Η πρόσφατη βράβευση του Νίκου Πηγαδά από την Ακαδημία Αθηνών ήρθε λίγο καθυστερημένα. Γέμισε χαρά εμάς τα «παιδιά» του.
Τον γνώρισα στην αίθουσα του Τριμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά. Ημουν ένας αυθάδης νέος, μόλις 19 χρόνων. Θεωρούσα πως ήμουν δημοσιογράφος, γιατί είχα στο πορτοφόλι μου δυο μέρες την..
ταυτότητα της «Αυγής».
Ηταν στα έδρανα των δικηγόρων και κράταγε σημειώσεις.
-Συνάδελφος; τον ρώτησα με ύφος.
Απάντησε χαμογελαστά με ένα «ναι» και μου έδωσε χωρίς να του το ζητήσω απλόχερα τις σημειώσεις του.
Ηταν το πρώτο μάθημά του προς εμένα. Μάθημα ήθους και συναδελφικότητας.
┈ ┈ ┈ ┈ ┈ ┈ ┈ ┈ ┈ ┈
Χριστούγεννα του 1981 δουλεύαμε πια μαζί στο «Εθνος». Επιστρέφοντας στα γραφεία μας βρήκαμε πάνω από δέκα καλάθια με ποτά να μας περιμένουν. Πέταξα από τη χαρά μου.
- Μην τα αγγίζεις. Θα τα επιστρέψουμε. Είναι δώρα από τους εφοπλιστές. Δεν χρειαζόμαστε τα δωράκια τους, μου είπε και μάζεψε τα καλάθια.
Ηταν το μάθημα υπ' αριθμόν 2. Από τους ισχυρούς δεν δεχόμαστε δώρα. Δεν έχουμε συναλλαγές μαζί τους.
- από κείμενο του Κώστα Μανιμανάκη στην ΕφΣυν (από σειρά κειμένων που συμπεριλήφθηκαν στο αφιέρωμα στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Νίκο Πηγαδά στις «Νησίδες» της Εφημερίδας των Συντακτών)
