Γιατί είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ...

Στο ποδοσφαιρικό βράδυ της Κυριακής είδα ΠΑΟΚ, μόνο ΠΑΟΚ. Δεν έκανα ζάπινγκ για τα άλλα επτά παιχνίδια. Όχι πως η Τούμπα είχε αγωνιστικό ενδιαφέρον. Ο αγώνας με τον Λεβαδειακό ήταν «πολλά με λίγα» (5-0 το τελικό, αν ενδιαφέρει). Είχε όμως ενδιαφέρον ως αυτό που πρέπει να είναι η μπάλα. Δηλαδή ως γιορτή.
Με κράτησαν από τις αρχές στο 1ο κανάλι της Νόβα τα εντυπωσιακά..
πλάνα από ψηλά τού γηπέδου που έμοιαζε με το κέντρο του κύκλου μιας πόλης, με μια καρδιά που για πολλές ώρες είχε ταχυπαλμίες ενθουσιασμού.
Είδα αδιάκοπα Τούμπα για τα «κοντινά» στα παιδικά πρόσωπα των κερκίδων με τα μαυρόασπρα σύμβολα, για τα μωρά στις γλυκές μαμαδίστικες αγκαλιές, για τα ωραία κορίτσια της εξέδρας, για τα ωραία αγόρια (χωρίς κουκούλες), για τις οικογένειες, για τα προσωπικά πλακάτ που κρατούσαν μεμονωμένα οπαδοί στα χέρια, για τις σπουδαίες ποδοσφαιρικές μορφές από το παρελθόν που προβλήθηκαν, για τη γιορτή μέσα στον αγωνιστικό χώρο, για τη φιέστα (χολιγουντιανή θα την πουν, αλλά ήταν προσεκτικά σχεδιασμένη, έξυπνα σκηνοθετημένη, ανάλογη με αυτό που ένιωθε ένας ολόκληρος αθλητικός λαός).
- από το harddog - oλόκληρο το κείμενο ΕΔΩ