώνει σημαντικό τμήμα των λαϊκών στρωμάτων, που όντως υπολογίζουν το κάθε ευρώ και αφετέρου εξευμενίζει όσους είναι εξίσου ευάλωτοι, αλλά δεν ψηφίζουν Αριστερά. Η άμβλυνση των αντικυβερνητικών αντανακλαστικών ευνοεί την αποχή, βοηθά τα μικρά κόμματα και ψαλιδίζει το προβάδισμα της Ν.Δ.
Η στρατηγική αυτή διευκολύνεται από το γεγονός ότι για πρώτη φορά από την εποχή του Κώστα Καραμανλή η Ν.Δ. δεν πρωτοστατεί, αλλά απλώς συναινεί με τη στήριξη των αδυνάμων.
Και οι μεταρρυθμίσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ με το έργο του στα δικαιώματα (σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου), στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, σε όψεις του μνημονίου και στην εξωτερική πολιτική (Πρέσπες) έχει σφυρηλατήσει ένα μεταρρυθμιστικό προφίλ πιο «προωθημένο» από αυτό της Ν.Δ. Παράλληλα, οι άριστες σχέσεις του πρωθυπουργού με τον ευρωπαϊκό και αμερικανικό παράγοντα είναι άλλη μια αιτία της εξασθένησης του «αντιτσιπρικού» μετώπου. Οι «Μένουμε Ευρώπη» δεν βιάζονται να δουν το τέλος της εποχής Τσίπρα. Ο συναγερμός, καλώς ή κακώς, έχει λήξει.
Οι ορμπανικού τύπου παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη (υπόθεση Novartis), η χειραγώγηση της ενημέρωσης, η καταστροφή στο Μάτι και οι υποχωρήσεις των Πρεσπών έμειναν στο περιθώριο της προεκλογικής περιόδου. Η Ν.Δ. επικεντρώθηκε κυρίως σε συμπεριφορές (Πολάκης) κι έτσι το δίλημμα των εκλογών παρέμεινε ασθενές. Δεν διαμορφώθηκε ισχυρό ρεύμα αλλαγής, την ίδια ώρα που ουδείς γνωρίζει αν θα επαναληφθεί το φαινόμενο που εκδηλώνεται σταθερά από τις εκλογές του 2012 και μετά: Δύο στους δέκα ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ παραπλανούν τους δημοσκόπους (αλλά ακόμα και τους φίλους τους) γιατί δεν αποκαλύπτουν την ψήφο τους παρά μόνον στην κάλπη. Ασφαλώς, η φθορά της κυβέρνησης δεν είναι αμελητέα, ενώ η φιλελεύθερη ατζέντα του Κυριάκου Μητσοτάκη εκφράζει σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης. Αλλά για όλους τους παραπάνω λόγους οι ευρωεκλογές που υποτίθεται ότι θα επισφράγιζαν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, τείνουν να εξελιχθούν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα αναμέτρηση.
- το κείμενο του Π. Παπαδόπουλου είναι από την «Καθημερινή»