Οι γονείς «σκοτώνουμε» τα παιδιά μας καθημερινά

Οι ειδήσεις σαν κι αυτή τη χθεσινή από το Χαλάνδρι, στα βόρεια της Αθήνας, είναι από αυτές που «κόβουν το αίμα». Παγώνεις και πονάς όταν μαθαίνεις ότι ένας γονιός σκοτώνει το παιδί του.

Όσο επαγγελματίας κι αν είσαι – που έχουν δει πολλά τα μάτια σου – το θέαμα, το ακούσμα τέτοιων ειδήσεων μόνο σκέψεις μπορεί να προκαλέσει.

Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ τι.. έκανε μια μάνα να ρίξει το παιδί της από το μπαλκόνι και δευτερόλεπτα μετά να το ακολουθήσει. Μάλλον δε θα μάθουμε ποτέ τι σκεφτόταν ο 27χρονος που πυροβόλησε τον 4χρονο γιο του και μετά αυτοπυροβολήθηκε.

Να μάθουμε. Θα είχε μια εκπαιδευτική αξία. Όχι για λόγους κουτσομπολιού τηλεοπτικής νευρωτικής εκπομπής. Μακάρι να μαθαίναμε αν αυτό θα βοηθούσε στο να κατανοήσουμε, να εκπαιδευτούμε.

Τα εγκλήματα γονέων προς τα παιδιά τους, δυστυχώς δεν είναι κάτι νέο. Είναι μια παλιά ιστορία. Άγρια ιστορία ανείπωτης φρίκης. Ο γονιός που έδωσε ζωή την παίρνει πίσω – και στις περισσότερες περιπτώσεις μετά βάζει τέλος και στην δική του ζωή.

Τι συμβαίνει στα μυαλά αυτών των ανθρώπων δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ειδικός για να πω.

Ως πατέρας, ως επαγγελματίας ίσως μπορώ να ψελλίσω μερικές σκέψεις, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δώσω εξηγήσεις.

Έχω ξαναπεί ότι τα παιδιά «μας» δεν είναι δικά μας. Είναι ξεχωριστές προσωπικότητες που τους οφείλουμε εκείνες τις φροντίδες ώστε να γίνουν ανεξάρτητοι ενήλικες. Δεν έχουμε δικαίωμα να τα πνίγουμε με τα δικά μας «θέλω», με τις δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες, με τις δικές μας βιωμένες αποτυχίες, με την καταπίεση που μπορεί να έχουμε δεχθεί.

Οι γονείς «σκοτώνουμε» τα παιδιά μας καθημερινά με τη συμπεριφορά μας. Και μη σας ακούγεται πολύ ακραίο γιατί ποτέ δεν ξέρουμε ποια συμπεριφορά, ποιο υποτιμητικό βλέμμα, ποια τιμωρία, ποια κουβέντα μας θα καταγραφεί τόσο έντονα στην ψυχοσύνθεση του παιδιού «μας» και πώς αυτό θα το επηρεάσει μια ολόκληρη ζωή!

Οι γονείς που αποφασίζουν να μην εμβολιάσουν τα παιδιά τους; Αυτοί δεν είναι εν δυνάμει δολοφόνοι;

Οι γονείς που χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να τιμωρήσουν το ταίρι τους; Αυτοί δεν δολοφονούν το χαρακτήρα του παιδιού τους;

Είναι μεγάλη και δύσκολη κάθε κουβέντα όταν η επικαιρότητα με βία σου πετάει στη μούρη ένα παιδί δολοφονημένο από τον πατέρα ή τη μητέρα του. Και είναι δύσκολο να διακρίνεις την ουσιαστική είδηση από τις «λεπτομέρειες» που θα δώσουν «κλικ» σε ένα site ή τηλεθεάση σε κάποιο κανάλι.

Όμως τα παιδιά, τα παιδιά «μας» είναι μονίμως εκτεθειμένα σε εν δυνάμει «δολοφονίες» εις βάρος τους από πράξεις ή και παραλείψεις των μεγάλων, των γονιών, εκείνων που, τέλος πάντων, η λογική λέει ότι πρέπει να τα προφυλάσσουν.

Εύχομαι τα περιστατικά με δολοφονημένα παιδιά από τους γονείς τους να ατονήσουν. Για να μη γίνουν ακόμη μια κατηγορία ειδήσεων που θα συνηθίσουμε να ακούμε και να μην αντιδρούμε.

Γιατί κι αυτό, το να μην συγκλονίζεται κάποιος από ειδήσεις του είδους είναι μια ακόμη «δολοφονία». Δείχνει ότι μας έχουν σκοτώσει, ότι έχει σκοτωθεί κάτι μέσα μας. Κι αυτό σίγουρα δεν είναι καλό. Ούτε για όποιον το έχει υποστεί, ούτε για το περιβάλλον του – και φυσικά ούτε για τα παιδιά!

Γιάννης Καφάτος / viewtag.