(...) Στις προηγούμενες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε τον ασύδοτο Σαμαρά- που επιχείρησε να τον παγιδεύσει σε «παρένθεση», με επίνευση Βενιζέλου- και στη συνέχεια τον ευπατρίδη Βαγγέλη Μεϊμαράκη. Επικράτησε, ως φορέας αλλαγής. Στις επόμενες εκλογές..
βρίσκεται μπροστά σε μια ιδιαιτερότητα. Αντίπαλός του δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Δεν είναι καν ο Μαρινάκης,ή ο Αλαφούζος που τον πολεμούν μιντιακά. Είναι ο φόβος της τιμωρίας που διαπερνά μια ολόκληρη κάστα. Όσους πλούτισαν με το δημόσιο, το τραπεζικό, το κοινοτικό- αλλά και το ιδιωτικό μέσω του Χρηματιστηρίου- χρήμα στις περιόδους της διαφθοράς.
Οικονομικοί παράγοντες, στελέχη ΜΜΕ, πολιτικοί που άσκησαν διακυβέρνηση, προμηθευτές του δημοσίου και κυκλώματα απομύζησης των πόρων της κοινωνίας, εξωνημένοι δημοσιογράφοι, χρυσοκάνθαροι του δημοσίου, του συνδικαλισμού,της αυτοδιοίκησης, και «παραγονταραίοι» που λέει ο Στεφ. Τζουμάκας -η επανεργοποίηση του οποίου ενόχλησε τον Μητσοτάκη.
Τα τελευταία χρόνια το πρόβλημά τους δεν είναι ότι κόπηκαν οι «δουλειές». Είναι ότι δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, για τα παλιά. Η νέα γενιά δικαστών για πρώτη φορά χωρίς την πολιτική εξουσία πάνω από το κεφάλι της, προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη και συχνά το καταφέρνει.
Μεγάλα ονόματα με κυρίαρχο ρόλο σ’ αυτή την κάστα εξαφανίσθηκαν. Πού είναι ο «Πήγασος» και οι Μπομπολαίοι; Πού είναι ο ΔΟΛ, το Μέγκα και οι παραφουσκωμένες περσόνες του; Πού είναι οι «επιχειρηματίες» της αρπαχτής που έδεναν τα σκυλιά με το λουκάνικα; Πού είναι οι μεγαλοεργολάβοι που συντηρούσαν στρατιές αβανταδόρων στα ΜΜΕ και στο κράτος; Πού είναι οι μεγαλοπολιτικοί που «εκσυγχρονισμό» έπιαναν και χρυσάφι γινόταν;
Άλλοι κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, άλλοι πήγαν φυλακή και άλλοι ξημεροβραδιάζονται στα ανακριτικά γραφεία.(...)
- από εκτενές κείμενο του Γιώργου Λακόπουλου στο anoixtoparathyro ολόκληρο ΕΔΩ
