Ο «εκσυγχρονισμός» δεν ήταν..
παρά η αναπαλαίωση αυτού του συστήματος, η είσοδός του στον νεοφιλελευθερισμό και την παγκοσμιοποίηση. Και στη συνέχεια στα Μνημόνια. Με το τρίτο Μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποίησε όλο αυτό το παρελθόν και ταυτοχρόνως εισήλθε ο ίδιος στο δικομματικό σύστημα (με τα μονοκομματικά και παλαιοκομματικά του χαρακτηριστικά).
Συνεπώς, λίγη σημασία έχει το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μαζεύει σήμερα τα ράκη και τ’ απομεινάρια (που ούτε καν το τρέχον ΠΑΣΟΚ ανέχεται), κι ακόμα λιγότερη σημασία έχει ότι όλοι αυτοί οι τύποι, από τον κ. Ραγκούση έως τους κ. κ. Μπίστη και Τζουμάκα, έχουν βρίσει και φτύσει τον Τσίπρα προσωπικώς, με επιμονή, κατ’ επανάληψιν και σε επίπεδο καρολόγου.
Επίσης, ακόμα λιγότερη σημασία έχει σ’ αυτήν την υπόθεση αν η ηθική των υβριστών ή των υβριζομένων είναι εκείνη που έχει το μεγαλύτερο… ηθικό πλεονέκτημα. Τα πεθαμένα τ’ άπλυτα.
Και τέλος, ουδεμία σημασία έχει η «απεύθυνση» αυτών των αστέρων στον λαό. Η φασαρία που γίνεται μ’ αυτήν τη φαρσοκωμωδία έχει να κάνει με τον θόρυβο του κούφιου.
Το ουσιώδες σ’ αυτήν την υπόθεση είναι η επιστροφή στο παρελθόν. Στην αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ εξήγγειλε αριστερές λύσεις και εφάρμοσε δεξιές - ακροδεξιές πολιτικές. Στη συνέχεια άρχισε, πιο απολιτικά, να καταγγέλλει το παλιό και να ευαγγελίζεται το νέο. Δηλαδή τον κ. Τζουμάκα και τον κ. Κόκκαλη. (Δεν προσθέτω την κυρία Μεγαλοοικονόμου, για να μην ζαλισθώ). Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στις πιο βαθιές και σάπιες ρίζες του παλαιοκομματισμού και του δικομματισμού. Και στο πισωγύρισμα αυτό, αυτό το μεταλλαγμένο κόμμα σπρώχνει σύμπασα την Ελλάδα. Το δίλημμα που μας θέτουν για τις εκλογές είναι Κόκκαλης ή Μαρινάκης. Κι αυτό το δίλημμα το θέτει ξετσίπωτα ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ακόμα αριστερό.
Κόκκαλης ή Μαρινάκης. Τέτοιο φιλολαϊκό δίλημμα έχει να τεθεί στον λαό από την εποχή του Μάριου και του Σύλλα.
Δεν θα συμφωνήσω με την εκτίμηση του κ. Τζουμάκα ότι «ο Τσίπρας είναι ο πιο ανέντιμος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης», ίσως όμως τώρα πια να συμφωνεί μαζί του ο Τσίπρας…
ΣTAΘΗΣ Σ. / topontiki
