Θα γινόταν κι αυτό! Θα περιλαμβάνονταν κάποια στιγμή και τα Εξάρχεια στους επισήμους καταλόγους των μεγάλων τουριστικών γραφείων, για ξεναγήσεις οργανωμένες και τακτοποιημένες. Απ’ αυτές που στο εξωτερικό αποκαλούν day ή city tours, ημερήσιες ή αστικές περιηγήσεις δηλαδή. Διάρκειας δύο, τριών, πέντε ωρών, ίσα ίσα για να..
πάρεις μια τζούρα της πόλης, για να αναπνεύσεις τα ξεχωριστά καυσαέριά της. Να έρθεις σε επαφή με τον πολιτισμό των ντουβαριών, τις γεύσεις τους, τους ήχους τους, τις εικόνες τους. Με φουλ ξεναγό και πρόγραμμα και διαδρομή με αρχή, μέση και τέλος. Και αμοιβή, φυσικά, για να μην ξεχνάμε σε ποια κοινωνία ζούμε. Άλλο τώρα ποια κοινωνία θέλουμε να φτιάξουμε…
Ο οργανισμός Urban Adventures ήταν που πρόσθεσε τα Εξάρχεια στα δρομολόγιά του. Μια εταιρεία που ιδρύθηκε το 2009 και δραστηριοποιείται σε 160 χώρες ανά την υφήλιο, με στόχο να προσφέρει ένα νέο στυλ ταξιδιού για όσους και όσες δεν ενδιαφέρονται να ακολουθήσουν την πεπατημένη. Για όσους και όσες θέλουν να αφουγκραστούν τις πραγματικές δονήσεις του άστεως. Από μαθήματα οικιακής μαγειρικής στο Δελχί, ως μια βόλτα στο Τορόντο που συνδυάζει την ιστορία με τη μπύρα ή ένα γύρο του Σοβέτο με ποδήλατο. Ό,τι έχει να πουλήσει δηλαδή κάθε πόλη, ότι έχει για να συγκινήσει, να εντυπωσιάσει, να αποπλανήσει τον μοντέρνο ταξιδιώτη. Και τα Εξάρχεια τι έχουν; Αναρχία, ρε φίλε, αναρχία. Εξ ου και το όνομα της τουρνέ στη συνοικία:
«Γλυκιές Αμαρτίες και Αναρχία»!
Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που η ιστορική γειτονιά γίνεται αντικείμενο περιήγησης. Χρόνια τώρα βλέπουμε μικρά γκρουπ από τουρίστες μαζί με τους ξεναγούς τους να κόβουν βόλτες στα Εξάρχεια, μαθαίνοντας το στόρι και τα συμβάντα της περιοχής. Και στο πάρκο Ναβαρίνου τους έχω συναντήσει να πληροφορούνται πως τα κατάφεραν οι περίοικοι και μεταμόρφωσαν το παρκινγκ και στο Πολυτεχνείο να διδάσκονται τους αγώνες των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών και των επιγόνων τους. Ως και τον Αλέξη Σταμάτη πρόσεξα πριν από κάνα τρίμηνο (με ντουντούκα!), να ηγείται ομάδας φιλομαθών Ελλήνων που ενδιαφέρονταν πρωτίστως για την αρχιτεκτονική του καρτιέ. Τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ από το λογύδριο του συγγραφέως σχετικά με την μπλε πολυκατοικία…
Δεν είναι κάτι καινούριο λοιπόν, όπως δεν ήταν απρόσμενες οι αντιδράσεις της εγχώριας γονατογραφίας στην πρωτοβουλία των Urban Adventures. Πώς διάολο γίνεται να πηγαίνουν τουρίστες σε αυτό το άντρο της ανομίας;Είναι δυνατόν να ενδιαφέρονται άνθρωποι πολιτισμένοι, από την πατρίδα μας την Ευρώπη και τη μάνα μας την Αμερική, για την κωλοτρυπίδα της Αθήνας; Πώς μπορούν να κόβουν βόλτες στα γαμημένα τα Εξάρχεια την ώρα που πέφτουν βροχή οι μολότωφ; Χαλάζι, καταιγίδα, κατακλυσμός από μολότωφ κι αυτοί να δίνουν τα ωραία τους λεφτά; Σκάρτεψε κι καπιταλισμός, αντί να ιδρύουν σταρτάπς σκάνε ένα σωρό φράγκα για να προσκυνήσουν το ναό της αναρχίας!
Εξήντα έξη ευρώπουλα παρεμπιπτόντως κοστίζει η τουρνέ στα Εξάρχεια. Εξήντα έξη ευρώπουλα για δυόμιση ώρες τσάρκα, εξαιρουμένων των ποτών και φαγητών που δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα. Για λοιπές απολαύσεις δεν λένε καν, υπάρχουν ζωντανές διαφημίσεις άλλωστε («σκανάκι θες;»), έτσι και περάσεις από την Πλατεία. Κατά τ’ άλλα, μπορεί να ετοιμάζεται ο όχι και τόσο γυμνασμένος περιηγητής (απαιτείται μέτρια φυσική κατάσταση) για κουτουκάκια με λουκούμια και τσίπουρα, για θερινά σινεμά, για μαγαζιά με μεταχειρισμένα βινύλια και ρούχα και φυσικά για μπαράκια όπου ο Nick Cave και οι Tindersticks δώσανε το είναι τους σε διονυσιακές ολονυχτίες. Συν φουλ γκραφίτι, τέχνη του δρόμου σε ποικιλία παγκοσμίου βεληνεκούς. Αυτό το τελευταίο ειδικά, εμένα με συγκίνησε ιδιαιτέρως!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr