γράφτηκε με αφορμή το θέμα με τον καθηγητή Δ. Καιρίδη και έχει τον τίτλο «Οι γελωτοποιοί του βασιλέως»:
(...) Ισως είναι η πρώτη φορά στην περίοδο της χαρακτηριζόμενης «Μεταπολίτευσης» που πρόσωπα προερχόμενα από μια κοινωνικοπολιτική Βαβέλ συνωστίζονται περί την ηγεσία της Ν.Δ. Δημιουργούν ακριβώς τις αντίθετες προϋποθέσεις από αυτές που θα έπρεπε να έχει ένα κόμμα το οποίο -θεωρητικά τουλάχιστον- είναι εγγύτερα στις παραδοσιακές αρχές του Ελληνισμού.
Ανύπαρκτες δήθεν φερέλπιδες πολιτικές φυσιογνωμίες, οι οποίες προσφέρουν τις μοναδικές υπηρεσίες που μπορούν, δηλαδή την ικανότητα να παράγουν τη συκοφαντία και τις ύβρεις – κάτι σαν μπουλντόγκ του αρχηγού.
Πολιτικοί προερχόμενοι από τον πλέον άρρωστο και διεφθαρμένο πολιτικό σχηματισμό. Υπερασπιστές ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, παρέα με πρώην κνίτες οι οποίοι έχουν επανειλημμένα και συντριπτικά καταψηφιστεί και τεθεί στο περιθώριο.
Αποτυχημένοι εκδοτίσκοι μερικών εκατοντάδων φύλλων (αλήθεια, ποιος και γιατί πληρώνει τα έξοδά τους;), οι οποίοι το μόνο που έχουν να προσφέρουν είναι ανόητες δημοσιογραφικές εκτιμήσεις και μια ακατάληπτη μπαρουφολογικής και γλειψιματικής λογικής στήριξη στον «αρχηγό».
Απίθανοι χλεχλέδες και εκκεντρικοί με ανύπαρκτη αποδοχή, συνήθως ακαδημαϊκής ιδιότητας, που βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορα συνεργάσιμα ΜΜΕ. Πρόθυμοι δημοσιογράφοι -παλαιοί και σεσημασμένοι, αλλά και νεότεροι και «παρθένοι»- που λειτουργούν ως ιδεολογικοπολιτικά τζουκ μποξ ποικίλων συμφερόντων.
Εντεταλμένοι υπάλληλοι ανθελληνικών «κέντρων» οι οποίοι, μέσα από «μοντέρνες» προσεγγίσεις, ρίχνουν τη σπορά του εθνομηδενισμού και της διεθνιστικής αλλοτρίωσης. Και βέβαια, επιχειρηματικά συγκροτήματα που προσπαθούν μέσα από την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού να ρεφάρουν την εντυπωσιακή «στήριξη» που προσφέρουν, αλλά και να γλιτώσουν από τις δικαστικές περιπέτειές τους.
Ολοι αυτοί έχουν δημιουργήσει μια «αυλή», με τις γνωστές συνέπειές της: ίντριγκες, αλληλομαχαιρώματα, θολές αποφάσεις, μάχη για την επικράτηση και άλλες παρόμοιες καταστάσεις. Καταστάσεις όχι πρωτάκουστες στην πολιτική, αλλά καταστάσεις τις οποίες μέχρι σήμερα είχαμε βιώσει στο εκάστοτε περιβάλλον του Μαξίμου και όχι πριν φτάσει κανείς σε αυτό. (...)
