Πως βλέπει ένας νηφάλιος παρατηρητής τα πρόσφατα περί τον αν. υπουργό Yγείας γεγονότα:
Υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ, ΑΜΕΑ ο ίδιος, δήλωσε ρητά ότι δεν χρειάζεται μόρια, επιδόματα και χάρες αλλά φτάνει τους στόχους του μόνος του, με τον αγώνα του. Όμως, όλως τυχαίως, τη δουλειά που έχει στο Δημόσιο την απέκτησε διοριζόμενος με βάση νόμο, που..
κάνει διάκριση υπέρ των ΑΜΕΑ. Ο υποψήφιος, λοιπόν, δεν αναγνωρίζει ότι χάρις σε αυτή την ευεργετική νομοθεσία (μόρια και χάρες που τα χρωστάει η κοινωνία στα ΑΜΕΑ για αντιστάθμιση των ανισοτήτων) αυτός είναι διορισμένος σήμερα, ενώ άλλοι συναπόφοιτοι του περιμένουν ακόμη στην μνημονιακή ουρά. Επίσης, προφανώς διαχωρίζει τον εαυτό του από άλλα ΑΜΕΑ, που τυχαίνει να μην είναι τόσο ικανά όσο ο ίδιος και γι αυτό χρειάζονται μόρια και επιδόματα, όπως παγίως είναι νομοθετημένο.
Ο αν. υπουργός Υγείας τολμά να αποδείξει τεκμηριωμένα (με βάση το ΦΕΚ διορισμού του) την ανακολουθία λόγων και πράξεων του υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ.
Η ΝΔ, σύσσωμη, με μεγάλη ευθιξία, έως και με κροκοδείλια συγκίνηση σε αρκετές περιπτώσεις, ανάγει τη δήλωση του υπουργού σε μείζον θέμα που χρήζει παραδειγματικής τιμωρίας. Οι κολαούζοι της ΝΔ σπεύδουν να υπερθεματίσουν και να συνεισφέρουν-εκτοξεύσουν και αυτοί το λίθο τους κατά του στόχου.
Ο μόνιμος πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, επίσης υποψήφιος ευρωβουλευτής αλλά με το ΚΙΝΑΛ, αρχικά είναι λάβρος κατά του υπουργού διαβλέποντας ρατσισμό, ενώ διαρρέουν προθέσεις προσφυγής στη δικαιοσύνη. Όμως, μια μέρα αργότερα ο πρόεδρος τείνει να εξισώσει τις αποστάσεις από τον υπουργό και τον συνάδελφο υποψήφιο.
Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, με πρόεδρο τον υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής της ΝΔ, παραπέμπει τον υπουργό-γιατρό για πειθαρχικό παράπτωμα λόγω μειωτικής συμπεριφορά εις βάρος του υποψήφιου ευρωβουλευτή της ΝΔ.
Ο πρωθυπουργός και αρκετοί συνοδοιπόροι του υπουργού τον υπερασπίζονται, αλλά αφήνουν και υπονοούμενα για τον παρορμητικό χαρακτήρα του. Όμως, ένας-δυό ‘αντάρτες συνοδοιπόροι’ καταφέρονται κατά του υπουργού και μάλιστα για έλλειψη δημοκρατικού ήθους (!).
Διερωτάται λοιπόν ο νηφάλιος παρατηρητής:
(α) ποιά από τα παραπάνω θα γινόταν και σε τι βαθμό, εάν δεν είμαστε σε έντονα προεκλογική περίοδο;
(β) ποια από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα θα αντλήσουν περισσότερες ψήφους, όταν λήξουν τα ‘επεισόδια’;
(γ) πόσο απόθεμα υποκρισίας υπάρχει ακόμη στους γνωστούς επαγγελματίες της πολιτικής;
(δ) τι άλλο θα δούμε μέχρι να γίνουν οι εκλογές;
