Τα μνημόνια έκαναν την Ελλάδα μια καταθλιπτική χώρα. Πολίτες της έφτασαν στα όρια της απόγνωσης, κάποιοι τα ξεπέρασαν κιόλας. Η κατάθλιψη απλώθηκε σε τάξεις, σε οικογένειες, σε επαγγέλματα. Φυσικά η κρίση ήρθε πλησίστια και στον κλάδο της Ενημέρωσης. Ιδιαίτερα την έντυπη δημοσιογραφία δεν την άγγιξε μόνο, τη..
διαπέρασε σαν ακονισμένο ξίφος. Περιοδικά εξαφανίστηκαν –και καλά περιοδικά– μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα διαλύθηκαν (Πήγασος, Ιμάκο, Λυμπέρης κ.ά), εκδότες εξαφανίστηκαν, εκδοτικοί Οργανισμοί πουλήθηκαν, άλλοι φυτοζωούν και οι πανελλαδικές κυκλοφορίες κινούνται σε ύψη στα οποία παλαιότερα κινούνταν σε επίπεδο γειτονιάς. Τα κοστολόγια έκδοσης συμπιέστηκαν μέχρι αφυδατώσεως, τα δημοσιογραφικά επιτελεία και οι αριθμοί των τεχνικών συρρικνώθηκαν, οι παλιές εφημερίδες παραπαίουν κι οι νέες που τολμούν να δοκιμάσουν την τύχη τους στη ρουλέτα του χαρτιού κλείνουν σε χρόνους ασύλληπτα βραχείς, ακόμα και μετά από μόλις 11 εκδόσεις (Αποκαλυπτικά).
Οι εργαζόμενοι ουσιαστικά επιδοτούν τους εκδότες με τις καθυστερήσεις στις αμοιβές –με τρεις, τέσσερις και πέντε μισθούς να εκκρεμούν–, δημοσιογράφοι αλλάζουν επάγγελμα για να ζήσουν τις οικογένειές τους και είναι ζητούμενο πόσες (και αν υπάρχουν τέτοιες) εφημερίδες έχουν κέρδη από τις πωλήσεις και τη διαφήμιση που επίσης βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Κοντά δέκα έντυπα κρύβουν τον αριθμό των φύλλων που πουλάνε και υπάρχει εφημερίδα, με φανερή κυκλοφορία, που οι πωλήσεις της δεν ξεπερνούν καθημερινά τα εκατό φύλλα.
- διαβάστε στο harddog ολόκληρο το κείμενο (το υπογράφει ο Διονύσης Βραϊμάκης και το προσυπογράφουμε) με τις εύστοχες επισημάνσεις για το αδιέξοδο στον χώρο του Τύπου
