Πολλοί παραξενεύονται όταν μαθαίνουν ότι ήμουν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Ναι, αλλά η νεολαία αυτή ήταν μεγάλο σχολείο. Μάθαμε να μη φοβόμαστε. Να αντέχουμε. Να κρατάμε το ταξικό κριτήριο ως βασική προϋπόθεση σε κάθε μας απόφαση. Όχι δογματικά, όπως πολλοί νομίζουν ή όπως πολλοί έκαναν, αλλά ως μπούσουλα για να μη χαθούμε στην πορεία και να αντισταθούμε στις σειρήνες του συστήματος..
που πολύ θα ήθελε να μας χρησιμοποιήσει. Με αριστερό περιτύλιγμα περνούν καλύτερα οι συντηρητικές ιδέες και αποφάσεις. Πάντα.
Κι όταν αποφασίσαμε πολλοί από μας να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να περάσουμε στον Συνασπισμό, δεν το κάναμε αποποιούμενοι το παρελθόν μας. Ξέραμε καλά ποια ήταν η μήτρα μας, όπως είπε αγαπητή φίλη. Και στον ΣΥΡΙΖΑ το ξέραμε. Μόνο που μάθαμε στο ΚΚΕ να «συζητάμε ήσυχα και απλά» κρατώντας από τον ποιητή όχι τόσο κάποιες στιγμές μεγαλοστομίας όσο την καθημερινή επίμονη κι επίπονη εγρήγορση συνείδησης.
Δίπλα στη Ρωμιοσύνη, κι άλλα που ίσως ακούγονται σήμερα πολύ επικά, κρατήσαμε και το Εικονοστάσιο Ανωνύμων Αγίων για να πορευόμαστε ερωτικά. Είχαμε καταλάβει ότι η επανάσταση είναι βαθιά ερωτική υπόθεση γιατί διαφορετικά καταντά μια απλή μαρτυρική δέσμευση. Ξέραμε να μιλάμε τη «μητρική μας γλώσσα», δηλαδή να μην κλεινόμαστε σε μια όμορφη παρέα που μας καταλαβαίνει και την καταλαβαίνουμε. Να βάζουμε τα χέρια στη λάσπη. Να μελετάμε αλλά και να ψήνουμε σουβλάκια σε φεστιβάλ αν χρειάζεται.
Γι' αυτό στενοχωριόμαστε και δεν αντέχουμε όσους δεν ξέρουν να λειτουργούν συλλογικά. Όταν σε συνέδρια βλέπαμε «μαζώξεις» τάσεων σε διπλανές αίθουσες. Όταν σπαταλάμε ώρες από τη ζωή μας κλεισμένοι σε κομματικά γραφεία για την παράγραφο τάδε του δείνα κειμένου. Όταν βλέπουμε συντρόφους να θέλουν μόνο να αποδείξουν ότι η ηγεσία έχει πάντα άδικο. Κι ας δίνουν πολλές φορές την εντύπωση ενός παιδιού που φοβάται να υπακούσει μόνο και μόνο για να ακουστεί δυνατά η φωνή του. Ναι, αλλά πολλές σιγανές φωνές ενωμένες ακούγονται πιο δυνατά από μια στεντόρεια και συχνά φάλτσα φωνή.
Αυτό δεν το έμαθα μόνο στην πολιτική δράση. Το έμαθα κυρίως στο θέατρο. Καλός ηθοποιός είναι αυτός που συντονίζεται με τον θίασο, όχι αυτός που καλύπτει τους άλλους και καταστρέφει την παράσταση. Το έμαθα την ώρα της διδασκαλίας, γιατί ο δάσκαλος πρέπει να ξέρει να σιωπά όταν το μάθημα το απαιτεί. Αλλά πρέπει και να μη φοβάται να επιβάλλεται. Όσοι φοβούνται την εξουσία και το τίμημα που απαιτεί, την απώλεια αγνότητας, ας μην ασχολούνται με την πολιτική. Οι ωραίοι κι αγνοί ας μείνουν σπίτι τους. Όσοι είμαστε στο κουρμπέτι χρόνια ξέρουμε ότι θα αναγκαστούμε να κάνουμε κι υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Διαφορετικά θα μείνουμε ένα όμορφο και χρυσό περιθώριο. Θα χρειαστεί να βάλουμε και «λίγο» νερό στο κρασί μας.
Αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι δυνατές προσωπικότητες είναι όσοι ξέρουν να εντάσσονται στο σύνολο. Η δυνατότητα συνέχισης ενός εγχειρήματος μετά την αποχώρηση της πρωταγωνιστικής φυσιογνωμίας είναι βασικό κριτήριο για την εγκυρότητά του.
Οι σύντροφοι λοιπόν και φίλοι που θα μας εκπροσωπήσουν στην Ευρωβουλή ας είναι όσοι ξέρουν ότι μόνο στη συλλογική δράση φαίνεται η προσωπική αξία του καθένα. Ότι ξεχωρίζει όποιος ξέρει να είναι στην υπηρεσία του συνόλου. Η φωνή των πολλών. Κι έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα.
Στην περιοδεία που κάναμε στη Βρετάνη, στη Γαλλία, σύντροφοι από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τους Podemos τον Απρίλιο του 2015 επέμεινα στη διαλεκτική σχέση κράτους, κυβέρνησης, κόμματος και κινημάτων. Θα μου πείτε πως δε βλέπετε το πρόσωπο, το άτομο μέσα σε όλα αυτά. Μα είναι η περίφημη πολύχρωμη κουκκίδα που αν λείψει καταστρέφεται όλο το ψηφιδωτό.
Με ρώτησαν στην τηλεόραση αν χαίρομαι που ο Αλέξης Τσίπρας με διάλεξε για το ψηφοδέλτιο. Χαίρομαι που όταν ήμουν εθελοντής διερμηνέας του τα πρώτα ηρωικά χρόνια με σεβάστηκε πάντα. Ποτέ δεν με είδε ή δεν μου μίλησε αφ' υψηλού. Αλλά χαίρομαι κυρίως ότι για την κατάρτιση του ψηφοδελτίου δούλεψαν και δουλεύουν πολλοί σύντροφοι. Αυτό το συλλογικό πνεύμα ας το φέρουμε στο προσκήνιο.
Πολλά βλακώδη σχόλια ακούστηκαν για μένα. Τα έχω ήδη ξεχάσει. Μία φωτογραφία με χαροποίησε όμως ιδιαίτερα. Ομάδα συντρόφων στο περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ στη Γιορτή της "Ουμανιτέ", στο Παρίσι, κι εγώ στην άκρη. ΄Όλοι μαζί. Και θέλω να επιμείνω και να το πω παντού. Δουλέψαμε πολύ, κουραστήκαμε, αλλά κυρίως περάσαμε πολύ καλά. Ήμασταν ευτυχισμένοι. Ίσως γιατί ο καθένας είχε τη θέση του γιατί ήξερε να είναι με όλους τους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από μας είμαστε υποψήφιοι. Την επόμενη φορά θα είναι κάποιος άλλος. Δεν είμαστε κι ούτε θέλουμε να γίνουμε επαγγελματίες πολιτικοί.
* Ο Νίκος Γραικός είναι καθηγητής της ελληνικής ως ξένης γλώσσας, υποψήφιος ευρωβουλευτής και το άρθρο του είναι από την ΑΥΓΗ της Κυριακής
