Στις πολλές αναλύσεις προσθέτουμε κι άλλη μία. Εξ άλλου στην εθνική μας αρρώστια ανήκει και το να μιλάμε πολύ περισσότερο από όσο πράττουμε.
Οι ευρωεκλογές ήταν περισσότερο εθνικές-βουλευτικές εκλογές, ψήφιση ή καταψήφιση της κυβερνητικής πολιτικής όπως..
ζήτησε ο πρωθυπουργός να ερμηνευθούν. Εκ των πραγμάτων, αυτό ήταν λάθος, αφού ο χρόνος που μεσολάβησε από την έξοδο από το μνημόνιο ως αυτές δεν ήταν αρκετός για να ξεδιπλώσει τα καλά που προέκυψαν.
Το κυβερνών κόμμα ήταν δεδομένο ότι κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά των μνημονίων. Σίγουρα τα κατάφερε, όμως με τρόπους που ο καθένας τους έθιγε ή, στην καλύτερη περίπτωση απογοήτευσε, και μια διαφορετική μερίδα του προνομιακού ακροατηρίου του, κι έτσι έχασε με ηχηρό τρόπο τις εκλογές. Για παράδειγμα:
- Υπερφορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών αντί του ελέγχου της φοροδιαφυγής τους, (δηλώνουν 1.355 ευρώ μέσο μηνιαίο εισόδημα, όταν οι μισθωτοί δηλώνουν 1.155 ευρώ).
- Αύξηση της φορολογίας για όλους, όπως προέβλεπαν τα μνημόνια.
- Αδυναμία αξιολόγησης του ανθρώπινου δυναμικού στις δημόσιες υπηρεσίες και βέλτιστης κατανομής του προς όφελος των εξυπηρετούμενων πολιτών.
- Μεγάλη καθυστέρηση στην έναρξη διερεύνησης των σκανδάλων των προηγούμενων κυβερνήσεων με αποτέλεσμα την απομάκρυνση των προσδοκιών αποκατάστασης του αισθήματος δικαίου.
- Ανοχή σε συνεχείς και αδιάλειπτες παραβατικές συμπεριφορές ομάδων στην Αθήνα με διαφορετική αφετηρία σε όλο το εύρος από την πολιτική έως την εγκληματική.
- Κατά καιρούς, αδυναμία διαχείρισης των μεταναστευτικών κυμάτων με αποτέλεσμα την υπερβολική επιβάρυνση αρκετών τοπικών κοινωνιών, ιδίως σε νησιά.
Πέρα όμως από τις επιμέρους αιτίες, υπάρχει μια συνολική εξήγηση της βαρύτατης ήττας, που φαίνεται ότι δεν έχει διατυπωθεί προς το παρόν, παρότι απλή στη βάση της. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στην κυβέρνηση έχοντας καλλιεργήσει προσδοκίες για μεγάλες αλλαγές σε σχέση με το παληό διαβρωμένο-χρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα. Το συνειδητοποιημένο ιδεολογικά αριστερό ακροατήριο του ήταν μικρό μέρος του συνολικού, μάλλον μονοψήφιο ποσοστό. Το υπόλοιπο ήταν (α) άνθρωποι που μειώθηκε το βιωτικό τους επίπεδο και ήθελαν πίσω τις απολαβές της δεκαετίας του millennium, αδυνατώντας να δεχτούν ότι σε ένα χρεωκοπημένο κράτος τη ζημιά πρέπει να την πληρώσουν οι πολίτες που ακόμη διαθέτουν αυτή τη δυνατότητα
(β) άνθρωποι που βρέθηκαν σε αντικειμενικά δυσμενή θέση με προβλήματα επιβίωσης, προς τους οποίους η κυβέρνηση στάθηκε αρωγός, χωρίς όμως να εξασφαλίσει ότι δεν θα επωφελούνταν και άλλοι, που δεν το είχαν ανάγκη.
Στη διαδρομή, η κυβέρνηση προσπάθησε να χαμηλώσει τον πήχη των προσδοκιών, αλλά, παρά τη σοβαρότατη αλλαγή πλεύσης της, ο κόσμος εξακολουθούσε να αρνείται τη μονιμότητα της πραγματικότητας. Όταν πια με την έξοδο από τα μνημόνια άρχισαν να δίνονται κάποιες ‘επιστροφές’ θεωρήθηκαν χρωστούμενα από το παρελθόν και διαλύθηκαν στο πέλαγος των μεγάλων προσδοκιών: ‘ήταν δικά μας, μας τα είχαν πάρει, και λίγα μας γύρισαν’.
Το δραματικά εντυπωσιακό είναι ότι οι απογοητευμένοι εναπόθεσαν τώρα τις ελπίδες τους σε αυτούς που τους είχαν καταβαραθρώσει μόλις 4-5 χρόνια πριν!
Όλα τα παραπάνω δείχνουν δυστυχώς, ότι ο ελληνικός λαός εξακολουθεί να μην μπορεί να δει τη μεγάλη εικόνα μεσοπρόθεσμα, αδυνατεί να υιοθετήσει μια πολιτική ιδεολογία, είναι πλήρως ενταγμένος σε ξένα πρότυπα και, τελικά, εξακολουθεί να είναι προσκολλημένος στο στοματικό αναπτυξιακό στάδιο. Δείχνουν όμως, επίσης δυστυχώς, ότι και η κυβέρνηση παρά τις καλές της προθέσεις αφενός δεν ήταν επαρκώς αποτελεσματική και αφετέρου έχασε μερικώς αυτό που ήταν κύριο όπλο της αρχικά: το πολιτικό της αισθητήριο και την στενή σχέση με την κοινωνία.
Η εκτίμηση είναι ότι ο χρόνος που απομένει μέχρι τις εθνικές εκλογές είναι απελπιστικά λίγος για την κυβέρνηση, που πλέον μπορεί να ελπίζει μόνο σε μερική επαναφορά και σχετικό περιορισμό των απωλειών. Η νίκη της αντιπολίτευσης και στις εθνικές εκλογές πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
