Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, ήρθε η ώρα της εξομολόγησης:
Ανοιχτά το δηλώνω, ντεκλαρέ, ευθαρσώς που θα έλεγε και ο διπλανός μου ο Τριάντης, ότι παντρεύτηκα σε εκκλησία!
Μάλιστα, σε οίκο του θεού, με παπά, με στέφανα και ψαλμωδίες. Ποιος εγώ, ρε φίλε, που βλέπω αγιογραφία και φτύνω στον..
κόρφο μου. Που αντικρίζω και ράσο και μην πω τι κάνω γιατί είμαστε οικογενειακή ιστοσελίδα και μας διαβάζουν και παιδιά. Που κατεβάζω καντήλια τρεις φορές την ώρα, απ’ αυτά τα καντήλια που στην κοινή ελληνική τα αποκαλούν χριστοπαναγίδια. Και ντύθηκα γαμπρός στον Άγιο Γεώργιο τον Καρύκη, τον πιο δημοσιογραφικό ναό της Αθήνας.
Μισό λεπτό τώρα, να σας τα σπάσω σε πενηνταράκια. Πρώτον, τα σόγια. Άντε να εξηγήσεις εσύ σε μανάδες, πατεράδες (στον πατέρα μου όχι, γιατί κι αυτός αντίχριστος ήταν), παππούδες, γιαγιάδες, θείους, θείες, ξαδέρφους, ξαδέρφες, ανιψιούς, ανιψιές και λοιπούς συγγενείς ότι δεν θ’ ακούσουν τα πατερημά τους και δεν θα σκορπίσουν ρυζάκι στο «Ησαΐα χόρευε». Πιο εύκολο είναι να τους βγάλεις τα δόντια ένα ένα χωρίς ξυλοκαῒνη, παρά να το καταπιούν αυτό. Στο μυαλό τους δεν χωράει καν ότι θα καταλήξουν σε δημαρχείο…
Και μιας και μιλάω για δημαρχείο, ορίστε ο δεύτερος λόγος:
Η αισθητική!
Ε ναι, η αισθητική παλικάρια μου, γαμώ τις παράγκες είναι τα περισσότερα δημαρχεία ανά την επικράτεια και οι αίθουσες των γάμων είναι για να πουλάς ζαρζαβάτια όχι για να παντρεύεσαι. Πλην Κερκύρας μου λέει ένας φίλος, αλλά δεν ήξερα να ταξιδέψω ως την Κέρκυρα για να περάσω την κουλούρα. Και δεν πήγαινα Μαϊάμι καλύτερα, να φχαριστηθώ την ηλιοφάνεια;
Τέλος πάντων, μια χαρά μου χαρά μου φάνηκε ο Άη Γιώργης στην πλατεία Καρύτση, όταν μπούκαρα να ρωτήσω για διαθεσιμότητα. Παλιά εκκλησία, πατιναρισμένη από τα χρόνια και με μια υπέροχη οροφή όπου είχε ζωγραφισμένο τον ουρανό με τ’ άστρα. Ο μύθος έλεγε ότι εκεί παντρευόσαντε οι πριγκίπισες της αυλής, αλλά εμένα μ’ ένοιαζε ότι ήτανε δίπλα στα ιστορικά γραφεία του ΔΟΛ. Και πετάγονταν οι συντάκτες με τους διευθυντές ν’ ανάψουν ένα κερί, να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Επίσης ήταν και ο ιερέας συνεννοήσιμος και τα βρήκαμε κουλ, άνευ μπουρδολογίας.
Πράγμα το οποίο μας φέρνει στον τίτλο του σημερινού κομματιού και εξηγεί γιατί φλυαρώ τόση ώρα με τις εκκλησίες και τους παπάδες. Διότι βρέθηκε ναός στο Αμαρούσιο (γνωστό και ως Πατουλιστάν), που ζήτησε από τους υποψήφιους νονούς να υπογράψουν δήλωση ότι δεν έχουν τελέσει πολιτικό γάμο, δεν έχουν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης και δεν είναι ομοφυλόφιλοι. Ναι, καλά διαβάσατε, το ξαναγράφω:
Ότι δεν είναι ομοφυλόφιλοι!
Μιας και του ομοφυλόφιλου το χέρι είναι μολυσμένο και θα τσιτσιρίξει του παιδιού το μέτωπο από το λάδι…
Μωρέ το νερό στην κολυμπήθρα θα βράσει! Θα κοχλάσει, καυτές πιτσιλιές θ’ αρχίσει να πετάει έτσι και το πλησιάσει ο ομοφυλόφιλος. Κομμάτια θα γίνουν οι λαμπάδες, θα μαδήσουν οι ανθοδέσμες, συντρίμμια ο πολυέλαιος. Με το που θα πατήσει το πόδι του στην εκκλησία ο ομοφυλόφιλος ο νονός, θ’ αρχίσουν να χοροπηδάνε τα μανουάλια, θα σκιστεί του ιερού το παραπέτασμα. Μη σου πω ότι θα βάλουν τα κλάματα οι εικόνες, κορόμηλο θα τρέξει το δάκρυ των αγίων. Κι αν είναι από κοντά κάνας αρχάγγελος Γαβριήλ (ή μήπως Μιχάηλ;), όλους και όλες θα μας κάψει με την πύρινη ρομφαία!
Και ύστερα ξυπνήσαμε στην Ελλάδα του 2019. Και ύστερα ξυπνήσαμε σε μ ια χώρα που ακόμη αγωνίζεται να ενταχθεί στον εικοστό πρώτο αιώνα. Εγώ πάντως χαίρομαι, δεν λυπάμαι με τις μαλακίες των παπάδων. Αν είναι να τους ξεφορτωθούμε απ’ την καμπούρα μας, αυτού του είδους τα καφριλίκια βοηθάνε πολύ. Γιατί δείχνουν στον κόσμο ότι άλλο είναι η πίστη και άλλο η εκκλησία. Ιδίως μια εκκλησία που ανέχεται τον χωροφύλακα Αμβρόσιο, αλλά δεν μπορεί να ανεχθεί τους ομοφυλόφιλους νονούς…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr
