Γράφει λοιπόν ο Δημήτρης Δανίκας:
Ενα λοιπόν. Ο Λευτέρης πάντα έτσι μιλούσε. Από «αρχαιοτάτων»..
χρόνων. Οποιος τον ξέρει μπορεί να σας βεβαιώσει περί τούτου. Οποιος πιστεύει το αντίθετο, επειδή αυτός ο ζωντανός θρύλος έχει πατήσει τα ογδόντα και τέσσερα χρόνια, δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του. Και ούτε
Δύο λοιπόν. Ο προφορικός λόγος του καθενός εμπεριέχει δύο στοιχεία. Τις λέξεις αλλά και το ύφος, την εκφορά των λέξεων. Μπορεί, και συμβαίνει, γραβατωμένος, σαλονάτος τύπος να πει «τι είπατε κύριε!» και με τον τρόπο του να σε κάνει σκουπίδι. Αντιθέτως όλες αυτές οι μη ορθές λέξεις του Λευτέρη πηγάζουν από την αμεσότητά του, την ευθύτητα του και τον παρορμητισμό του
Τρία λοιπόν. Αλλωστε η χώρα κινδυνεύει και καταστρέφεται από την συμμόρφωση στον ορθό λόγο. Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε δει στα κανάλια, κοστουμαρισμένους πολιτικούς να βγάζουν μαχαίρια. Ο ένας εναντίον του άλλου. Στοιχειώδες
Τέσσερα λοιπόν. Εγώ προσωπικά εκτιμώ απεριόριστα όσους εκθέτουν δημοσίως τον χαρακτήρα τους και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Το ήθος δε κινδυνεύει ούτε τραυματίζεται από την γλώσσα της καθημερινότητας, αλλά κυρίως από τον ορθό, πολιτικό λόγο που στο βάθος και παρασκηνιακά, υποκρύπτει συμφέροντα, προσωπικές επιδιώξεις και απροσμέτρητη ιδιοτέλεια
Πέντε λοιπόν. Ο Λευτέρης πιστεύει στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, Δικαίωμά του. Οπως δικαίωμα του καθένα είναι να πιστεύει στην δική του ιδεολογιά και το δικό του κόμμα
Εξι λοιπόν. Ανεκτίμητο το ποιητικό και στιχουργικό έργο του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Ανεκτίμητο με διαχρονική αξία. Περί αυτού ουδεμία αμφιβολία. Εχει γράψει στίχους για 1500 τραγούδια, τα περισσότερα εξ αυτών εξακολουθούν να είναι αξεπέραστα
Εφτά λοιπόν. Ανυπολόγιστος ο βαθμός της συναισθηματικής του ευφυίας. Πράγμα που αποδεικνύεται από τους ρομαντικούς, ποιητικούς και καρδιακούς του στίχους. Για όνομα του θεού Οι χαρακτηρισμοί είναι το περιτύλιγμα του λόγου του. Οι στίχοι είναι η καρδιά του
Οκτώ λοιπόν. Το θεωρώ εντελώς υποκριτικό και απαράδεκτο, όταν κάποιοι επικρίνουν, από τη μια, την αθυροστομία του Λευτέρη και από την άλλη στην προσωπική τους ζωή συμπεριφέρονται προς τους άλλους με το χειρότερο τρόπο
Εννιά λοιπόν. Και κάτι ακόμα. Σχετικά με την δημόσια ομολογία του πως βρίσκεται σε σύγχυση. Για να το πεις αυτό απαιτείται μεγάλη αυτογνωσία, τεράστια κουλτούρα και απροσμέτρητο κουράγιο. Σάμπως σε σύγχυση δεν βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας;
Και για να ολοκληρώνω. Τρία πράγματα πιστοποιούν το μέγεθος ενός ανθρώπου Η συγγνώμη, το λάθος και η σύγχυση. Οποιος ομολογεί το λάθος του. Οποιος ζητάει συγγνώμη. Και όποιος παραδέχεται ότι βρίσκεται σε σύγχυση, αυτός και μέσα στην αυθεντική ελίτ κάθε κοινωνίας. Οι πολιτικές και ιδεολογικές βεβαιότητες. Το αλάνθαστο της κάθε ηγεσίας. Και το διαζύγιο με τη «συγγνώμη» μας έχουν σπρώξει στο χείλος του γκρεμού. Ψέματα; Λευτέρης Παπαδόπουλος και ξερό ψωμί. Ολα τ άλλα είναι μακακίες και εκ του πονηρού!
