Δεξιός δεν είμαι, όμως μερικά πράγματα δεν αντέχονται. Θα σας πω λοιπον μια ιστορία για πρώτη φορά.
Το 1999 εργάζομαι στα ΝΕΑ και..
κάνω εκπαιδευτικό ρεπορτάζ. Αρχές Οκτωβρίου μου τηλεφωνεί μια καθηγήτρια απο το Κορωπί και μου διηγείται την ιστορία του αγαπημένου της μαθητή. Ο οποίος ειναι ο καλύτερος του σχολείου, αλλα ταυτόχρονα ανάπηρος, καθηλωμένος σε αμαξίδιο.
Υπήρχε λοιπόν ένας νόμος τότε που ορίζει οτι οι σημαιοφόροι στις παρελάσεις πρέπει να έχουν παράστημα. Αρα ο Στυλιανός Κυμπουρόπουλος δεν μπορεί να παρελάσει. Πάω Κορωπί και γνωρίζω το Στέλιο και τους ήρωες γονείς του. Αντιλαμβάνομαι την αδικία να ζηταμε παραστημα αντι ψυχής στα παιδιά μας.
Ο Στέλιος απο τότε διεκδικούσε ισότητα λοιπόν. Κάθομαι και γράφω ένα κείμενο που δημοσιεύεται πρωτοσέλιδο, γιατί τα ΝΕΑ τότε ήταν εφημερίδα αληθινή και τα αποκλειστικά τους, ακόμα και τα κοινωνικά, τα πρόβαλαν σωστά. Την επόμενη μέρα όλη η Ελλάδα συζητάει αν πρέπει η όχι να παρελάσει με το αμαξίδιο ο καλύτερος μαθητης του σχολείου. Κάτι χρυσαύγουλα στο Κορωπί που διαμαρτυρονταν οτι αν κρατήσει τη σημαία ο ανάπηρος θα ντροπιάσει το σχολείο και την 28η Οκτωβριου, λουφάζουν.
Οσο το ρεπορτάζ μου αναπαράγεται παντού -αλλά παντού- τηλεφωνώ στο υπουργείο Παιδείας οπου υπουργος είναι ο Αρσένης. Μου λένε οτι δεν επιτρέπει ο νόμος να παρελάσει ο Στέλιος. Τους απαντώ οτι ο Αρσένης τόλμησε λίγα χρόνια πριν να καταργήσει τη μπάρα που εφραζε το δρόμο προς τα Πομακοχώρια (άλλο ρεπορτάζ αυτό) και κολλάει σε εναν άδικο νόμο;
Δεν ξέρω τι γίνεται μετά κι αν όντως οφειλόταν στον εν λόγω, πάντως μια δυο μέρες αργότερα ο νόμος καταργείται. Στις 28 Οκτωβρίου 1999, ο Στέλιος Κυμπουροπουλος γίνεται ο πρώτος μαθητής Αμεα που παρελαύνει με το αμαξίδιο και τη σημαία δεμενη επάνω του. Το Κορωπί παραληρεί, τα χρυσαύγουλα εξαφανίζονται κι ο Στέλιος κερδιζει την πρώτη του από τις μάχες για ισότητα.
Η ζωή το έφερε έτσι που δεν ειχα ξαναμιλήσει μαζι του απο τότε, ωσπου πριν μια εβδομαδα σκέφτηκα να του κανω μια μικρή συνέντευξη ενοψει ευρωεκλογών μαζι με άλλους υποψηφίους αλλων κομμάτων, η οποία θα δημοσιευτεί τις επόμενες μέρες στο ΕΘΝΟΣ.
Παρακολουθούσα ομως χρόνια τους αγώνες του για αυτόνομη διαβίωση των καθηλωμένων και τον χαιρόμουν, που ενας νεος οπως αυτός ζούσε μια ζωή -της καταπληκτικής οικογένειας του βοηθούσης- τόσο έντονη και ουσιαστική.
Ο Στέλιος είναι θαυμάσιος ανθρωπος, παράδειγμα για όλους μας κι ο διορισμός του στο νοσοκομείο είναι ντροπή να χρησιμοποιείται σε βάρος του. Γιατί οταν λέει δεν θέλω μόρια αλλα ίσες ευκαιρίες το εννοεί κι επιπλέον, κύριε Πολάκη, δεν υπάρχει τιποτα πιο άνισο απο το να φέρεσαι ίσα σε άνισες περιπτώσεις. Ούτε ζητάει νομίζω να καταργηθεί το προνόμιο που ανάγνωριστηκε στον ίδιο αλλά αυτό ας το πει ο ιδιος.
Και να λοιπόν, που ενώ δεν είμαι δεξιός και άρα δε θα τον ψηφίσω, τον εκτιμώ, τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Και μπραβο στον Μητσοτάκη που του δίνει λαμπρή ευκαιρία. (Οριστε, με εκαναν να πω μπραβο στον Μητσοτάκη, τοζησα κι αυτό...) Εσυ όμως κύριε Πολάκη, αλήθεια, αγαπάς κάτι αληθινά; Η έχεις τόσο πορωθεί στην πολιτική που δε διακρίνεις πια τι ειναι πολιτικό και τι ανθρώπινο και τα θεωρείς όλα μα όλα πολιτικά; Ε λοιπόν δεν είναι. Άστον ήσυχο τον άνθρωπο να προσφέρει αυτο που μπορεί. Εχεις πεδία αντιπαράθεσης μπόλικα εξάλλου.