του Χρήστου Ξανθάκη
Έγραψα και ξανάγραψα για τον Πέτρο Κόκκαλη και τις περιβαλλοντικές του πρωτοβουλίες και είμαι σίγουρος ότι κάποιος μπαγλαμάς (μπορεί και τζουράς, δεν γνωρίζω!) βγήκε να διαμαρτυρηθεί ότι έχω προκατάληψη υπέρ του επειδή είναι Συριζαίος, επειδή είναι πλούσιος, επειδή είναι Ολυμπιακός ξερωγώ..
Δηλαδή είτε στόκος είμαι, είτε τα παίρνω, είτε με θάμπωσε η ερυθρόλευκη φανέλα και τα κύπελλα της θρυλάρας και ρίχνω ψήφο θετική άνευ αμφισβητήσεων.
Και πως διάολο να περάσει από το μυαλό του, ότι μπορεί να με νοιάζει κι εμένα για το περιβάλλον, λίγο περισσότερο από τους συμπατριώτες μας που αδειάζουν εν κινήσει το τασάκι του αυτοκινήτου ή πετάνε απ’ το μπαλκόνι τη σακούλα των σκουπιδιών ή ακούνε ανακύκλωση και βγάνουν καντήλες και έρπη ζωστήρα, λες και δεν έχουν λατρέψει ποτέ τους κανέναν Θεό εκτός από το σκουπίδι; Αφού μόλις τώρα το τσαλάκωσε ο μπαγλαμάς (ή ο τζουράς, είπαμε) το μπουκαλάκι του εμφιαλωμένου και το έριξε στο πεζοδρόμιο. Αν μπήκε στον κόπο να το τσαλακώσει δηλαδή…
Ναι με νοιάζει για το περιβάλλον κι ας μην έχω παιδιά να το παραδώσω. Με νοιάζει γιατί μεγάλωσα σε μια από τις πιο όμορφες χώρες στον κόσμο, με νοιάζει γιατί κολύμπησα σε μερικές από τις πιο ωραίες θάλασσες στον κόσμο, με νοιάζει γιατί περπάτησα σε μερικά από τα πιο όμορφα μονοπάτια στον κόσμο, με νοιάζει γιατί έγειρα να στανιάρω κάτω απ’ τον πλάτανο και είχα για συντροφιά τα τζιτζίκια και όχι τα κομπρεσέρια. Κι άμα τον νοιάζει και τον Κόκκαλη, όπως λέει ο ίδιος τουλάχιστον και σκίζει τα ρούχα του γι’ αυτό, να τον στείλουμε ρε φίλε στην Ευρωβουλή να τσαμπουκαλεύεται καθημερινά με τους γραφειοκράτες. Γιατί είναι ανάγκη οι ευρωβουλευτές μιας από τις πιο όμορφες χώρες στον κόσμο να τσαμπουκαλεύονται με τους γραφειοκράτες. Και δεν το κάνουν!
Τι εννοώ; Μισό λεπτό και θα σας πω τι εννοώ. Διάβασα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της περασμένης Παρασκευής, τα αποτελέσματα έρευνας του Δικτύου Δράσης για την Κλιματική Αλλαγή (CAN Europe). Κι αφορούσε η έρευνα αυτή στις επιδόσεις των ευρωβουλευτών σε σχέση με το περιβάλλον και τις παραφυάδες του. Το κυνηγήσανε το θέμα δηλαδή; Το τρέξανε; Γκρινιάξανε, σκούξανε, αγανακτήσανε; Ή μήπως αράξανε χαλαρά στις γραφειάρες τους και ξύνανε τις πατσές, για να περάσει η γαμημένη η ώρα και να πάνε ύστερα για μυλ ε φριτ στο πλησιέστερο ρεστώ;
Τα αποτελέσματα τα έχω και δεν είναι και τόσο τιμητικά για τους Έλληνες ευρωβουλευτές. Διότι μια χαρά τα πήγαν ο Νίκος Χουντής της Λαϊκής Ενότητας (ποσοστό 66,7 %) και οι δύο βουλευτές του Ποταμιού, ο Μίλτος Κύρκος και ο Γιώργος Γραμματικάκης (ποσοστό 65,8 %) και υποφερτά η βουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (47,8 %). Αλλά η Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ τα σκατώσανε κανονικά!
Μόλις 13,8 % ποσοστό έπιασε η αξιωματική αντιπολίτευση και 0 %, ναι ρε γαμώτι 0 %, κατέγραψε το κόμμα του λαού. Και καλά για τη Νέα Δημοκρατία, από τον καιρό που ο υπουργός Λάσκαρης έβγαινε και ζήταγε έναν νεκρό από νέφος μας είχε δείξει τις οικολογικές ευαισθησίες της. Το ΚΚΕ όμως; Πρέπει κι εδώ δηλαδή πρώτα να αριβάρει ο σοσιαλισμός και ύστερα να δούμε τι θα κάνουμε με τα δέντρα, με τα νερά, με τα απορρίμματα;
Τροφή για σκέψη και σημειώστε τα ανωτέρω όταν θα πάτε τη βόλτα ως την κάλπη. Δεν είναι μόνο τα μισθά και οι παροχές και η φορολογία και η ασφάλιση που μετράνε. Είναι και το περιβάλλον και κάθε στιγμή που περνάει μετράει όλο και περισσότερο. Γιατί φτάσαμε στο μη περαιτέρω πια και περιθώρια για άλλες μαλακίες δεν υπάρχουν…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
