Η εφημερίδα Αυγή τιμά σήμερα, 8 Μαρτίου, με το δικό της τρόπο το γυναικείο κίνημα με ένα συλλεκτικό πρωτοσέλιδο.
Στο σχετικό σημείωμα της, για την Ημέρα της Γυναίκας, η συντακτική ομάδα της εφημερίδας αναφέρει:
Ίσως να έρθει κάποτε μια μέρα που να μην έχουν κανένα νόημα οι... εορτασμοί στις 8 του Μάρτη. Να μη χρειάζονται εκδηλώσεις, ομιλίες, πορείες και χάπενινγκ για τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Να μη σκέφτεται καμιά να οργανώσει μια φεμινιστική απεργία. Να μην περνάει από το μυαλό..
της συντακτικής ομάδας της "Αυγής" να αφιερώσει το σημερινό φύλλο στις γυναίκες.Αλλά αυτή η ημέρα είναι ακόμη μακριά κι έτσι βολεύονται πολλοί με το άλλοθι της Ημέρας της Γυναίκας. Και πολλές παλεύουν ακόμη, 160 και πλέον χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία και τις διαδηλώσεις των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης στις 8 του Μάρτη του 1857, για πραγματική ισότητα και για το “Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, είμαι ο εαυτός μου”.
Παλεύουν ακόμη και σε εκείνα τα μέρη της Γης όπου οι διακρίσεις έχουν καταργηθεί - σε νομοθετικό επίπεδο, αλλά όχι και στην πράξη. Ακόμη ο ίδιος μισθός για ίδια εργασία είναι στόχος μακρινός στις περισσότερες... προηγμένες χώρες, ακόμη οι γυναίκες στην κορυφή της πυραμίδας -στην πολιτική, στη διοίκηση, στις επιχειρήσεις- είναι αμελητέα μειοψηφία. Ακόμη οι γυναικείες δεξιότητες αμείβονται πολύ λιγότερο από τις ανδρικές - και χαίρουν πολύ μικρότερου σεβασμού. Ακόμη το θύμα του βιασμού καλείται να αποδείξει ότι δεν προκάλεσε τον δράστη όταν κανείς δεν διανοείται να ζητήσει το ίδιο από το θύμα μιας κλοπής. Ακόμη η ενδοοικογενειακή βία είναι μια σιωπηρή καθημερινότητα, συνήθως σε βάρος των γυναικών.
Όσο για τις λιγότερο... προηγμένες χώρες, εκεί οι γυναίκες παραμένουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και σε θεσμικό επίπεδο, όταν βεβαίως θεωρούνται πολίτες και όχι εμπόρευμα ή οικόσιτο ζώο, στην αποκλειστική εξουσία του πατέρα, του συζύγου ή κάποιου αρσενικού μέλους της οικογένειας.
Στη χώρα μας το γυναικείο κίνημα της δεκαετίας του 1970 έχει κάθε λόγο να νιώθει περήφανο για τον αγώνα του και τα επιτεύγματά του. Κατάφερε να συνδιαμορφώσει ένα πολύ προηγμένο για την εποχή του οικογενειακό δίκαιο στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, πάλεψε με επιτυχία για την αποποινικοποίηση των αμβλώσεων και την ποινικοποίηση του βιασμού μέσα στον γάμο. Αλλά τα επιτεύγματα σταμάτησαν εδώ.
Στο εργασιακό επίπεδο η ισότητα παραμένει αγαθό εν ανεπαρκεία, ενώ το στερεότυπο της Μαίρης Παναγιωταρά ζει και βασιλεύει. Και είναι απογοητευτικό για τις φεμινίστριες της προηγούμενης γενιάς και για τις χειραφετημένες γυναίκες του σήμερα να βλέπουν τη σχεδόν αποκλειστικά αρσενική εικόνα του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς.
