Κι αυτό γιατί τα γραφεία της εφημερίδας μεταφέρονται (πηγαίνουν στην Πλατεία Καραϊσκάκη - θα συστεγαστούν με τον 105.5 Στο Κόκκινο) και για την πλειονότητα των εργαζομένων «Αυγή» και Αγίου Κωνσταντίνου είναι συνυφασμένα.
Δημοσιογράφοι της «Αυγής»,..
έγραψαν σχετικά στο fb, άλλοι νοσταλγικά άλλοι με χιούμορ, αναρτώντας και φωτογραφίες:
➤ Ένα ουίσκι σε πλαστικό ποτήρι, μια τελευταία ματιά στο κουτί με τις στιγμές των τελευταίων χρόνων στον τρίτο όροφο του αριθμού 12 της Αγίου Κωνσταντίνου. Με το ρολόι να δείχνει προς την τελευταία σύσκεψη ανάμεσα σε αυτούς τους τοίχους. Την τελευταία σύσκεψη για το τελευταίο πρωτοσέλιδο σε αυτά εδώ τα γραφεία. Και μετά τέλος. Μετά κάποιος θα γυρίσει το κλειδί κι ένα κομμάτι μας θα μείνει πίσω. Οι αγωνίες, οι χαρές, οι καβγάδες, τα γέλια, οι αγκαλιές για τις νίκες, τα δάκρυα για τις ήττες, οι ελπίδες που τυπώθηκαν στο χαρτί, οι ιδέες που χτυπήθηκαν στην πρώτη σελίδα. Όλα όσα ζήσαμε και όλα όσα δεν προλάβαμε οι νεώτεροι. Ο τρίτος όροφος του αριθμού 12 της Αγίου Κωνσταντίνου μπορεί τον άλλο μήνα να γίνει ένα μοντέρνο Airbnb και τουρίστες άγνωστοι να κοιμηθούν εκεί που κάποτε γράφτηκαν κάποιες σελίδες ιστορίας. Και τι μ' αυτό; Η ιστορία θα συνεχίσει να γράφεται από τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να την ακολουθούν μεταφέροντας στο χαρτί καθημερινές ιστορίες ανθρώπων που άλλοι άνθρωποι θα τις διαβάζουν και θα λένε "αυτό το διάβασα στην Αυγή".
Καληνύχτα.
Π. Κατσάκος
Ηδη δούλευε εδω το Ειρηνάκι μας η Λαζαριδου...
Τελευταία μερα στην Αγίου Κωνσταντινου...
Υγ. Η Αυγή, το κορίτσι μας, στο οποίο παραμένω πάντα πιστός!
Α. Πετρόπουλος
➤ Μετακόμισα είπε η κόμισσα και το σκυλάκι το μικρό θα το δένω ποτέ δεν θα το λύνω και νηστικό θα το αφήνω. Αυτά είπε η κόμισσα με απονιά και το σκυλάκι το μικρό της πάτησε μια δαγκωνιά.
➤ Είμαι έναν χρόνο στην εφημερίδα, δεν είχα καταλάβει γιατί τα παιδάκια μου κλαίνε από το πρωί που φεύγουμε από αυτά τα γραφεία. Τελικα όταν κατέβασα τα κάδρα από τον τοίχο και είδα τα σημάδια, καταλαβα. Πάμε για άλλα.
Aγγελος Τσέκερης
➤ 42 χρόνια μετά η Αυγή αφήνει την Αγίου Κωνσταντίνου. Τα γραφεία που αγαπήσαμε, τα βρισαμε, γεμάτα ιστορία, αναμνήσεις, χαρες, λύπες, αγωνίες, δάκρυα χαράς, συγκίνησης και λύπης ακόμα. Συνάδελφοι και φίλοι, τσακωμοί στις συνελεύσεις, συγκρουσεις αλλα 9 στις 10 φορές με αγάπη και αγωνία για την Αυγη.
Εγώ από το τέλος του 2012 ως πρακτικαριος μπηκα ψαρωμενος στο γραφείο του Φίλη που μου ανέθεσε το Πειραϊκό ρεπορτάζ. Έζησα ολες τις συγκλονιστικές στιγμές του αγώνα του λαου μας και το περιπετειώδες ταξίδι της.αριστερας για πρώτη φορά στην κυβέρνηση.
Σήμερα 7 χρόνια μετά ως κυβερνητικός συντάκτης, νιώθω υπερήφανος και τυχερός που έγραψα κι εγώ έστω στο ελάχιστο το όνομα μου στο φύλλο της ιστορικής εφημερίδας της αριστεράς.
Από Δευτέρα νέα γραφεία, νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Για ακόμα.πιο ενδιαφέροντες καιρούς, μαζί με το ραδιόφωνο μας. Αντίο λοιπόν στην Ομόνοια που αν δεν την ζήσεις δεν μπορείς να κατανοήσεις πως γίνεται να την αγαπήσεις.
Venceremos. Το μόνο βέβαιο.
Σπύρος Ραπανάκης