Η είδηση είναι γνωστή εδώ και ένα εικοσιτετράωρο:
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα χρηματοδοτήσει την κατασκευή γηπέδου στη Ραφήνα, ως φόρο τιμής στα θύματα της περυσινής πυρκαγιάς!
Το είπε ο δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου Βαγγέλης Μπουρνούς σε ομιλία του στο Πικέρμι, μπροστά..
σε κόσμο το είπε, υποθέτω υπήρχαν και κάμερες, άρα μάλλον δεν πρόκειται για παραμύθα και προεκλογικό φούμαρο, γιατί έχουμε και εκλογές δημοτικές την Κυριακή μην το ξεχνάμε, δεν είναι μόνο Αλέξης εναντίον Κυριάκου και Κυριάκος εναντίον Αλέξη.
Τέλος πάντων, δεν θα σας πω εγώ ποιόν να πάτε να ψηφίσετε στο δήμο Ραφήνας-Πικερμίου, δεν είναι δική μου δουλειά και εδώ που τα λέμε ιδέα δεν έχω ποιοι και ποιες κατεβαίνουν και ζητάνε το κουκί. Αλλά για τον Γιάνναρο, που αυτές τις μέρες παλεύει να ξαποστείλει του Τορόντο Ράπτορς και να βρεθεί στα τελικά του NBA, έχω δυο-τρία πραγματάκια να πω.
Το πρώτο είναι ότι δεν είχε ανάγκη να προσφέρει τίποτε σε αυτόν εδώ τον τόπο. Είναι παραδοσιακή υπόθεση στο αμερικάνικο πρωτάθλημα μπάσκετ να δραστηριοποιούνται φιλανθρωπικώς οι παίκτες, αλλά αυτό αφορά κυρίως στην έδρα της ομάδας τους. Με κοινωνική εργασία, ας πούμε, με συμμετοχή σε συσσίτια για αστέγους, με φύτεμα δέντρων, με μάζεμα σκουπιδιών από παραλίες ή πάρκα, τέτοια πράγματα.
Καμιά φορά το πάνε και λίγο παραπέρα, σαν τον Λεμπρόν Τζέιμς που έχωσε εκατομμύρια για να φτιάξει σχολείο ολόκληρο. Άλλοι δίνουν πέντε φράγκα για υποτροφίες στο ονομά τους ή στο όνομα των γονέων τους, άλλοι ανακαινίζουν γυμναστήρια, άλλοι ξαναφτιάχνουν κέντρα νεότητας από την αρχή, τέτοια πράγματα. Στην έδρα της ομάδας τους το είπαμε και στην πόλη απ’ όπου κατάγονται ενίοτε, αν και αυτού του είδους οι καταγωγές δεν μετράνε και τόσο πολύ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μετράνε όμως στο μυαλό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που θέλει κάτι να επιστρέψει στον τόπο του αν και αυτός ο τόπος συχνά του συμπεριφέρθηκε σαν μητριά και όχι σαν μητέρα πατρίδα. Κι αν δεν ήταν αυτή η παγκόσμια ταλεντάρα που είναι, ακόμη θα τον είχε στην ουρά να παρακαλάει για ένα κωλόχαρτο και μια τακτοποίηση. Σαν κάτι άλλα πλάσματα με δέρμα σκούρο που γεννήθηκαν στα μέρη μας και αναρωτιούνται νυχθημερόν, ποιο ακριβώς ήταν το έγκλημά τους…
Ο Γιάννης τα θυμάται όλα, γιατί είναι ένα παιδί αυξημένης ευφυΐας μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο. Και είναι και πολύ ευγενικός επίσης, γιατί μόνο υπαινιγμούς αφήνει και δεν τα χώνει δεξιά αριστερά όπως κάποιοι συμπατριώτες μας που δεν βάζουν γλώσσα μέσα. Όπως κάποιοι συμπατριώτες μας πολιτικοί (γειά σας κύριε αντιπρόεδρε!), που βιάστηκαν να κάνουν πλάκα με το όνομα Αντετοκούνμπο, μόνο και μόνο για να δαγκώσουν τη γλώσσα τους ύστερα, όταν ξεσηκώθηκε κύμα διαμαρτυρίας. Όπως κάποιοι ξεφτίλες τηλεοπτικοί, που αποκάλεσαν «πίθηκο» τον αδερφό του Γιάννη, τον Θανάση…
Ο Γιάννης τα θυμάται όλα αυτά και τα ξέρει. Αλλά είναι σπάνιο παιδί, είναι σπάνιος χαρακτήρας μέσα κι έξω από το γήπεδο. Και δεν παίρνει στα σοβαρά τους κάθε είδους καρνάβαλους, που αγωνίζονται να γευθούν λίγη απ’ τη δόξα του. Τους αφήνει στη λήθη και στη χλεύη και προχωράει το δικό του δρόμο. Το δρόμο του νούμερο ένα μπασκετμπολίστα αυτή την εποχή στον κόσμο όλο. Και ωραίου ως Έλληνα!
- το κείμενο του Χρήστου Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
