Ο Νίκος Μπελαβίλας με μία επιστολή σε τέσσερις γλώσσες επιπλέον των ελληνικών (Αραβικά, Φαρσί, Αλβανικά, Αγγλικά) τους..
καλωσορίζει στην πόλη.
«Οι περισσότεροι από εσάς δεν έχετε δικαίωμα να ψηφίσετε για την πόλη που ζείτε και εργάζεστε. Όμως εμείς θέλουμε να σας πούμε, ότι ακόμη και αν δεν σας αναγνωρίζεται το δικαίωμα σας αυτό, θα κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας ώστε να έχετε αξιοπρεπή ζωή στον Πειραιά. Θέλουμε να μένετε σε κανονικά σπίτια, να σας στηρίζουν κοινωνικές υπηρεσίες, να έχετε καλή πρόσβαση στα νοσοκομεία και στα ιατρεία, να μπορούν όλα ανεξαίρετα τα παιδιά σας να πηγαίνουν στα σχολεία μας και στα πανεπιστήμια μας» τονίζει στην επιστολή και προσθέτει:
«Και οι δικοί μας παππούδες και πατεράδες ακολούθησαν ίδιους δρόμους. Ήρθαν στον Πειραιά κυνηγημένοι, από τα νησιά της Ελληνικής Επανάστασης, αργότερα από τις πόλεις και τα χωριά της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Αρμενίας, της Ρωσίας, της Ρουμανίας, της Βουλγαρίας.
Ήρθαν το '50 από τα ελληνικά βουνά που τα ρήμαξε ο Εμφύλιος Πόλεμος. Χιλιάδες άλλοι έφυγαν τότε στη Σοβιετική Ένωση, στις ανατολικές χώρες, στην Αμερική, στην Αυστραλία, στη Γερμανία και στο Βέλγιο, αλλά και στην Ιταλία και στη Γαλλία τον καιρό της Δικτατορίας του '67.
Σας τα γράφουμε για να σας πούμε ότι ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει προσφυγιά και μετανάστευση».
Xριστίνα Παπασταθοπούλου / ΕφΣυν
