Δεν είναι τώρα πρωτεύουσα των ποδηλάτων τα Τρίκαλα, η πατρίδα μου. Πάντα ήτανε. Κάμπος γαρ, φλαταδούρα, όλο ίσιωμα. Παίρνεις το ποδήλατο, πας όπου θες, γρήγορα και αβασάνιστα, μηδέν ανησυχία μπας και δεν βρεις να παρκάρεις. Χιλιάδες ποδήλατα στους δρόμους, δεκάδες χρόνια τώρα, χιλιάδες..
ποδηλάτες. Τρέχουν οι ρόδες στην άσφαλτο, σε πάνε βόλτα, σε πάνε στη δουλειά, σε πάνε στο σχολείο. Σε πάνε στο κορίτσι σου ή στο αγόρι σου.
Ποδηλάτης υπήρξα κι εγώ φυσικά, πρώτα με μια μινιατούρα τόση δα στην αυλή του σπιτιού μας και ύστερα με ένα ποδήλατο παιδικό που είχε και εξτρά ρόδες πίσω. «Βοηθητικές» τις λέγαμε και βιαζόμασταν να τις ξεφορτωθούμε για να δείξουμε ότι μεγαλώσαμε. Το κατάφερα κάποια στιγμή, αφού πρώτα έφαγα τις τούμπες μου, τις θριαμβευτικές μου τούμπες. Κι ύστερα με πήρε ο πατέρας μου από το χέρι και με πήγε στο ποδηλατάδικο του Λουλέ (γειά σου Βασίλη!) και πήρα το πρώτο μου «κουρσάκι». Έτσι τα λέγανε τότε τα ντιζαϊνάτα ποδήλατα Peugeot, για να ξεχωρίζουν από τους ασήκωτους «ματρακάδες» που είχαν οι γέροι. Το πήραμε, το πληρώσαμε, το πήγαμε σπίτι, καμάρωνα κατουρημένος από χαρά. Και την άλλη μέρα το πρωί, έτρεξε ο πατέρας μου στην τροχαία και το δήλωσε, για να πάρει άδεια και αριθμό.
Άλλες εποχές βλέπετε, εποχές άγουρης καραμανλικής δημοκρατίας, είχε λόγο ακόμη η ασφάλεια για τα ποδήλατα που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Και σου έβγαζε πινακίδα για το δίτροχο, όπως στα μοτοσακό, που την κάρφωνες πίσω απ’ τη σέλα. Για να πορεύεσαι ως ευυπόληπτος πολίτης και όχι ως κάνας κατσαπλιάς που παρίστανε τον στριτ γουόριορ. Σαν κάτι καϊνάρια σημερινά, που βάζουν φωτιά στους αθηναϊκούς δρόμους και βάζουν σε μπελάδες τους πεζούς, τους μηχανόβιους, τους γιωταχήδες. Περνώντας με κόκκινο, οδηγώντας ανάποδα στο μονόδρομο, παραβιάζοντας τα στοπ, πουτάνα τον έχουνε κάνει τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας κάποιοι ποδηλάτες, με αποτελέσματα ενίοτε οδυνηρά. Δεν είναι και τόσο λίγες φορές οι φορές που έχουν προκαλέσει ατυχήματα με την απερισκεψία τους και τα ατυχήματα αυτά μετράνε σπασμένα κόκκαλα, μετράνε θλάσεις και διαστρέμματα, μετράνε έως και εντατικές. Και δεν ξέρεις ποτέ ποιος σου την έφερε, γιατί πινακίδες γιόκ…
Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει στο κόλπο η γνωστή παροιμία:
Μάθανε ότι πηδιόμαστε και πλάκωσαν κι οι μυλωνάδες!
Όπου οι μυλωνάδες του 2019 δεν είναι άλλοι από τους επιβαίνοντες στα ηλεκτροκίνητα πατίνια, τη νέα κατάρα των ελληνικών δρόμων. Τα διαβολίνια που πετάγονται απ’ το πουθενά και σου κόβουν τη χολή, για να μη σου πω σε στέλνουν με εγκεφαλικό. Διότι το ποδήλατο έχει και έναν όγκο, ένα μέγεθος, κι άμα είσαι πολύ (πάρα πολύ) προσεκτικός, κάπως μπορείς να τον αποφύγεις τον ζουρλαμένο ποδηλάτη. Τον βλέπεις να έρχεται καβάλα στο εργαλείο, κάπως διακρίνεται. Ο πατινιέρ από την άλλη (πώς διάολο να τον αποκαλέσω;), δεν ξεχωρίζει ούτε σε ύψος, ούτε σε μήκος από τον πεζό. Αλλά έχει τη δυνατότητα να αναπτύσσει ταχύτητες 25 χιλιόμετρα την ώρα!
Από δελτίο Τύπου του δήμου Αθηναίων το έμαθα αυτό το τελευταίο κι έσκασε το σαγόνι μου στο πάτωμα. Δεν είναι λίγα τα 25 χιλιόμετρα, πολλά είναι, με τόσα φεύγει ο Γιαννάκης ο Αντετοκούνμπο στον αιφνιδιασμό. Κι αν δεν προσέχουν μια φορά οι ποδηλάτες, που να δείτε τους πατινιέρ πόσο τον γράφουν τον ΚΟΚ εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Διότι δεν θεωρούν ότι είναι εποχούμενοι, στο μυαλό τους μέσα νομίζουν ότι πάνε με τα πόδια. Κι άντε εσύ να εξηγήσεις στη γριά που της ήρθε κατακέφαλα ο γόμαρος με 25 χιλιόμετρα την ώρα ότι τα ηλεκτροκίνητα πατίνια είναι φιλικά προς το περιβάλλον και δεν φλομώνουν το άστυ με μπουρούχα…
Ως εκ τούτου δεν μπορώ παρά να επικροτήσω την πρωτοβουλία του δήμου Αθηναίων να κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους εκπροσώπους των εταιρειών που δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά στα ηλεκτροκίνητα πατίνια. Όπως σημειώνει το δελτίο, στόχος την ομάδας εργασίας είναι να καταθέσει ολοκληρωμένη πρόταση «βάσει και της διεθνούς εμπειρίας, προς τους αρμόδιους εμπλεκόμενους φορείς (υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, υπουργείο Προστασίας του Πολίτη κλπ), που πρέπει να προχωρήσουν άμεσα στη θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που ανακύπτουν από τη συγκεκριμένη δραστηριότητα».
Εφιστά μάλιστα ο δήμος την προσοχή των χρηστών «για την ασφαλή και συνετή χρήση (χρήση κράνους, σεβασμό στον κ.ο.κ.) ενός μέσου εναλλακτικής αστικής μετακίνησης, που αναπτύσσει σχετικά υψηλή ταχύτητα και που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί παιχνίδι».
Πιο σωστά δεν θα μπορούσαν να τα πούνε κι επειδή πολλές φορές έχω γκρινιάξει για τον Καμίνη και τους συνεργάτες του, εδώ θα τους δώσω έναν πόντο. Πολύ καλά κάνουνε και το τρέχουνε το θέμα, πριν εξελιχθούν τα πατίνια σε ορίτζιναλ μάστιγα της ασφάλτου. Αν κάνουν κι ένα διάβημα στο υπουργείο για ν’ αποκτήσουν πινακίδες τα ποδήλατα, υπόσχομαι να τους χειροκροτήσω κιόλας!
- από το newpost
