Το 1931, ο Σαρτρ είχε ζητήσει -κατά παράβαση των προσωπικών τους κανόνων ζωής- από την Μποβουάρ να παντρευτούν. «Ο γάμος είναι περιορισμός, αστικοποίηση, αλλά και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους στην ιδιωτική ζωή των πολιτών», είχε απαντήσει εκείνη,..
μια στάση ζωής που διατήρησε πάντα, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά.
Η σχέση των δύο τους ήταν "ανοιχτή". Και χωρίς εισαγωγικά.
Έμεναν σε χωριστά σπίτια, είχαν και άλλους ερωτικούς συντρόφους, συχνά ανοιχτά και ενίοτε όλοι μαζί.
Οι συντηρητικοί κύκλοι της εποχής -και της κάθε εποχής- έφριτταν μαζί τους, ιδιαίτερα δε μαζί της. Την είχαν χαρακτηρίσει "πορνογράφο" και "νυμφομανή".
Σε φιλοσοφικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι κάπως άτοπο να κάτσω τώρα εδώ να εξηγήσω τη σημασία του έργου του Σαρτρ, αλλά και της Μποβουάρ.
Όποιος έχει εντρυφήσει σε αυτά, αποκλείεται να μην τον επηρέσαν, συνειδητά και/ή υποσυνείδητα.
Υπό μια έννοια επηρέασαν και διαμόρφωσαν όλη τη σύγχρονη κοινωνία, τουλάχιστον το κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να "βλέπει" τη ζωή με ανοιχτούς ορίζοντες και πέρα από στεγανά και στερεότυπα.
Να βλέπει μπροστά.
Ακόμα, φυσικά, μας είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβουμε πώς δύο άνθρωποι μπορούν να είναι μαζί και ταυτόχρονα να είναι απαλλαγμένοι από όρους ιδιοκτησίας και αποκλειστικότητας.
Πώς δύο άνθρωποι μπορούν να μοιράζονται τα πάντα, χωρίς να περιορίζονται από συμβάσεις και δεσμεύσεις.
Όχι, τη λέξη "δεσμεύσεις" θα την πάρω πίσω.
Αυτός ο πόνος στα μάτια της Μποβουάρ όταν έχασε το σύντροφό της, είναι η μεγαλύτερη, η απόλυτη δέσμευση ενός ελεύθερου ανθρώπου απέναντι σε έναν άλλο ελεύθερο άνθρωπο.
Είναι αυτό που ευαγγελίζονταν και οι δυο πάντα με τη σκέψη, τις πράξεις και τη ζωή τους την ίδια:
"Σε επέλεξα", λέει. "Δεν μας υποχρέωσε κανείς και τίποτα. Μέσα στην ελευθερία μας, σε επέλεξα και με επέλεξες. Αυτό μας κράτησε μαζί και τίποτε άλλο".
- από το fb της Μαρίας Δεδούση
